Gorący snowboardzista olimpijski jakoś lubi... Ja?!

W każdej raty Miażdż Pamiętniki, jedna dziewczyna zaczyna mówić o flirtowaniu, randkowaniu i podrywaniu.

W tym tygodniu: Alina, 18-letnia cheerleaderka z Nowego Jorku, zamienia miejskie życie na lato trenowania młodych sportowców na obozie w Pensylwanii. Miłość jest ostatnią rzeczą, o której myśli, ale spotyka słodki snowboardzista olimpijski, który ma inne pomysły.

07:00.

Zaczęłam cheerleaderek cztery lata temu, kiedy miałam 14 lat. Po wzięciu udziału w Camp Woodward (raju sportowców, gdzie możesz trenować z najlepszymi trenerami i spędzać wolny czas) z olimpijczykami i medalistami X Igrzysk) przez ostatnie lata jako obozowicz, wreszcie nadeszła moja kolej, aby dołączyć do personel.

Dziś wyjeżdżam z Nowego Jorku na pierwszy dzień obozu w Pensylwanii. Do widzenia, dżinsowe wycięcia, codzienne przejazdy Starbucks i brudny system metra; witaj, cheer shoes, Red Bull i wzgórza. Dużo, dużo wzgórz. Nie miałbym tego w żaden inny sposób.

13:00.

W chwili, gdy wjeżdżam do Woodward, czuję się jak w domu. Mój pierwszy przystanek to Moondoes, obozowa kawiarnia. Mój spacer przeradza się w bieg, gdy widzę moich przyjaciół Casey i Joelle siedzących na ganku Moondoes z dwoma facetami, których wcześniej nie spotkałem.

Po kilku wysokich krzykach i grupowych uściskach przedstawiam się chłopakom, którzy jeżdżą na trzecim kółku na naszym spotkaniu. Obaj mają na imię Aidan*. Jeden jest fotografem na obozie, a drugi snowboardzistą. Siedzimy i rozmawiamy przez chwilę, wymieniamy się chwytami i numerami w mediach społecznościowych, popijamy kawę, zanim udamy się na orientację dla personelu.

19:00.

Za każdym razem, gdy spotykasz kogoś nowego w Woodward, musisz sprawdzić go w mediach społecznościowych. Nigdy nie wiesz, jak ważny może być ktoś. Jestem w połowie pisania w uchwycie na Instagramie snowboardzisty, gdy aplikacja rozpoznaje nazwę użytkownika. Zauważam mały niebieski znacznik wyboru obok jego imienia. Został zweryfikowany?! Najgorsze jest Camp WiFi — jego profil ładuje się w nieskończoność. Kiedy w końcu tak się dzieje, widzę jego biografię: „Reprezentacja olimpijska USA”.

Moje usta otwierają się szeroko w szoku. Nie zależy mi zbytnio na celebrytach, ale olimpijczycy to zupełnie inna historia. Mam ogromny szacunek dla sportowców, zwłaszcza tych, którzy są oddani i na tyle zaangażowani, aby osiągnąć najwyższy poziom w swoich dyscyplinach. Jak mógł o tym nie wspomnieć? Skąd miałam wiedzieć, kim on był? I — najgorsza myśl ze wszystkich — co jeśli przypadkowo powiem przed nim coś głupiego?

08:00.

Świst! Spoglądam na telefon i widzę SMS-a. "Hej, chcesz dostać kawę?"

Numer ma numer kierunkowy, którego nie rozpoznaję, ale to nie jest rzadkością po całym dniu poznawania nowych ludzi w Woodward. Przyjeżdżają tu ludzie z całego świata.

Odpowiadam: "Jasne, chcesz się tam spotkać za 10?"

Kilka sekund później słyszę kolejne brzęczenie. Na ekranie pojawia się komunikat „Brzmi dobrze. :)"

8:10

Idę do Moondoes i widzę Aidana zamawiającego kawę.

„Przepraszam, nie mogłem dłużej czekać” – mówi.

To wtedy mnie uderza — Aidan zaprosił mnie na kawę? Nie mogę uwierzyć, że naprawdę chce mnie znowu widzieć. Dlaczego ja?!

Siedzimy razem na werandzie i po prostu rozmawiamy. Jest dość odosobniony, ponieważ większość obozowiczów jest na treningach. Zwykle rozmowa z kimś jeden na jednego po raz pierwszy jest dość niezręczna (zwłaszcza, gdy jest ona tak atrakcyjna jak on!), ale rozmowa z Aidanem nie sprawia żadnego wysiłku. Łączymy się w to, jak to jest rywalizować i trenować. Muszę sobie przypominać, że on… sportowiec olimpijski. Brzmi tak pokornie.

