Wszyscy myśleli, że jestem ładniejsza, kiedy rozluźniam włosy

Dlaczego siedemnaście Beauty Smartie, Lisette, w końcu zdecydowała się objąć swoimi naturalnymi włosami i wolnością bycia kim tylko chce.

Jestem dwurasowy: moja mama jest rasy białej, a mój tata jest Afroamerykaninem. Dorastając mieszkałem z mamą. Nie miała pojęcia, jak ułożyć moje naturalne włosy – nie wiedziała nawet, jak je rozczesać! Więc zawsze wyglądało to na naprawdę szalone dla szkoły. Ilekroć chodziłam do mojego salonu w Orlando, mówiono mi, że rozluźnienie włosów znacznie ułatwi mi życie. W końcu poczułem, że nie ma innego wyjścia, więc w siódmej klasie to zrobiłem.

Dzięki uprzejmości Lisette

Zrelaksowane życie

Uwielbiałem uwagę, jaką otrzymałem. Wszyscy dawali mi komplementy i nagle chłopcy chcieli ze mną porozmawiać. Moim zdaniem proste włosy oznaczały, że ludzie myśleli, że jestem ładna. Moja pewność siebie wzrosła. Do tego czasu czułem, że tak naprawdę nie wiem, z kim się utożsamiać – większość moich znajomych była biała lub miała Azjatkę i miała jakieś proste włosy. Kiedy moje włosy też były proste, łatwiej było mi się wtopić i poczuć akceptację. Patrząc wstecz, zdaję sobie sprawę, że po prostu chciałem należeć.

Konwersja loków 

W 10 klasie zacząłem widzieć znacznie więcej ludzi kołyszących się swoją naturalną teksturą, a moje włosy wyglądały na naprawdę cienkie i niezdrowe. To wystarczyło, żebym przestała terapię chemiczną. Ale wyhodowanie relaksatora nie było łatwe. Kiedy moje włosy odrosły, byłam zaskoczona, jak ciasny był mój wzór loków, ale końce nadal były proste. Przez jakiś czas robiłem kilka plecionych upięć i bułek, aby ukryć podwójne tekstury.

W przeddzień ukończenia liceum postanowiłem odciąć sobie wszystkie zmarłe zrelaksowane końce i sfilmować „Duże siekanie” na moim kanale YouTube. Byłam przerażona — miałam wcześniej krótkie włosy i nienawidziłam ich. Kiedy odciąłem pierwszy kawałek, spanikowałem, ale nie mogłem przestać i zostawić włosów na dwie różne długości. Ciągle powtarzałem: „Nie ma odwrotu”.

Ciągła walka

Skłamałbym, gdybym powiedział, że nigdy więcej nie myślę o rozluźnieniu włosów. Ilekroć go prasuję, nawet obcy mi komplementują. Boli mnie to, że zwracam mniej uwagi, gdy moje włosy są kręcone, ale skupiam się na tym, że są tylko jedna część tego, kim jestem — moje włosy mnie nie określają, a kołysanie moich kręconych włosów sprawia, że ​​czuję upoważniony. Osoby zainspirowane moimi filmami („Mój duży kotlet” ma ponad pół miliona wyświetleń!) skomentuje: „Dzisiaj ścięłam włosy!” To całkiem fajne. Czuję, że pomagam dać innym dziewczynom pewność siebie – a one też dodają mi pewności siebie.

Ten artykuł ukazał się w kwietniowym wydaniu Siedemnaście, teraz w kioskach! Możesz także zasubskrybować numer cyfrowy tutaj. Poza tym koniecznie sprawdź wszystkie Najlepsze wskazówki Lisette!