Ontdek wat er nodig is om vanaf het ochtendgloren een universiteitscheerleader te zijn!

In mijn eerste jaar probeerde ik voor de cheerleaders van mijn middelbare school. Ik maakte van de varsity mijn eerste jaar, en ik genoot van het juichen bij pep-rally's, voetbalwedstrijden en andere sportevenementen. Ik hield van optreden en ik vond het geweldig om mijn school daarbij te kunnen ondersteunen. Gedurende deze tijd volgde ik ook danslessen, die begonnen toen ik 6 jaar oud was.

Tijdens mijn tweede jaar begon het allemaal af te brokkelen. De stress van het managen van dans, cheer, honours-lessen en een sociaal leven begon zijn tol te eisen. Op een avond was ik in mijn spitzenklas een dans aan het oefenen, toen ik een balletbeweging en spitzen deed en ik een plop voelde in mijn beide onderste enkels. Het was erg pijnlijk, maar er is één regel in dans, en dat is nooit stoppen met optreden om welke reden dan ook. Dus ik ging door met dansen, en toen ik thuiskwam, heb ik ze gewoon ijskoud... ik negeerde ze. Na een paar dagen realiseerde ik me dat ik een knobbel had ter grootte van mijn enkelbot onder mijn enkelbot, waardoor het leek alsof ik er twee had. Ik liet het mijn moeder zien en we maakten een afspraak met de dokter.

Mijn dokter vertelde me dat ik tendinitis had ontwikkeld en mijn bogen waren ingestort, en dansen zou een slecht idee zijn. Dus het aantal lessen dat ik volgde nam langzaam af totdat ik besloot alles op te geven, maar ik besloot te blijven juichen. Juichen ging me makkelijker af omdat ik mijn harde steunzolen in mijn tennisschoenen kon dragen.

Ik juichte tot het einde van mijn junior jaar, toen ik aanvoerder was. Ik begon interesse te krijgen in cheerleading op collegiaal niveau, dat bestond uit intense tumbling en partnerstunts. Er waren geen faculteiten in mijn stad die dit soort vaardigheden zouden onderwijzen, dus reisde ik wekelijks naar Lake Havasu en Las Vegas, die beide een paar uur rijden waren. Ik begon langzaam maar zeker mijn staande rugplooien en cupies en genezingsoefeningen onder de knie te krijgen, en in april probeerde ik het uit voor het cheerleadingteam van de Universiteit van Arizona. De ploeg heeft 15 meisjes en 15 jongens, en ik was een van de bijna 50 meisjes die het uitprobeerden. Ik kwam voorbij de eerste sneden en de tweede sneden, en de laatste sneden waren er nog maar 19 meisjes over, en ik was een van hen. Al mijn tuimelen bleef hangen en mijn stunts waren goed, behalve één waarbij ik niet mijn volledige down maakte.

Ik werd gesneden.

Het was even slikken, maar het was een leerzame ervaring. Ik ben van plan om in april nog een keer te proberen. Ik geef niet zo gemakkelijk op!

Vanaf nu zit ik in een Open Co-Ed All Star Cheer Squad genaamd Desert Cheer Athletix. We zijn een nieuw team, met veel talent en met hoge verwachtingen om naar Worlds te gaan. Het is zo leuk en het is fijn om iets te hebben dat je een paar uur kan afleiden van stressvolle lessen. Gaat er nog iemand naar Worlds?! Als je komt zeg HI!