11 rzeczy, których nikt Ci nie powie o byciu nastoletnią mamą

Bycie mamą, gdy jesteś jeszcze młoda, to niezwykle trudny wybór. Dziewczynom, które zajdą w ciążę w szkole średniej i zaraz po niej, nie zawsze łatwo jest powiedzieć, co będzie dalej będą wyglądać miesiące i lata, dlatego poprosiliśmy kilkanaście dziewczyn, aby naprawdę opowiedziały o swoich doświadczeniach jako nastolatka mamy. Rozmawiali o zmianie planów studiów, ścieżek kariery, finansów, relacji, przyjaźni i nie tylko. Wyjaśnili również, czego chcieliby wiedzieć, zanim zaszli w ciążę, oraz zmagania i wyzwania, z którymi się zmierzyli.

1. „Zaszłam w ciążę zaledwie kilka tygodni przed maturą, kiedy miałam 18 lat. Żałuję, że nie wiedziałam, że pójście na studia będzie prawie niemożliwe. To nie tyle kwestia finansowa, co kwestia opieki nad dziećmi. Nie chcę, żeby mój syn był w przedszkolu, kiedy jest taki mały. A bez żłobka lub kogoś, kto by go pilnował, nie mam jak iść do szkoły.

 Nie pracuję, więc mogę zostać z nim w domu, i myślę, że to obciąża ojca mojego syna jako jedynego żywiciela naszego domu” — Casey, 19 lat

2. „Miałam 18 lat i świeżo skończyłam szkołę średnią. Żałuję, że nie wiedziałam, jak duży będzie emocjonalny koszt przebywania w oddzielnych domach od mojego chłopaka. Czułam się, jakbym była samotną matką i nabawiłam się strasznego baby blues, co spowodowało, że opuściłam ojca mojego dziecka” — Kyndal, 19 lat 

3. „Miałem 19 lat, kiedy urodziła się moja córka. Jedyną rzeczą, którą chciałbym wiedzieć o byciu nastoletnią mamą, jest to, jak bardzo zmieni się moje życie. Bycie matką i tak zmienia twoje życie — bycie młodym jest trochę bardziej stresujące, ponieważ sama nie przeżyłaś zbyt wiele życia. To wszystko jest pouczające doświadczenie. Kocham to. Nie przeszkadza mi to, że nie mogę cały czas wychodzić i imprezować jak moi przyjaciele w moim wieku. Ale tęsknię za tym, że mogę po prostu wstać i iść tam, gdzie potrzebowałem. Nie mogę już tego robić. Muszę opiekować się innym człowiekiem niż ja. Naprawdę rezygnujesz ze swoich potrzeb – nie do końca, ale nie są już na pierwszym miejscu!” — Brooke, 20

4. „Mam 18 lat i urodziłam w tym roku. Najtrudniejsze jest martwienie się o to, jak będę wspierać finansowo moje dziecko. Mam teraz dużo, ale potrzebuję dużo więcej rzeczy dla dziecka” — Skyla, 18

5. „Zaszłam w ciążę w wieku 16 lat, a dziecko urodziłam w wieku 17 lat. Żałuję, że nie wiedziałam, jakie to będzie szalenie trudne. Zapomnij o krzyczącym dziecku i kupce biegnącej im po plecach, gdy próbujesz wypłukać plwocinę ze świeżo kręconych włosów. To ilość stresu, brak wsparcia i stereotypy związane z byciem nastoletnią mamą i próbą udowodnienia ludziom, że się mylą. Nikt nie chciał mieć mamy z dzieckiem na ich piżama party.” — Jennifer, 23 lata

