6 film-make-overs die eerlijk gezegd mijn zelfrespect hebben beschadigd

Ik hou van een goede make-over montage in een film. In negentig seconden wordt een perfect aantrekkelijke schoonheid op Hollywood-niveau getransformeerd in exact dezelfde perfect aantrekkelijke schoonheid op Hollywood-niveau met haar wenkbrauwen opgetrokken. Ik moet van die filmmagie houden! Maar echt, ik wil even de tijd nemen om te praten over de filmmake-overs waardoor ik, een volkomen normale, menselijke vrouw op New Jersey-niveau, me absoluut rot voelde. Ik hou van al deze films, maar ik hou er niet van om mijn ongeloof zo lang op te schorten dat ik zou denken dat iemand Anne Hathaway zou zien als iets anders dan een buitengewoon mooie dame. Om die reden en alleen om die reden kreeg ik rundvlees.

Ze is het helemaal

Ik heb bijna mijn hele leven een bril gedragen. Op een dag, toen ik eigenlijk een peuter was, vroeg mijn vader me hoe laat het was en ik kwam zo dicht bij de klok dat hij dacht dat ik probeerde mijn gezicht erin te slaan. Sindsdien zijn het vier ogen voor mij. Ik ben nooit naar buiten geplaagd vanwege mijn bril, maar een ding dat nooit faalt, is de reactie die ik krijg van mensen de eerste keer dat ze me zonder mijn bril zien. "Je bent erg mooi?" zeggen ze voordat ze zich realiseren dat het een

heel onbeleefd ding zeggen. Nee shit, ik ben prachtig, maar waarom moest ik iets verwijderen dat ik nodig heb om letterlijk door mijn leven te navigeren zodat je het kunt opmerken? Ze is het helemaal is waarom. Ze is het helemaal is een culturele steno voor "je kunt niet heet zijn totdat je je bril afzet." Ze is het helemaal is verantwoordelijk voor de Digit-spaarrekening die ik aanhoud voor als mijn astigmatische ogen besluiten te normaliseren en ik Lasik daadwerkelijk kan betalen. Freddie Prinze Jr. staat op mijn fight-on-sight-lijst vanwege deze film. Kom maar op, Freddie.

Mijn schone dame

Vergeleken met Eliza Doolittle heb ik het redelijk goed. Ik heb nooit de kracht van een lied hoeven gebruiken om me voor te stellen hoe het zou zijn om je warm te voelen, en hoewel ik dat niet hou van het geluid van mijn eigen stem het klinkt niet alsof ik twintig minuten uit de kaakchirurgie ben en ook Brits. Je vertelt me ​​echter dat een rijke man haar uit het niets oppikt en haar mooie meisjeslessen geeft zodat ze zich kan kleden in fantastische, nauwsluitende jurken en alle champagne kan drinken die ze wil bij een rijk volk partij? Waar is mijn kortere weg voor bijna onmiddellijke klassenstijging? Wed op mij, Henry Higgins! Ik zal alles doen, me leren jongleren, het kan me niet schelen. Ik trouw echter niet met je aan het einde ervan. Jij bezit mij niet.

Assepoester

Cindy heeft geluk gehad op een manier dat ik nooit, maar dan ook nooit geluk zal hebben. Mijn feeënmoeder bestaat niet, en ik heb echt mijn best moeten doen om tot het besef te komen dat niemand mijn MetroCard gaat bibbidi-bobbidy-boo in een stadsauto, of zap mijn collectie Batman-T-shirts en verstandige flats in een top-tot-teen designergarderobe compleet met op maat gemaakte pumps. Ik heb zelfs geen muisvrienden die de relatief goedkope versie van die droom nauwgezet zullen leveren. Weet je wat er gebeurde de laatste keer dat ik een muis zag? Ik heb mijn huurcontract verbroken en ben verhuisd. Die kleine kruimeldief kon waarschijnlijk niet eens naaien.

De duivel draagt ​​Prada

Gelijkwaardig aan Assepoester, deze gaat meer over de kledingkast dan wat dan ook. Wonen in New York City betekent dat hoe hard ik ook mijn best doe, iedereen op straat er chiquer uitziet dan ik en er is een constante verleiding om mijn credit score in de wind te gooien en mijn weg naar kleermakerij te upgraden gelukzaligheid. Het hele "ik werk bij een tijdschrift, dus de modekast is mijn eigen persoonlijke Rent the Runway" ding is een complete leugen, en hoewel op een dag indruk maken op Meryl Streep met mijn Chanel-laarzen op mijn bucketlist staat, zal dat waarschijnlijk niet gebeuren gebeuren. Ik werk bij een tijdschrift. Er is een modekast. We mogen er niet van lenen wat we willen, ook al vraagt ​​Stanley Tucci vriendelijk.

Vet

Sandy's transformatie aan het einde van Vet nooit zin voor mij. Danny Zuko is een vuilnisbrand van een man die haar in verlegenheid brengt in het bijzijn van haar al even waardeloze vrienden, dus koopt ze de plaatselijke fetisjkledingwinkel uit en begint ze te roken. Is dat nodig om ervoor te zorgen dat jongens je leuk gaan vinden? High School Me hield niet van de implicatie. Ik was niet bereid om op de middelbare school een leren broek te dragen en ik zou er belachelijk uitzien als ik het probeerde. Vanwege Vet, ik heb mijn schoolbal overgeslagen om te gaan kijken Slecht en dateerde pas op de universiteit.

Het dagboek van de prinses

Dit is het hier, mensen. De wortel van het probleem. Waarom kon Mia geen prinses met krullend haar zijn? Waarom had Paolo niet de tijd kunnen nemen om diepe conditionerende krulmaskers en een beetje Devachan-magie op te zoeken voordat hij soepel en gelukkig werd met de Braziliaanse keratine? Bij deze make-over ontbreekt een scène waarin Mia een paniekaanval krijgt in de salon omdat de formaldehyde in haar relaxer haar hoofdhuid verbrandt.

Het dagboek van de prinses make-over is zo ingrijpend dat ik me duidelijk herinner dat ik op de speelplaats met een steilharige leeftijdsgenoot vocht die ervan overtuigd was dat Before Mia en After Mia door verschillende acteurs werden gespeeld. Deze film is in mijn eentje verantwoordelijk voor elke dollar die ik naar zogenaamde ionische strijkijzers heb gegooid en de geheime voorraad gladmakende crèmes die ik achter mijn tampons in de badkamerkast bewaar. Ik wil gewoon een prinses zijn, oké? Ik wil gewoon een prinses zijn.