บทกวีเปิดตัวของ Amanda Gorman 'The Hill We Climb' ความหมาย

เช้าวันพุธเป็นโอกาสสำคัญที่โจ ไบเดนเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีคนที่ 46 ของสหรัฐอเมริกา พร้อมกับเขา กมลา แฮร์ริส เป็นรองประธานาธิบดีหญิง คนผิวสี และชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชียคนแรกแต่นั่นไม่ใช่เพียงประวัติศาสตร์เดียวที่สร้างขึ้นในวันนี้ Amanda Gorman ก้าวขึ้นไปบนเวทีนอก Capitol เพื่อแสดงบทกวีต้นฉบับของเธอ "The Hill We Climb" กลายเป็นกวีคนแรกที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์. บทกวีของอแมนดาได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี และเธอก็กลายเป็นไวรัลภายในไม่กี่นาทีหลังจากเริ่มอ่าน ในกรณีที่คุณพลาดหรือเพียงแค่ต้องการดำดิ่งสู่คำพูดของ Amanda นี่คือ "The Hill We Climb" แบบเต็ม:

ดร.ไบเดน รองอธิการบดี คุณเอ็มฮอฟฟ์ ชาวอเมริกัน และชาวโลก

เมื่อถึงวัน เราถามตัวเองว่า เราจะพบแสงสว่างในเงาที่ไม่มีวันสิ้นสุดนี้ได้ที่ไหน

ความสูญเสียที่เราแบกรับคือทะเล เราต้องลุย

เราได้ฝังท้องของสัตว์ร้าย

เราได้เรียนรู้ว่าความเงียบไม่ใช่ความสงบเสมอไป

ในบรรทัดฐานและแนวความคิดของสิ่งที่ยุติธรรมนั้นไม่ยุติธรรมเสมอไป

และรุ่งอรุณก็เป็นของเราก่อนที่เราจะรู้ตัว อย่างใดที่เราทำ

อย่างใดเราเคยผ่านสภาพอากาศมาแล้วและได้เห็นประเทศชาติที่ยังไม่พังทลาย แต่ยังสร้างไม่เสร็จ

พวกเราผู้สืบทอดตำแหน่งจากประเทศหนึ่งและช่วงเวลาที่สาวผิวดำผอมเพรียวสืบเชื้อสายมาจากทาสและเลี้ยงดูโดยแม่เลี้ยงเดี่ยวสามารถใฝ่ฝันที่จะเป็นประธานาธิบดีเพียงเพื่อจะพบว่าตัวเองกำลังอ่านเพื่อคนเดียว

"สาวผิวดำผอมเพรียว" อแมนด้ากำลังอ้างอิงถึงตัวเธอเองมากที่สุด อแมนดาได้รับการเลี้ยงดูจากแม่เลี้ยงเดี่ยวในลอสแองเจลิส อแมนดาอ้างว่าแม่ของเธอช่วยส่งเสริมความรักในการเขียนตั้งแต่อายุยังน้อย “สิ่งที่สนับสนุนการเขียนของฉันตั้งแต่เนิ่นๆ คือวิธีที่แม่ของฉันสนับสนุน” เธอบอกกับ นิวยอร์กไทม์ส. “เธอปิดทีวีเพราะเธอต้องการให้พี่น้องกับฉันมีส่วนร่วมและกระตือรือร้น ดังนั้นเราจึงสร้างป้อมปราการ เล่นละคร ละครเพลง และฉันก็เขียนอย่างบ้าคลั่ง”

และใช่ เราห่างไกลจากการถูกขัดเกลา ห่างไกลจากความบริสุทธิ์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเรามุ่งมั่นที่จะสร้างสหภาพที่สมบูรณ์แบบ

เรามุ่งมั่นที่จะหลอมรวมสหภาพของเราอย่างมีจุดมุ่งหมาย

เพื่อสร้างประเทศที่มุ่งมั่นต่อทุกวัฒนธรรม ทุกสี ทุกตัวละคร และเงื่อนไขของมนุษย์

ดังนั้นเราจึงเพ่งมอง ไม่ใช่สิ่งที่ยืนอยู่ระหว่างเรา แต่สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา

เราปิดช่องว่างเพราะเรารู้ว่าต้องคำนึงถึงอนาคตก่อน เราต้องแยกความแตกต่างออกไปก่อน

เรานอนหงายแขนเพื่อให้เราเอื้อมมือเข้าหากัน เราแสวงหาอันตรายแก่ผู้ใดและสามัคคีเพื่อทุกคน

เป็นไปได้มากว่านี่คือการเรียกร้องให้ชาวอเมริกันหลายสิบล้านคนที่ไม่ลงคะแนนให้ไบเดนและไม่พอใจกับผลการเลือกตั้งปีที่แล้ว คำพูดของอแมนดาฟังดูเหมือนเป็นการขอร้องให้ปิดความแตกแยกในประเทศนี้ เพื่อที่เราจะก้าวไปข้างหน้าเป็นหนึ่งเดียว

ปล่อยให้โลกถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็เป็นความจริง

ที่แม้ในขณะที่เราเสียใจ เราก็เติบโตขึ้น

ที่แม้ในขณะที่เราเจ็บเราก็หวัง

แม้ว่าเราจะเหนื่อย เราก็พยายามจะผูกมัดชัยชนะด้วยกันตลอดไป

ไม่ใช่เพราะเราจะไม่มีวันรู้จักความพ่ายแพ้อีกต่อไป แต่เพราะเราจะไม่มีวันหว่านการแบ่งแยกอีกต่อไป

พระคัมภีร์บอกเราให้จินตนาการว่าทุกคนจะนั่งอยู่ใต้เถาองุ่นและต้นมะเดื่อของตนเองและไม่มีใครทำให้พวกเขากลัว

