Prawie pozwoliłem, by trądzik torbielowaty zrujnował mój ostatni rok studiów

Do faceta z Whole Foods, który powiedział mi, że powinienem wypróbować Proactiv: Dziękuję za twoją radę. Mojej drogiej przyjaciółce, która zapytała, czy jest mi ciepło, bo cała moja twarz była czerwona: Nie, to tylko trądzik. Do dziewczyny z moich lekcji historii, która powiedziała, że ​​mój podbródek wyglądał, jakby naprawdę go bolał: Naprawdę, naprawdę.

Tak, jestem na ostatnim roku w college'u i „miałem” wyrosnąć z mojej złej skóry lata temu. Ale nie zrobiłem.

Pamiętam, jak podczas rodzinnych wakacji w Montrealu wpatrywałem się w swoje ośmioletnie ja, dwa cale od lustra w pokoju hotelowym. W nocy na grzbiecie mojego nosa pojawił się czerwony guzek i nie miałem pojęcia, co to takiego. To była moja pierwsza skaza, ale na pewno nie ostatnia.

Z wypryskami o nasileniu łagodnym do umiarkowanego mam do czynienia od początku liceum i zawsze wstydziłem się, że muszę iść do dermatologa, aby to naprawić. Czułam się, jakbym była jedyną osobą w całej mojej szkole, która musiała szukać profesjonalnej pomocy przy czymś tak głupim jak trądzik! Ale tak naprawdę nie panikowałam, dopóki latem nie skończyłam 17 lat: byłam wychowawcą obozowym na tym samym obozie, na który pojechałam, kiedy byłam mała, i praca tam była moją wymarzoną pracą. Kochałem moją grupę dziewcząt z czwartej klasy! Ale pewnego dnia mój ulubiony obozowicz zapytał mnie, dlaczego zawsze mam ukąszenia komarów na całej twarzy. Dosłownie nigdy nie ugryzłem twarzy komara i od razu wiedziałem, że pyta o mój trądzik. Otrzepałem to... ale zmarł w środku. Pamiętam, że pomyślałem, że jeśli 9-latek był na mojej złej skórze, to wszyscy w moim wieku.

Potem nalegałem na stosowanie bardziej agresywnych leków na trądzik: za każdym razem, gdy szedłem do skóry właściwej, prosili mnie o ocenę, jak dobra lub zła była moja skóra tego dnia. Nawet jeśli myślałam, że to naprawdę dobry dzień, mówiłam im, że to zły, mając nadzieję, że przepiszą mi mocniejsze kremy do twarzy.

Po raz pierwszy zaczęłam brać tabletki, a nie tylko kremy oczyszczające skórę na pierwszym roku studiów. Moja współlokatorka i ja byliśmy bardzo blisko, więc zauważyła, kiedy przypadkowo zaczęłam brać lekarstwa i zapytała, czy jestem chora, lub czy może coś zrobić, aby pomóc. Nie chciałem przyznać, że robiłem absurdalnie dużo, aby oczyścić swoją skórę, ponieważ wydawało mi się, że to taki problem pierwszego świata. Czułem się winny i zawstydzony, więc ukryłem to przed nią. Powiedziałem jej, że boli mnie gardło, ale jestem prawie pewien, że wiedziała, że ​​nie mówię prawdy. Po prostu nie bierze się tabletek na ból gardła przez pięć miesięcy.

Na szczęście, po latach prób i błędów, wydawało mi się, że na drugim roku studiów wreszcie znalazłem właściwą kombinację leków. Moja skóra była pod kontrolą i byłam pewna, że ​​pokonałam niefortunne lata stresu związanego z moją twarzą. Moja skóra była na tyle czysta, że ​​nawet nie myślałam już o trądziku codziennie lub co tydzień. Przynajmniej nie zrobiłem tego, dopóki nie zacząłem ostatniego roku studiów.

Wiosną pracowałam na pełnym etacie na stażu, więc właściwie nie byłam na kampusie z przyjaciółmi od ponad sześciu miesięcy. Tak bardzo tęskniłam za szkołą i nie mogłam się doczekać, aby pójść na mecze piłki nożnej, zacząć nowe zajęcia i pracować jako jeden z redaktorów zarządzających gazety naszej uczelni. Ale tydzień w sierpniu ubiegłego roku zauważyłem, że moje czoło robi się bardzo wyboiste. Na początku myślałem, że to tylko reakcja na krem ​​przeciwsłoneczny czy coś takiego. Ale po tygodniu lub dwóch sytuacja się tylko pogorszyła. Zamiast białych włosów dostawałem okropnych guzów, które mogłem wyczuć kilka dni wcześniej. Miałam wrażenie, że na mojej twarzy były malutkie siniaki, które nigdy nie znikną. Moja mama zasugerowała, żebym zrobiła sobie maseczkę, ale musiałam z niej wyjść w połowie, ponieważ dziwne olejki paliły moją skórę, a masaż sprawiał wrażenie, jakbym dostała pięścią w twarz.

