Een veilige (overvolle) ruimte: reflecties op de vrouwenmars van 2018

Overvolle ruimtes zijn geen vriendin van een vrouw. Het is te gemakkelijk voor iemand om je aan te raken, of je vast te pakken, of een ongepaste opmerking over je lichaam te maken - de lijst gaat maar door. Op feestjes kijk ik wie er om me heen is en maak ik een mentale lijst van iedereen die te dicht bij andere meisjes komt. Hetzelfde geldt voor de metro. Een koptelefoon opzetten, lezen of afstemmen is geen haalbare optie. De omgeving van een spitsmetro vraagt, net als feestjes, om die waakzaamheid, die voorzichtigheid. Ik weet echter wat er gebeurt als ik dit bewustzijn verlies, en het is niet leuk. Dat ik me zo bewust moet zijn van mijn lichaam in dit soort ruimtes is iets waar ik aan gewend ben geraakt, maar het is niet instinctief - het is iets dat je als vrouw in de wereld leert. Jezelf beschermen is iets dat aandacht en energie kost.

Maar dat is niet iets waar ik me zorgen over hoefde te maken tijdens de

Vrouwenmars 2018 in New York. De menigte was enorm, mensen botsten tegen elkaar en stonden schouder aan schouder. Er was zoveel contact met andere mensen en objecten om me heen, toch voelde ik me nooit bedreigd, niet één keer voelde ik me ongemakkelijk. Ik kon eindelijk op mijn hoede zijn.

Het voelde in het begin bijna verkeerd om die waakzaamheid los te laten, ongelooflijk dat ik me veilig kon voelen. Maar toen ik eenmaal het gezang hoorde van "wat we ook dragen, waar we ook gaan, ja betekent ja, nee betekent nee", was ik zo trots op alle mensen die me bewezen dat veilige en drukke ruimtes voor vrouwen bestaan. En ik heb eindelijk de mijne gevonden.

Mia Reiland is een eerstejaarsstudent aan de St. Anne's School in Brooklyn, New York.