Rok po śmierci Breonny Taylor wciąż walczymy o świat, w którym czarnoskóre kobiety mogą marzyć

Dziś mija rok od odebrania nam Breonny Taylor. Jak mierzysz rok? Już od roku jej matka, Tamika Palmer, musiała powstrzymywać smutek, aby podążać za nim pozory odpowiedzialności. Jeden rok, w którym jej partner, Kenneth Walker, musiał opłakiwać walcząc o własne życie przeciwko systemowi odwetu, który początkowo oskarżył go o strzał ostrzegawczy, który oddał w samoobronie. Pewnego roku czarne kobiety widziały się jako kolejny przypadek usankcjonowanej przez państwo przemocy.

Podobnie jak wielu z was, moje pierwsze wprowadzenie do ruchu Black Lives Matter dotyczyło śmierci cisgenderowych czarnych mężczyzn, takich jak Trayvon Martin, Eric Garner i Michael Brown. Mogę wejść do wielu pokoi i znaleźć ludzi, którzy mogą wymienić trzech, może nawet pięciu czarnych chłopców lub mężczyzn zabitych przez policję: Sean Bell. Amadou Diallo. Freddiego Graya. George'a Floyda. Ryż Tamira. Philando Kastylia. I powinni je wymienić, ponieważ każda utrata życia jest kimś, za kim można się bronić. Ale co z wieloma czarnymi kobietami zabitymi przez policję? Czy byłbyś w stanie wymienić pięć bez Google? A może zatrzymasz się po Sandrze Bland i Atianie Jefferson? A co z Charleeną Lyles? Korryn Gaines? Rekia Boyda? Eleonora Bumpur? Mya Hall?

Kiedy zacząłem organizować, a nie tylko pojawiać się na działaniach, stałem się bardziej świadomy sposobów, w jakie zaprzeczałem własnym Black kobiecość, nie zachowując tej samej energii dla czarnych kobiet, które padły ofiarą nieodłącznej przemocy policji i uwięzienie. Jak podzieliła się Kimberlé Crenshaw w rozmowie z Mikrofon, „Pogrzeby [czarnych kobiet] nie są miejscem aktywizmu, ich matek nie zaprasza się do państwa związkowego czy Białego Domu jako symbolu zaangażowania w eliminację tego problemu. Ten element wymazania wysyła wiadomość, że te straty życia nie mają znaczenia”. Zdałem sobie sprawę i nadal zdaję sobie sprawę, że ludzie nie zawsze pojawią się, aby wzmocnić nasze historie. Musimy to zrobić.

Śmierć Breonny Taylor była jednym z pierwszych przypadków masowej mobilizacji tego kraju dla czarnej kobiety. Rodzina Breonny, wspierana przez grupy i organizacje, takie jak Black Lives Matter Louisville i Until Freedom, pojawiała się, dopóki nie było innego wyjścia, jak #SayHerName, jako Forum Polityki Afroamerykańskiej ukuł. Częściej niż nie, to na niedofinansowanych lokalnych organizatorów i członków rodziny spada obowiązek utrzymywania nazwisk i kampanii przy życiu.

Pojawiliśmy się dla Breonny. Mam nadzieję, że ty też to zrobiłeś, nie tylko dlatego, że była niezbędnym pracownikiem lub dlatego, że rezonowałeś z tweetami, które zostawiła z tyłu, ale ponieważ państwo nie miało prawa zabrać jej z tego świata, a jej czarne życie powinno mieć znaczenie wystarczająco. Czarne kobiety muszą znajdować się w centrum organizacji, nie tylko wtedy, gdy są wybory do wygrania, ale także wtedy, gdy nasze ciała są zagrożone. Brutalność policji i więzienny kompleks przemysłowy to kwestia feministyczna i należy ją traktować jako takie – zwłaszcza jeśli nie-czarne feministki XXI wieku chcą być czymś więcej, niż mogły to robić ich poprzedniczki zarządzać.

W tym Miesiącu Historii Kobiet zastanów się, jak podchodzisz do skrzyżowania sprawiedliwości rasowej i płciowej. Celowo zastanów się nad istniejącymi relacjami z czarnoskórymi kobietami w swojej społeczności, miejscu pracy, grupach przyjaciół i nie tylko. Weź odpowiedzialność za sposób, w jaki odzwierciedlasz szkodliwe systemy w swoich relacjach międzyludzkich. Śledź i przekaż darowiznę, aby wesprzeć pracę Forum Polityki Afroamerykańskiej, Przeżył i ukarany, oraz Sprawiedliwość dla czarnych dziewczyn pozostawać w kontakcie z rzecznictwem prowadzonym przez iw imieniu czarnych dziewcząt, kobiet i kobiet. Nie rozpaczaj, że „nikt o tym nie mówi”. Wielu jest i być może to ty nie robisz wystarczająco dużo, aby być częścią tej pracy. Teraz jest świetny czas, aby to zmienić.

Wreszcie, nie zapominaj, że ta przemoc ma charakter systemowy, a indywidualna odpowiedzialność, bez względu na to, jak satysfakcjonująca, nigdy nie przywróci Breonny. Ale możemy zatrzymać cykl przemocy w swoim torze, budując nową wizję bezpieczeństwa, która nie traktuje Breonny Taylor jako szkody ubocznej dla swoich rasistowskich i spekulacyjnych programów. Jak napisali Mariame Kaba i Andrea Ritchie w artykuł dla Istota„Chcemy więcej sprawiedliwości dla Breonny Taylor, niż może zapewnić system, który ją zabił”. Chcemy świata, w którym czarne kobiety mogą marzyć – dosłownie iw przenośni. Mamy tyle pracy, żeby się tam dostać.

Brea Baker służy jako łącznik społeczności dla Justice For Black Girls.