6. „Po raz pierwszy dowiedziałam się, że jestem w ciąży zaraz po ukończeniu 18 lat. chciałbymWiedziałam, jak bardzo będę musiała oddać dla dobra córki. Dopiero gdy musiałem zdecydować między czymś dla niej a czymś dla mnie, zdałem sobie sprawę, że jest najważniejszą osobą w moim życiu. Moje potrzeby i pragnienia przestały być aktualne. Jedyne, co się liczyło, to dać tej małej dziewczynce wszystko, czego kiedykolwiek potrzebowała, a nawet więcej”. — Ariana, 21

7. „Miałam 19 lat, kiedy urodziłam syna. Nie byłem przygotowany na wszystkie rzeczy, które miały się zmienić. Moje cele, aspiracje, a nawet życie towarzyskie — wszystko wymknęło mi się z normy. Żałuję, że nie wiedziałam, że przez moje dziecko stracę tak wiele związków. Zbyt wielu ludzi, którzy nie planowali zostać w pobliżu, spotkało mojego syna, a niektóre z nich przypadkiem pamięta. Słuchanie, jak mówi mi, jak bardzo tęskni za ludźmi, którzy zdecydowali się odejść z jego życia, jest miażdżące” — Stephanie, 23 lata

8. „Miałam 20 lat, kiedy zaszłam w ciążę. Chciałbym wiedzieć, jak trudno byłoby wszystko żonglować. Trudno znaleźć godną zaufania opiekunkę, żebym mogła pracować” — Holly, 24 

9. „Miałam 15 lat z pierwszą ciążą i 16 z drugą. Najtrudniejszą częścią bycia młodą matką było błędne przekonanie i stygmatyzacja ze strony społeczeństwa. Dorośli są okrutni, a brak wsparcia ze strony społeczeństwa przygnębia i wstydzi się bycia rodzicem. Czułem też, że moje dzieci są osądzane tylko z powodu tego, że mam mnie za rodzica. Żałuję, że nie czułam się zawstydzona lub zawstydzona” — Lisette, 29

10. „Miałam 16 lat, kiedy zaszłam w ciążę i 17, kiedy urodziła się moja córka Ari. Skończyłem liceum, uczęszczając na zajęcia w college'u na University of Minnesota. Doradcy psychologiczni pomogli mi dokonać tego wyboru. Rodzice wychowywali mnie w nadziei, że po ukończeniu szkoły średniej pójdę do college'u, więc poszedłem do college'u około godziny jazdy od domu i przywiozłem ze sobą dziecko do college'u. Równoważenie zajęć w college'u, wychowywanie malucha i życie towarzyskie było najtrudniejszą częścią macierzyństwa nastolatków. Chciałbym, żebym lepiej zrozumiała wpływ, jaki moje codzienne decyzje miały na moje dziecko – wybory takie jak przeprowadzka dużo mieszkań, zostawiając ją z opiekunkami, spędzając zbyt dużo czasu z dala od niej, a nawet „normalne” błędy, które nastolatki robią. Kiedy masz dziecko, popełniasz błędy dla dwojga, nie tylko dla siebie i te błędy będą miały wpływ na twoje dzieci na zawsze. Ale ta walka również ukształtowała to, kim jestem dzisiaj, i podsyciła moje pragnienie uczynienia świata lepszym miejscem dla wszystkich ludzi, którzy walczą w życiu” — Leah, 43 lata.

11. „Kiedy pod koniec drugiej klasy liceum dowiedziałam się, że jestem w ciąży, moje życie się wykoleiło. Piłem i paliłem trawkę, a szkoła nie obchodziła mnie mniej. Mój GPA wynosił 0,05 i mam transkrypcję, aby to udowodnić. Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, nastąpiła głęboka i nagła zmiana paradygmatu. Zdałem sobie sprawę, że moje działania wpłynęły nie tylko na mnie, ale także na nienarodzone dziecko, które zdecydowałem się zatrzymać. Zebrałem się w sobie, zacząłem chodzić na zajęcia i wymyślać kredyty. Ukończyłem szkołę na czas z resztą klasy z wynikiem 4.0. Udałem się na studia licencjackie i stopień magistra” — Christina, 36