16:00.

Mój poranek i popołudnie były wypełnione coachingiem. Przebiegliśmy przez ćwiczenia bębnowe i zauważyłem tylne sprężyny i tylne zakładki obozowiczów.

Teraz w końcu mam dla siebie chwilę spokoju, żeby naprawdę pomyśleć o tym, co stało się dziś rano z Aidanem. To nie ma sensu. Obozowicze cały czas pytają mnie o mojego Snapchata, ponieważ zakładają, że jestem w ich wieku. Dlaczego zawodowy sportowiec miałby się mną interesować?

20:00.

W nocy, kiedy obozowicze kończą swoje treningi, personel bawi się na siłowniach. Ulubionym miejscem wszystkich jest Super Tramp, czyli ogromna trampolina, na której znajdują się jedni z najbardziej utalentowanych personel rzuca szalone sztuczki, takie jak skakanie ze ścian i skakanie z przyczepionym do nich piankowym snowboardem stopy. Przyjeżdżam do Woodward od lat, ale nadal nie mogę tego zrobić – po prostu patrzę z podziwem.

Zamiast dołączyć do tłumu, ćwiczę po drugiej stronie siłowni z moją przyjaciółką Casey.

21:45

Kiedy już jesteśmy w odpowiedniej odległości od wszystkich innych, Casey mówi: „Widziałeś, jak Aidan obserwował cię od czasu do czasu? Wydaje się, że nie patrzy w ten sposób na inne dziewczyny.

Wzruszam ramionami i otrzepuję się, bo niczego nie oczekuję od chłopców. Zwłaszcza on.

13:00.

Tym razem, kiedy dostaję wiadomość, wiem dokładnie od kogo jest. Aidan pisze: „Hej, chcesz coś zjeść za chwilę?” Jestem mile zaskoczony, że jednocześnie jesteśmy wolni. Odpowiadam tak.

13:30.

Podchodzę do kawiarni i widzę Aidana siedzącego z kilkoma pracownikami snowboardu. Nie znam ich zbyt dobrze, ale Aidan przedstawia nas i szybko zostajemy przyjaciółmi. Od czasu do czasu spierają się o to, jak wspaniali są niektórzy snowboardziści. Uwielbiam słuchać tego, jak Aidan mówi o sporcie; przypomina mi to, jak mówię o cheerleaderek. Po lunchu jestem nim bardziej zainteresowany, niż mogłem sobie wyobrazić.

21:00.

Personel jest bardzo blisko, więc wiadomość o zainteresowaniu Aidana mną rozchodzi się szybko. Tego wieczoru w Super Tramp moi przyjaciele zadają mi pytania: „Czy Aidan jest zarozumiały?” – O czym rozmawiacie? – Czy pozwala ci dotykać swojego manbuna?

Staram się unikać odpowiedzi, bo nie lubię rozmawiać o moich rozmowach z chłopakami! Rozmowa ma odbywać się między dwiema osobami — nie dwiema osobami i wszystkimi ich przyjaciółmi.

13:00.

Skończyłem trening na rano i zaraz opuszczę siłownię. Ale potem dostrzegam Aidana w Super Tramp i postanawiam się zatrzymać. Uczy małe dziecko, jak obracać się na swojej desce.

Mówię cześć, a Aidan mówi: „Więc pozwolisz mi się zabrać, czy co?”

Dziwię się, że jest taki odważny! Siłownia jest pełna ludzi, ale wydaje się, że nie zauważają, co się dzieje. Mimo to czuję, że się rumienię. Śmieję się i wychodzę z siłowni.

16:00.

Świst! „Poważnie podchodziłem do tej oferty…”

— A co by sugerowało, żebyśmy zrobili w środku kraju Amiszów? – odpowiada we mnie bezczelna dziewczyna z miasta.

„Nie martw się, mam to” – odpisuje. „Jutro jest mój ostatni pełny dzień na obozie i musimy go jak najlepiej wykorzystać”.

08:00.

Kiedy włączy się budzik, wyskakuję z łóżka i zaczynam się przygotowywać. Może dzisiaj rzeczywiście zostawię włosy rozpuszczone, zamiast rzucać je w mój zwykły niechlujny kok. Naprawdę nie mam pojęcia, czego się spodziewać po dniu spędzonym z Aidanem.

