Ik werd zo erg gepest vanwege mijn gewicht dat ik zelf een pestkop werd

Toen ik negen jaar oud was, noemden veel mensen me dik en lelijk. Ik was te zwaar en werd er tijdens de lagere school voor gepest. Er waren tijden op de speelplaats dat mensen niet wilden dat ik Four Square met hen speelde omdat ze zeiden dat ik dik en niet atletisch was. Ik liep altijd alleen door de gangen en hield mijn ogen op de grond gericht omdat ik niet omhoog wilde kijken en mensen naar me staren of lachen.

Telkens wanneer onze leraar zei dat we onze eigen partners voor een activiteit konden kiezen, had ik nooit iemand die mijn partner zou willen zijn. Ik was die persoon die de leraar bij de hand zou nemen en onhandig zou zeggen: "Oké, Emily-Anne komt vandaag bij je groep", en de mensen waren er niet erg enthousiast over.

Er was niet één leider die me uitlachte. Er was gewoon een groep "populaire" mensen die me niet cool vonden. Sindsdien heb ik geleerd dat 85 procent van de mensen in pestsituaties slechts de omstanders zijn. Ze worden niet gepest of gepest, maar het waren allemaal kinderen die niet voor me opkwamen of me uitnodigden om te gaan zitten met hen tijdens de lunch omdat ik 'uncool' was, en ze wilden hun reputatie niet op het spel zetten door me te behandelen als een... vriend. Dus hoewel er maar een paar mensen waren die aanvankelijk gemeen tegen me waren, volgden alle anderen mijn voorbeeld. Het kwam op het punt dat ik erg geïsoleerd was op school, dus ging ik weg. Ik ging uiteindelijk naar een particuliere middelbare meisjesschool.

Niemand daar wist wie ik was, dus begon ik met een schone lei. Voor het eerst in jaren heb ik echt goede vrienden gemaakt. Het was een nieuwe ervaring - ik was niet gewend om mensen te hebben om mee om te gaan of om mee te praten in de klas of om partners mee te zijn tijdens activiteiten. Maar ik wilde niet het risico lopen opnieuw gepest te worden, dus begon ik gemeen te zijn tegen andere meisjes en hen op hun gebreken te wijzen. Ik was zo wanhopig om niet weer het slachtoffer te zijn.

Toen ik in de zesde klas zat, herinner ik me dat ik na de pauze met een van mijn vrienden terug naar de klas liep. Een meisje wilde met ons meelopen, maar om de een of andere reden wilde ik haar er niet bij hebben. Eerlijk gezegd kan ik me niet eens meer herinneren waarom. Mijn vriend en ik begonnen heel snel te lopen en renden zelfs het gebouw in, giechelend en lachend.

Voor het eerst in lange tijd was ik niet degene die werd uitgesloten! Dat gaf me zo'n cool gevoel. Mijn zelfvertrouwen was vernietigd door zo lang gepest te worden, dus ik werd zelf een pestkop. Dat was 10 jaar geleden en ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik voel me er vreselijk over, ook al heb ik me sindsdien verontschuldigd bij dat meisje.

Mijn beste vriendin destijds, Jasmine, was het soort meisje dat tegen iedereen vriendelijk was. Ze kwam naar mijn huis voor logeerpartijtjes, en als mensen begonnen te roddelen, zei ze dat ze niet bij het gesprek betrokken zou worden. Geleidelijk begon ze me af te wrijven. Ik vond haar zo geweldig, en ik wilde niet dat ze zou denken dat ik gemeen en kleinzielig was.

Jasmine en mijn andere vrienden hadden zo'n positieve invloed op mij. Hoe meer ik in de buurt van goede mensen was, hoe beter ik mezelf voelde. Ik had geen behoefte meer om andere mensen te pesten. Plotseling veranderde alles en ik wilde dat andere mensen zich ook goed over zichzelf zouden voelen.

Tijdens mijn eerste jaar van de middelbare school begon ik onder de naam Schmiddlebopper gekke YouTube-video's te maken over van alles en nog wat. Tussen mij en mijn andere vrienden op YouTube was ons gezamenlijke aantal abonnees echt hoog. Ik dacht dat als ik één YouTube-kanaal zou maken waar we allemaal samen zouden kunnen komen, we echt een verandering zouden kunnen maken.

