Een vriendschapsbreuk overleven

Junior jaar was het jaar dat ik ging van het hebben van vier beste vrienden geen beste vrienden. Ik wist dat het in november voorbij was, maar omdat ik wanhopig deel wilde blijven uitmaken van een kliek, veranderde ik wat zo pijnloos had kunnen zijn als het afscheuren van een pleister in een langzaam, gruwelijk proces.

De avond voordat ik de SAT nam, scheurde mijn moeder de pleister eraf. De groep zou elkaar ontmoeten op California Pizza Kitchen voor het avondeten, maar ik wilde niet gaan. Eerder die dag kondigde een van mijn vrienden aan dat er een dresscode van kracht zou zijn: ik moest mijn roze poloshirt dragen en ik mocht mijn groene bungelende oorbellen niet dragen. Ik vertelde mijn moeder de nieuwe 'regels' en ze was woedend. Die avond belden ze mijn huistelefoon om te vragen wanneer ik mee mocht. Alle vier waren op luidspreker. En mijn moeder antwoordde.

"Molly zou graag komen eten," piepte mijn moeder opgewekt. "Maar haar roze polo is niet schoon. Sorry!"

Huilen, hysterie, schreeuwen en veel "Mijn leven is voorbij!" volgde. Wat er was gebeurd, was volledig onomkeerbaar, en de rest van het eerste jaar voelde als een tienerfilm: ik moest mijn weg naar de klas omleiden om niet tegen te komen een van hen, die zich fysiek niet in staat voelde om in ruimtes zoals de cafetaria en de bibliotheek te zijn, en ze ineengedoken bovenaan de trap te zien staren naar mij.

Als je 16 bent, voelt het slechter door de gang lopen zonder een vriend dan naakt door de gang lopen. Nieuwe vrienden maken op de middelbare school? Op dat moment leek het lopen van een marathon op brandende kolen een gemakkelijkere taak.

In het laatste jaar had ik de act 'dapper gezicht' onder de knie. Ik was eraan gewend om niemand in vertrouwen te nemen, behalve mijn ouders en zus, waardoor ik mijn familie meer waardeerde dan een 17-jarige zou moeten doen. Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om me door de middelbare school heen te helpen zonder nog meer pijn te lijden. In het begin schaamde ik me volledig voor het feit dat ik een groot deel van mijn sociale leven naar de films met mijn kleine zusje, maar nu geloof ik dat veel meisjes een behoorlijk icky middelbare school hebben ervaringen.

Ik kijk nu terug, een inkomende student, en weet dat wat mijn moeder deed noodzakelijk was. Het enige dat pijnlijker was dan mijn junior en senior jaren zou zijn geweest om bij die groep te blijven.

Mijn studievrienden zijn de beste vrienden van mijn leven - en dat komt omdat ze me respecteren. Dr. Phil heeft gelijk als hij zegt dat je mensen leert hoe je met je omgaat. Niemand zal respect overhandigen. Je moet het eisen. Ik heb geleerd om mensen nooit over me heen te laten lopen, en dat ik liever geen vrienden heb dan vrienden die me als vuil behandelen. Dit betekent dat wanneer mijn vrienden iets doen wat ik niet leuk vind, ik het niet laat sudderen totdat de opmerkingen zo vernederend worden dat ik in tranen uitbarst. Ik spreek me uit bij de eerste tekenen van een probleem. Een simpele 'rol niet met je ogen naar me' of 'praat alsjeblieft niet zo tegen me' is genoeg. Je zult geen vrienden verliezen door een sterke wil en zelfverzekerd persoon te zijn. Je krijgt vrienden door voor jezelf op te komen en andere mensen te helpen hetzelfde te doen.

Als je een ervaring als de mijne doormaakt, verlies dan de hoop niet. Als je al het mogelijke doet om je persoonlijkheid en waardigheid te behouden, zul je een zelfverzekerde, krachtige jonge vrouw worden. Je zult echt geloven dat je alles kunt doorstaan ​​- en je zult er geen moeite mee hebben om middelmatige vrienden door te geven ten gunste van de beste. Elk meisje verdient niets anders dan de beste vrienden die haar door alles zullen steunen. Dus bedankt aan Danielle, Chelsea, Olivia, Dana, JuJu, iedereen in Delta Gamma en de beste vriendin aller tijden, mijn kleine zusje Anna!

Hoe ga je om met de claasic "mean girls" op jouw school? Ben je ooit gedwongen een hele nieuwe vriendengroep te zoeken? Hoe weet je of je vrienden bij je passen?

XOXO

Molly Fedick

Stagiaire redactie