Orkaan Harvey Schade in Houston

Het gaat goed komen met mijn oma.

Op zondagochtend, toen mijn oma hoorde van een buurvrouw wiens huis al 11 centimeter water had ingenomen, had ze net haar tweede nacht doorgebracht in de hoogbouw van mijn ouders. Ze was veilig en zoals ze mijn zus die dag telefonisch vertelde, had ze een lekkere hotdoglunch met mijn familie.

Zondagmiddag, in de wetenschap dat haar huis ongetwijfeld was overstroomd, hadden mijn ouders een appartement voor haar gevonden om in hun gebouw te huren. Het is waar dat mijn ouders megaplanners zijn die het type zouden zijn om op zoiets te springen, maar ze waren er ook eerder geweest. Iets meer dan twee jaar geleden, tijdens Memorial Day weekend 2015, stond hun eigen huis in Houston onder water. Ze zaten in het vliegtuig op de terugweg van vakantie toen het gebeurde, en keerden terug naar huis om onder meer meubels te vinden die was naar verschillende kamers van het huis gezweefd, een horizontaal liggende koelkast, natte, modderige tapijten en kasten die al aan het afbladderen waren. Ze wisten dat er een ingrijpende renovatie nodig zou zijn om er weer in te kunnen wonen na zoveel schade, inclusief het optillen van het huis hoger van de grond, en er was geen garantie dat, zelfs daarna, zo'n natuurramp niet zou toeslaan opnieuw.

Godzijdank zijn ze verhuisd.

Een van de gebieden die je steeds op foto's ziet - Meyerland – is hun voormalige buurt. Altijd overstromingsgevoelig, het was slechts een van de delen van een stad met meer dan 6 miljoen mensen die werden verwoest door de regen van de afgelopen dagen. Hier woonden ook de ouders van mijn vader, voordat hun huis in 2015 ook onder water kwam te staan. (Ze waren al van plan om vóór die overstroming te verhuizen, maar waren nog niet helemaal klaar om het huis op de markt te brengen.)

Toen het mijn ouders overkwam, sprak ik telefonisch met mijn moeder terwijl ze door het huis liep en in zich opnam wat er was gebeurd. ‘Het zijn maar dingen,’ bleef ze zeggen, haar stem brak totdat ze me abrupt vertelde dat ze me later moest spreken. "Het zijn maar spullen."

En het was. Minstens 15 mensen zijn overleden in de laatste storm, en meer dan 30.000 hebben onderdak nodig. Het herstel zal naar verwachting jaren duren, volgens FEMA. (Hier zijn manieren waarop u kunt helpen.)

Het is belangrijk om de relatieve aard van de door de storm veroorzaakte verliezen te erkennen. Het is ook moeilijk om niet voor iedereen diepbedroefd te zijn, zelfs voor degenen die, zoals mijn oma, uiteindelijk in orde zullen komen. Mijn zus en ik wonen in New York, dus net als veel van onze vrienden die uit onze geboortestad zijn verhuisd, we hebben de ontwikkelingen vooral gevolgd via sociale media en via een stortvloed aan teksten met die op de grond. Een goede vriendin die anderhalf jaar bezig was met het renoveren van haar droomhuis voor haar gezin, had binnenin een meter water. Zij en haar man moesten per boot worden vervoerd om hun kinderen te ontmoeten die bij haar schoonfamilie logeerden. Een ander gezin was voor de storm geëvacueerd naar Dallas, maar kon via interne camera's zien dat het water hun woonkamer had gevuld.

Gisteren, de verzoeken van mijn zus en mij negerend om hen alsjeblieft van de weg te houden, reden mijn ouders naar het huis van mijn oma om de schade te bekijken. In het huis, waar mijn grootouders naar 1957 verhuisden, het jaar voordat mijn moeder werd geboren, was het water gezakt, maar een streep op de muur gaf aan dat het bijna 60 cm in huis was. Meubels waren omgevallen, kasten waren verbogen, laden zaten dicht en het stonk.

In de woonkamer stond echter een kleine glazen tafel met een paar kandelaars, een paar andere decoratieve stukken en een ingelijste foto van haar vier kleindochters.

“Het spul lag op die glazen tafel?? Of heb je het daar neergezet?” Ik schreef toen mijn vader ons foto's stuurde.

"Het was er", antwoordde hij.

Later vertelde mijn moeder me dat mijn oma gefixeerd was op die foto. Ze kon niet stoppen met erover te praten en hoe overstuur ze zou zijn als er iets mee zou gebeuren. Dat en een vaas met een foto van ieder van ons op zijn vier zijden, die ook onaangeroerd stond.

Het zijn natuurlijk maar dingen. En toch, aangezien we ons terecht richten op de onmiddellijke behoeften van mensen (voedsel, onderdak, kleding), moeten we ook hun emotionele behoeften onthouden. Overal in de stad kijken mensen hoe de huizen waarin ze hun leven hebben gebouwd of wilden bouwen, de plekken met zoveel herinneringen, voor hun ogen verdwijnen. Laten we ze allemaal helpen #HoustonStrong te blijven.

Volg @Seventeen op Instagram!