2Sep
Seventeen wybiera produkty, które naszym zdaniem pokochasz najbardziej. Możemy zarabiać prowizję za linki na tej stronie.
Niedawno wybrałem się na weekendowe rekolekcje z kolegami ze studiów. Doświadczenie było fenomenalne. Każdego roku, Fundacja Posse (która identyfikuje uczniów publicznych szkół średnich o wyjątkowym potencjale akademickim i przywódczym) ułatwia coroczne weekendowe Rekolekcje PossePlus, z udziałem członków większej organizacji studenckiej, wydziału i administracji, w celu omówienia ważnego problemu kampusu zidentyfikowanego przez Posse Uczeni.
W tym roku dyskutowaliśmy, co to znaczy żyć jak Tysiącletni, co to znaczy być szczęśliwym i co to znaczy być odpowiedzialnym za kierowanie światem, który dopiero zaczynamy kształtować, ale wkrótce odziedziczymy. Jednym z wielu omawianych przez nas problemów była rola kobiet w społeczeństwie. Plakat, który widzisz, przedstawia kobietę, która zmuszona jest wybrać między swoim zawodem a byciem aktywną matką. Dowiedzieliśmy się, że nadszedł nasz czas, aby współpracować, kontemplować i tworzyć życie, którego pragniemy, oraz spuściznę, którą zostawimy za sobą zarówno zbiorowo, jak i indywidualnie.
Mogłabym całymi dniami pisać o wszystkich wspaniałych ludziach, których spotkałam na tych rekolekcjach. Jedną z osób, do których teraz z przyjemnością nazywam przyjaciółkę, jest Tiffany Jordan. Wybraliśmy się na dwójka i rozmawialiśmy o tematach, które oboje uważaliśmy za ważne w społeczeństwie. Bardzo podobało mi się, że mam szansę nawiązać kontakt z inną Afroamerykanką z kampusu, której nigdy nie spotkałem. Skończyło się nawet na Tydzień Uznania Kobiet wydarzenie na kampusie razem później.
Spędziłem też dużo czasu z Elise Mitchell. Napisaliśmy razem wiersz na pokaz talentów. Chodzi o rolę dzisiejszej Afroamerykanki. Właściwie to podzielę się z tobą:
Na dole piramidy
Jej oprawca nie będzie się przejmować
Wskazuję i mówię: „Tam jest kobieta”
Powiedz mi, kim jestem?
Kolorowe, czarne lub afroamerykańskie
Czy dostanę pracę, bo mam kwalifikacje?
Lub wypełnić kontyngent?
Moja skóra zawsze była częścią mojej tożsamości
Ale nigdy wcześniej nie wstydziłam się powiedzieć:
"Jestem czarny"
Czuję się jak migawka świateł
Usta mamroczą
Jak staram się jednym słowem opisać siłę i walkę moich przodków
Czarne jest piękne
Czarny jest boski
Ale tylko jeśli jesteś chudy
...i jasnej karnacji?
Nie mogę się pocić, bo muszę mieć proste włosy
Nie mogę mówić, bo muszę mieć dobry akcent
Nie mogę żyć, ponieważ muszę dostosować się do mojej kultury
Od kiedy bycie czarnym oznaczało, że jest mi przykro?
przepraszam za podtrzymywanie kultury moich przodków
Przepraszam, że kocham moje krągłości
Przepraszam, że poruszam się do muzyki tak, jak czuje moje ciało
Przepraszam, że kocham słońce i kolor mojej skóry
Przykro mi... że nie możesz tego docenić
I ona się nie ośmieli
Rzuć wyzwanie Amerykaninowi
Trucizna ze strachu
Więc prostuje włosy
Mam nadzieję, że podobał ci się wiersz. Rekolekcje Fundacji Posse odnowiły moje uznanie dla edukacji, przyjaciół, rodziny i tożsamości. Nie mogę się doczekać udziału w przyszłorocznych rekolekcjach. Nie mógłbym być bardziej wdzięczny za Afuah Frimpong, stypendystę Penn Posse, który mnie zaprosił.
Czy miałeś jakieś pouczające doświadczenia, które zmieniły twój pogląd na świat? Dajcie znać w komentarzach!
