Rachel: van huisgemaakte maaltijden tot Ramen-noedels!

Ik ben terug! Na een lange vliegtuigrit (nee, we zijn niet geland in de Hudson), een hobbelige bus en een ongemakkelijke tocht terug naar mijn slaapzaal, ben ik er weer helemaal in en klaar voor het tweede semester!

Terugkomen was echt interessant, want het was allemaal ZO vertrouwd. Ik wist dat wanneer ik thuiskwam voor de winterstop, het comfort van mijn eigen huis, bed, keuken en douche natuurlijk zou aanvoelen, maar ik had niet verwacht dat mijn NIEUWE huis zo goed als thuis zou voelen. Ja, mijn slaapzaal is nog steeds klein, en nee, ik kijk er niet naar uit om mijn Ramen-noedels te koken in een magnetron die voortdurend ruikt van oude kaas en brandende boter, maar ik ben blij om in mijn bed te typen, maaltijden te eten met vrienden en door de academische gangen te lopen opnieuw.

En het is niet alleen de campus die verrassend vertrouwd aanvoelt, maar ook de buurt (waar ik ooit zo door geïntimideerd was). Het voelt natuurlijk om terug te komen en door dezelfde straten te lopen, dezelfde mensen te zien, in dezelfde winkels te etaleren en dezelfde restaurants te ruiken. De verkoper verkoopt nog steeds tijdschriften op de hoek van de straat, de taxi's proberen me steeds aan te rijden, ik begin zelfs de lokale dakloze bevolking te herkennen; en het voelt allemaal vreemd comfortabel, alsof dit hele 'college'-gedoe minder als een zomerkamp wordt en meer als een echt, duurzaam onderdeel van mijn leven.

Ik denk dat deze blog een geruststelling is dat, hoewel niets de plaats zal vervangen door al iemands familie en geschiedenis en herinneringen en oude vrienden, is het misschien mogelijk om er uiteindelijk meer dan één te hebben huis.