Een jaar na de dood van Breonna Taylor vechten we nog steeds voor een wereld waar zwarte vrouwen kunnen dromen

Vandaag is het een jaar geleden dat Breonna Taylor van ons werd weggenomen. Hoe meet je een jaar? Het is een jaar dat haar moeder, Tamika Palmer, verdriet op afstand moest houden om haar na te jagen een schijn van verantwoordelijkheid. Een jaar dat haar partner, Kenneth Walker, heeft moeten rouwen terwijl hij vecht voor zijn eigen leven tegen een vergeldingssysteem dat hem aanvankelijk beschuldigde van een waarschuwingsschot dat hij uit zelfverdediging had afgevuurd. Een jaar waarin zwarte vrouwen zichzelf in weer een ander geval van door de staat gesanctioneerd geweld hebben gezien.

Zoals velen van jullie, kwam mijn eerste kennismaking met de Black Lives Matter-beweging door de dood van cisgender zwarte mannen zoals Trayvon Martin, Eric Garner en Michael Brown. Ik kan veel kamers binnenlopen en mensen vinden die drie, misschien zelfs vijf zwarte jongens of mannen kunnen noemen die door de politie zijn vermoord: Sean Bell. Amadou Diallo. Freddie Gray. George Floyd. Tamir Rijst. Philadelphia Castilië. En ze zouden ze een naam moeten geven, want elk verlies van mensenlevens is iemand om voor te pleiten. Maar hoe zit het met de vele zwarte vrouwen die door de politie zijn vermoord? Zou jij er vijf kunnen noemen zonder te Googlen? Of zou je stoppen na Sandra Bland en Atatiana Jefferson? En Charleena Lyles? Korryn Gaines? Rekia Boyd? Eleonora Bumpurs? Mya zaal?

Toen ik begon te organiseren en niet alleen maar opdagen voor acties, werd ik me meer bewust van de manieren waarop ik mijn eigen Black vrouwelijkheid door niet dezelfde energie te houden voor de zwarte vrouwen die het slachtoffer zijn van het inherente geweld van politie en opsluiting. Zoals Kimberlé Crenshaw deelde in een interview met microfoon, "[Zwarte vrouwen] begrafenissen zijn niet de plaats van activisme, hun moeders worden niet uitgenodigd voor de State of the Union of het Witte Huis als een symbool van toewijding om dit probleem op te lossen. Dat element van uitwissing stuurt een bericht dat deze verliezen aan mensenlevens er niet toe doen.” Ik realiseerde me, en realiseer me nog steeds, dat mensen niet altijd zullen komen opdagen om onze verhalen te versterken. We moeten het zo maken.

De dood van Breonna Taylor was een van de eerste keren dat dit land massaal mobiliseerde voor een zwarte vrouw. Breonna's familie, ondersteund door groepen en organisaties zoals Black Lives Matter Louisville en Until Freedom, bleef opdagen totdat er geen andere keuze was dan #SayHerName, als het Afrikaans-Amerikaanse beleidsforum heeft bedacht. Vaker wel dan niet, is het de taak van lokale organisatoren en familieleden met te weinig middelen om namen en campagnes in leven te houden.

We kwamen opdagen voor Breonna. Hopelijk deed jij dat ook, niet alleen omdat ze een essentiële werker was of omdat je resoneerde met de tweets die ze achterliet achter, maar omdat de staat niet het recht had om haar van deze wereld weg te halen, en haar zwarte leven er toe had moeten doen genoeg. Zwarte vrouwen moeten centraal staan ​​bij de organisatie, niet alleen als er verkiezingen te winnen zijn, maar ook als ons lichaam op het spel staat. Politiegeweld en het industriële gevangeniscomplex is een feministische kwestie en moet worden behandeld als dergelijke - vooral als niet-zwarte feministen van de 21e eeuw meer willen zijn dan hun voorgangers zouden kunnen beheren.

Deze Women's History Month, heroverweeg hoe u de kruising van raciale en genderrechtvaardigheid benadert. Denk bewust na over uw bestaande relaties met zwarte vrouwen in uw gemeenschap, op het werk, in vriendengroepen en meer. Neem verantwoordelijkheid voor de manieren waarop u schadelijke systemen weerspiegelt in uw interpersoonlijke relaties. Volg en doneer om het werk van de. te steunen Afrikaans-Amerikaans beleidsforum, Overleefd en gestraft, en Gerechtigheid voor zwarte meisjes om verbonden te blijven met de belangenbehartiging geleid door en namens zwarte meisjes, vrouwen en vrouwen. Treur niet over het feit dat "niemand het hierover heeft". Velen zijn dat, en misschien ben jij het die niet genoeg doet om deel uit te maken van dat werk. Dit is een goed moment om daar verandering in te brengen.

Vergeet ten slotte niet dat dit geweld systemisch is en dat individuele verantwoordelijkheid, hoe bevredigend ook, Breonna nooit terug zal brengen. Maar we kunnen de cyclus van geweld stoppen door een nieuwe visie op veiligheid op te bouwen die Breonna Taylor niet behandelt als nevenschade voor zijn racistische en winstgevende agenda's. Zoals Mariame Kaba en Andrea Ritchie schreven in een artikel voor Essence,,We willen meer gerechtigheid voor Breonna Taylor dan het systeem dat haar heeft vermoord, kan leveren.'' We willen een wereld waarin zwarte vrouwen vrij zijn om te dromen, zowel letterlijk als figuurlijk. We hebben zoveel werk te doen om daar te komen.

Brea Baker fungeert als contactpersoon voor de gemeenschap voor Justice For Black Girls.