13:30.

Świst! "Chodźmy! Przygoda czeka."

19:00.

Widzimy Legion samobójców, zjedz obiad i pojedź nad małe jezioro. Minęło trochę czasu, odkąd chłopak mnie zabrał. Rzadko mam czas dla chłopców w domu, a poza tym nie kupuję słodkiej rozmowy większości facetów. Chcą tylko dostać się do spodni dziewczyny. Ale z Aidanem jest inaczej. Jest prawdziwy. Mogę powiedzieć, że naprawdę dba o to, co mam do powiedzenia.

Zjeżdżamy nad małe jezioro. Bycie dziewczyną z miasta sprawia, że ​​o wiele bardziej doceniam piękno natury. Rozmawiamy, jak się wydaje, godzinami. Wielu facetów w tym wieku nie przyzna, że ​​chce mieć rodzinę i dzieci, ale Aidan wcale taki nie jest.

Mówi mi: „Pierwszym prezentem świątecznym, który dostaje mój syn, jest snowboard. W porządku, jeśli jeszcze nie może chodzić, sprawimy, że to zadziała. Co gorsza, użyjemy go jako sań, dopóki nie będzie mógł na nim stanąć.

Słońce zaczyna zachodzić. Ponieważ to jego ostatni dzień tutaj, postanawiam zadać pytanie, które nurtuje mnie odkąd zaprosił mnie na kawę: Dlaczego ja? Co mnie wyróżniało?

Patrzy mi w oczy (Boże, jak nienawidzę bezpośredniego kontaktu wzrokowego), co mnie tak denerwuje. Ale to, co mówi dalej, jest piękne.

„Kiedy cię spotkałem, wytworzyłeś klimat” – wyjaśnia. „Jesteś pewny siebie, ale nie zarozumiały. Nie bierzesz od nikogo gówna. I naprawdę jesteś cudowna. To powinno podsumować.

Jestem oszołomiony. Mówię dziękuję, a potem zbieram się na odwagę, by zapytać: „Co się stanie, gdy jutro wyjedziesz? Czy będziemy tylko udawać, że nigdy się nie znaliśmy?

Jego twarz natychmiast opada i zdaję sobie sprawę, że musiałem go zdenerwować. Patrzy na mnie surowo i mówi: „Nie waż się mnie naprowadzać. Chcę, żebyś mnie odwiedził. A jeśli ci się nie uda, na pewno niedługo znajdę się w Nowym Jorku.

Czy naprawdę dobrze to słyszę?

Kontynuuje: „Chcę, żebyś wiedział więcej, ponieważ mnie intrygujesz. Wiem, że pewnego dnia zrobisz wielkie rzeczy i szanuję to i podziwiam”.

Tym razem patrzę mu prosto w oczy i mówię: „Masz umowę. Będę za tym nadążał tak długo, jak ty. Komunikacja jest ulicą dwukierunkową.”

Śmieje się i mówi: „Cokolwiek chcesz, księżniczko”.

09:00.

Aidan i ja zgadzamy się spotkać na ostatnią kawę, zanim wróci do domu. Kiedy go widzę, jest ubrany w zwykłe ubrania ludzi, co jest bardzo niezwykłe, aby zobaczyć je w obozie, ponieważ wszyscy zwykle są w strojach sportowych. Ciągle odtwarzam w głowie rozmowę z zeszłej nocy. Zwykle nie dotrzymuję chłopcom obietnic, ale on sam stawiał sobie wyższe oczekiwania. Przyjaciele z Woodward zwykle tracą kontakt kilka tygodni po obozie i ponownie łączą się następnego lata.

Gdy przybywa Aidan na lotnisko, mamy ostatnie uściski. Szepcze mi do ucha i mówi: „To nie jest pożegnanie, tylko do zobaczenia później”. Z jakiegoś powodu mu wierzę.

*Nazwa została zmieniona.

Crush Diaries to cykliczna kolumna Seventeen.com, w której dajemy Ci wgląd w życie miłosne prawdziwych dziewczyn — czasami romantycznych, czasami bolesnych, zawsze szczerych. Chcesz dzielić tydzień w swoim życiu? Wyślij e-mailem [email protected].

[contentlinks align='center' textonly='false' numbered='false' headline='Related%20Story' customtitles='I%20Met%20the%20Boy%20of%20My%20Dreams%20on%20Wakacje' customimages='' treść ='artykuł.43336']