หากเราจะใช้ชีวิตตามเวลาของเรา ชัยชนะจะไม่อยู่ที่คมดาบ แต่อยู่ในสะพานทั้งหมดที่เราสร้างขึ้น

นั่นคือคำมั่นสัญญาที่จะทำให้เราปีนขึ้นเขา

หากเพียงแต่เรากล้าก็เพราะการเป็นชาวอเมริกันเป็นมากกว่าความภาคภูมิใจที่เราได้รับ

มันเป็นอดีตที่เราก้าวเข้าไปและวิธีที่เราซ่อมแซมมัน

มีหลายเหตุผลที่จะไม่ภูมิใจในอดีตของประเทศเรา แต่ดูเหมือนอแมนด้าจะโทรไป ยอมรับความผิดเหล่านั้นเพื่อดำเนินการซ่อมแซมความเสียหายใหญ่หลวง และทำให้แน่ใจว่าข้อผิดพลาดเดียวกันจะไม่เกิดขึ้น เกิดขึ้นอีกครั้ง.

เราได้เห็นพลังที่จะแตกเป็นเสี่ยงหรือประเทศชาติ มากกว่าที่จะแบ่งปัน

จะทำลายประเทศของเราถ้ามันหมายถึงการทำให้ประชาธิปไตยล่าช้า

และความพยายามนี้เกือบจะสำเร็จแล้ว แต่ในขณะที่ประชาธิปไตยอาจล่าช้าเป็นระยะ แต่ก็ไม่สามารถพ่ายแพ้อย่างถาวรในความจริงนี้ได้

อแมนด้าจบบทกวีของเธอเมื่อวันที่ 6 มกราคมในคืนของ แคปิตอลรัฐประหาร. “ในบทกวีของฉัน ฉันจะไม่ขัดเกลาสิ่งที่เราเห็นในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา แต่อย่างใด และ ฉันกล้าพูดในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้” เธอบอกกับนิวยอร์กไทม์ส.“แต่สิ่งที่ฉันปรารถนาจะทำในบทกวีนี้คือการสามารถใช้คำพูดของฉันเพื่อจินตนาการถึงวิธีที่ประเทศของเรายังคงสามารถมารวมกันและยังสามารถรักษาได้” เธอกล่าว “มันทำในลักษณะที่ไม่ลบเลือนหรือเพิกเฉยต่อความจริงอันโหดร้ายที่ฉันคิดว่าอเมริกาจำเป็นต้องคืนดีด้วย”

ในศรัทธานี้เราวางใจในขณะที่เราจับตาดูอนาคต ประวัติศาสตร์จับตาดูเรา นี่คือยุคแห่งการไถ่ถอน

เรากลัวมันในความสงสัย

เราไม่รู้สึกว่าพร้อมที่จะเป็นทายาทของชั่วโมงอันน่าสะพรึงกลัว แต่ภายในเวลานั้น เราพบว่ามีพลังในการแต่งบทใหม่

เพื่อมอบความหวังและเสียงหัวเราะให้กับตัวเราเอง

เมื่อเราถามว่าเราจะเอาชนะภัยพิบัติได้อย่างไร?

ตอนนี้เรายืนยันแล้วว่าภัยพิบัติจะเกิดขึ้นกับเราได้อย่างไร?

เราจะไม่เดินกลับไปที่สิ่งที่เป็น แต่ย้ายไปยังสิ่งที่จะเป็นประเทศที่ช้ำ

มีแต่ความเมตตากรุณา แต่กล้าหาญ ดุร้าย และเสรี

เราจะไม่หันหลังกลับหรือถูกขัดจังหวะด้วยการข่มขู่เพราะเรารู้ว่าความเฉยเมยของเราและ Ursa จะเป็นมรดกของคนรุ่นต่อไป

เครื่องปั่นของเรากลายเป็นภาระ แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน

หากเรารวมความเมตตากับพลังเข้าไว้ด้วยกัน ค่ำคืนหนึ่ง ความรักจะกลายเป็นมรดกของเรา และเปลี่ยนสิทธิโดยกำเนิดของลูกๆ ของเรา

ดังนั้นให้เราทิ้งประเทศไว้ดีกว่าประเทศเดียว

เราถูกทิ้งไว้ทุกลมหายใจ หน้าอกสีบรอนซ์ของฉันทุบ

เราจะยกโลกที่บาดเจ็บนี้ให้กลายเป็นโลกที่น่าพิศวง

เราจะลุกขึ้นจากเนินเขาสีทองทางทิศตะวันตก

เราจะลุกขึ้นจากลมที่พัดไปทางตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งบรรพบุรุษของเราได้ตระหนักถึงการปฏิวัติครั้งแรก

เราจะลุกขึ้นจากทะเลสาบเมื่อเมืองต่างๆ ของรัฐทางตะวันตกตอนกลาง

เราจะลุกขึ้นจากดวงอาทิตย์ที่อบใต้

เราจะสร้าง ปรองดอง ฟื้นฟู และทุกซอกทุกมุมที่รู้จักกันทั่วประเทศ

และทุกมุมเรียกว่าประเทศของเรา

คนของเรามีความหลากหลายและสวยงามจะปรากฏตัว ถูกทารุณและสวยงาม

เมื่อถึงเวลา เราก้าวออกจากร่มเงาของเปลวเพลิงและไม่กลัว ลูกโป่งรุ่งอรุณใหม่ เมื่อเราปลดปล่อยมันออกมา

เพราะมีแสงสว่างอยู่เสมอ

หากเรากล้าพอที่จะเห็น

ถ้าเรากล้าพอที่จะเป็น

อแมนดาลงเอยด้วยโน้ตอันสูงส่ง มีความหวังสำหรับอนาคตและรุ่งอรุณใหม่