Ik heb het kanaal gelanceerd WeStopHaat vanuit mijn slaapkamer in Williamsburg, Virginia toen ik 16 was. Mijn vrienden en ik hebben allemaal video's gemaakt over onze ervaringen met pesten. Binnen acht maanden na het plaatsen van de eerste video op het YouTube-kanaal, was het het 27e meest geabonneerde YouTube-kanaal voor non-profitorganisaties aller tijden! Meer dan 100 tieners hebben video's gemaakt en we hebben meer dan een miljoen views. Het ging echt van de grond omdat de video's door tieners waren, voor tieners, dus ze waren super herkenbaar.

Een jaar na de lancering van WeStopHate liep ik stage bij Zeventien. Op een dag was ik op kantoor in New York City en Nick Cannon kwam binnen. Hij kwam naar me toe en zei: "Je hebt de TeenNick HALO Award gewonnen!" (Nick startte de HALO Awards - wat staat voor Helping EENnd Laan het lezen Others — in 2009 om elk jaar vijf uitmuntende tieners te eren. Talloze beroemdheden gaan naar de prijsuitreiking op Nickelodeon, en het is super spannend.) Ik werd vereerd voor mijn werk met WeStopHate. Een deel van het winnen van de prijs betekende dat je de dag moest doorbrengen met een beroemdheid die een van jouw passies deelt.

Een week later liep ik de hotelkamer binnen om de beroemdheid te ontmoeten met wie ik was gekoppeld en hijgde naar adem toen ik zag dat het Lady Gaga was. Ze begon de Stichting Born This Way, waar het allemaal om draait om jonge mensen aan te moedigen om onverschrokken en fantastisch te zijn, en ze is altijd een held van mij geweest. Ze droeg een gigantische hoed die eruitzag als een paardenbloem en een grote zwarte zonnebril en enorme hoge hakken. Toen we op de bank gingen zitten, was ik zo geïntimideerd. Ik weet nog dat ik echt wilde dat ze haar zonnebril afdeed zodat ik haar gezicht beter kon zien, want ik was zo nerveus! Ik trok het haar van mijn gezicht en tegelijkertijd zette ze haar bril af. Ik weet niet of dat aan mij lag, maar het werkte!

Ze stelde me echt op mijn gemak. Ze zou in haar limo naar MTV gaan, en ik mocht mee voor de rit van een half uur! Er waren geen camera's aan of zo; we waren net aan het kletsen. Ze gaf me geweldig advies om contact te maken met en contact te maken met de fans van WeStopHate, en hielp me een naam te bedenken voor de mensen in de WeStopHate-gemeenschap. Ik vertelde haar dat ik online Schmiddlebopper was, en ze vond Team Boppers echt cool. Dus sindsdien noemen we fans Boppers.

Toen we eenmaal bij MTV waren, nodigde ze me uit om met haar op tv te komen om over WeStopHate te praten! Ze vroeg de gastheer om me de microfoon te overhandigen, en ik wist niet dat het zou gebeuren, maar op de een of andere manier voelde ik me helemaal op mijn gemak. Ik ben net begonnen uit te leggen hoe WeStopHate draait om het omarmen van de dingen die jou jou maken.

Dat is wat mijn boek FLAWD gaat over, want als je in de spiegel kijkt en je ziet alleen je gebreken, kan het heel moeilijk zijn om je beste zelf te zijn. FLAWD is je nieuwe cheerleader. Het is een energieke gids die je tekortkomingen viert als de deur naar iets meer.

Toen ik een kind was, schaamde ik me er zo voor dat ik belachelijk werd gemaakt omdat ik dik was, dat ik het probeerde te verdoezelen. Dus een van mijn grootste adviezen voor jonge mensen is om iemand te vertellen wanneer je gepest wordt, want het maakt het makkelijker als je het niet in de fles houdt zoals ik deed. Hoe meer ik mijn verhaal vertel, hoe makkelijker het voor mij is om de waarheid te zien en me niet zo te schamen.

Nu ik de cirkel rond heb, van gepest worden, andere mensen pesten, tot een anti-pestadvocaat zijn, voel ik me echt goed. Het is absoluut moeilijk om zo kwetsbaar te zijn en mijn verhaal in al zijn gruwelijke en gênante delen te vertellen, maar ik weet dat het belangrijk is om je uit te spreken.

FLAWD: Hoe u kunt stoppen met haten op uzelf, anderen en de dingen die u maken tot wie u bent, het boek van Emily-Anne, is verkrijgbaar op Amazone.

Heb je een geweldig verhaal dat je wilt zien op Seventeen.com? Deel het nu met ons door een e-mail te sturen [email protected], ofdit formulier invullen!