Zapomnij o meczach i zajęciach piłkarskich — po powrocie do kampusu mogłem myśleć tylko o tym, jak wyglądam! Wcześniej nigdy nie myślałam zbyt wiele o makijażu, ale teraz odmówiłam wychodzenia z pokoju w akademiku bez warstwy czegoś. Pewnego dnia moja przyjaciółka opisała tego faceta na swojej lekcji chemii i powiedziała, że ​​zawsze wyglądał „naprawdę brudny, ponieważ miał tłuste włosy i trądzik”. Moje serce zamarło. Czy ona myślała, że ​​ja też jestem naprawdę brudny? Uśmiechnąłem się półuśmiechem do koleżanki i kiwnąłem głową, ale najwyraźniej jestem beznadziejnym kłamcą, bo natychmiast zaczęła się wycofywać. Przeprosiła jak szalona, ​​zanim powiedziała mi, że nawet nie myślała o mnie jako o złej skórze; po prostu myślała o mnie jako o swojej przyjaciółce. Miło było, że nie widziała we mnie jakiegoś dziwaka z chorą twarzą, ale jej komentarze potwierdziły moje obawy, że mogą to zrobić obcy.

Zacząłem rezygnować z planów, ponieważ nie chciałem, aby ktokolwiek widział moją skórę — nawet pominąłem specjalną imprezę dla seniorów ze wszystkimi moimi przyjaciółmi z powodu mojej twarzy. W końcu zwierzyłem się moim przyjaciołom, że nie czuję się jak gwiazda. Wtedy zaczęli świadomie starać się powiedzieć mi, kiedy ludzie pytali, dlaczego opuszczam plany, że ludzie za mną tęsknią. Dobrze mi było wiedzieć, że ludzie zauważyli, kiedy mnie nie było.

Zapewnili mnie też, że nikt inny nie zauważa mojej skóry tak bardzo jak ja: Moja najlepsza przyjaciółka studiuje psychologię i opowiedziała mi o tym zjawisko zwane „efektem reflektora”, które polega na tym, że czujesz, że wszyscy inni dokładnie zauważają to, co robisz i oceniają cię za to. Ale w rzeczywistości jedynym, który zwraca tak dużą uwagę na drobne szczegóły tego, jak wyglądasz i jak się zachowujesz, jesteś ty. Uczenie się, które faktycznie pomogło mi w nastroju – świadomość, że w moim samopoczuciu jest nauka, sprawiła, że ​​poczułem się mniej szalony.

Nadal przez większość jesieni czułem się jak gówno na mojej twarzy, aż pewnej nocy otrzymałem powiadomienie na Facebooku, że powinienem zmienić zdjęcie profilowe, ponieważ nie robiłem tego od miesięcy. Zacząłem przewijać moją stronę, aby znaleźć coś nowego i wkrótce zdałem sobie sprawę, że po prostu nie ma żadnych najnowszych zdjęć do wyboru. Unikałem Snapchata i Instagrama przez całe trzy miesiące z powodu mojej twarzy i nagle zrobiło mi się tak smutno, że nie miałem zbyt wielu zdjęć do zapamiętania mojego ostatniego kwartału jesiennego. Nie zrobiłem nawet tandetnego zdjęcia z pierwszego dnia szkoły, jak zawsze! Wydawało się, że w miejscu, w którym powinny być ostatnie trzy miesiące, jest dziura. Wpatrywanie się w ekran sprawiało, że czułam się, jakbym rujnowała mój ostatni rok w college'u i musiałam coś zmienić.

Tak więc poprawa mojego spojrzenia na skórę uczyniłam moim postanowieniem noworocznym. Nie pozwolę, aby twarz pełna trądziku wymazała mój ostatni rok studiów! Bez względu na to, jak źle wyglądała moja twarz, postanowiłem wyjść i cieszyć się wszystkim, co kocham w szkole. Czasami jednak była to ciężka bitwa. Kiedyś zastanawiałem się nad wyjazdem moich przyjaciół i planowałem wyjazd do Muzeum Sztuki Współczesnej — wiedziałem, że wszyscy będą chcieli po prostu zrobić zdjęcia dla Insty i bałem się tego. Ale przypomniałem sobie moje postanowienie noworoczne i postanowiłem jechać. Jak na ironię, zdjęcie, które opublikowałem tego dnia, jest moim najbardziej lubianym w historii.

Jasne, wciąż są dni, kiedy budzę się sfrustrowany swoją twarzą, ale jestem zdecydowany nie pozwolić mojej skórze zrujnować tego, co zostało mi z ostatniego roku z moimi najlepszymi przyjaciółmi. Jasne, może nie mam idealnej skóry, ale szczerze mówiąc, są gorsze problemy, takie jak brak najnowszych zdjęć, aby zmienić moje zdjęcie profilowe. Dobrze, że to skreśliłem.

Podążać @Siedemnaście na Instagramie.