Po tym, jak rzuciłem gimnastykę, już nie wiedziałem, kim jestem

Gdy siedziałem na trybunach podczas turnieju Kellogg's Tour of Gymnastics Champions 2012, rzeczywistość znów mnie uderzyła: Już się nie liczysz. Tu nie chodzi o ciebie. Nikt nie wie, kim jesteś. Patrzyłem z orlim wzrokiem, jak 22-letnia amerykańska gimnastyczka wykonywała swój program, podrzucając, tocząc, obracając i łapiąc swój sprzęt. Widziałem, że jej występ był gorszy z powodu jej wieku. Najlepsi gimnastycy rytmiczni są wdzięczni i elastyczni – i młodsi. Cieszyłem się, że nikt nie będzie w stanie skrytykować mnie tak, jak ja krytykowałem ją, teraz, gdy nie jestem już gimnastyczką rytmiczną.

Bycie gimnastyczką oznaczało prowadzenie podwójnego życia. W szkole pozostałe gimnastyczki i ja milczeliśmy i kończyliśmy naszą pracę. Dopóki to robiliśmy i utrzymywaliśmy dobre oceny, nikt nie zadawał pytań. Nie miało znaczenia, ile mieliśmy nieobecności z powodu międzynarodowych treningów lub zawodów; USA Gymnastics, organ zarządzający sportem, wysłał notatki usprawiedliwiające nas z obowiązku przestrzegania stanowego prawa o frekwencji.

Moje dni zaczęły się naprawdę, gdy skończył się dzień szkolny. Założyłam czarne podarte rajstopy, czarne spodenki ze spandexu i jedną z 30 czarnych koszulek, a potem zgłosiłam się na siłownię z innymi dziewczynami biorącymi udział w zawodach. Niektórzy mówią, że siłownia pachnie brudnymi skarpetkami i potem, ale dla mnie czułem się jak w domu. Więcej widziałem swojego trenera niż własną mamę.

W niektóre wieczory nasz trener sortował nasze najnowsze papiery z zawodów, wypełnione ostrymi cięciami sędziów i złośliwymi uwagami, które dawały nam znać dokładnie, jak daleko nam do doskonałości. Te papiery nieuchronnie pogorszyły krytykę mojego trenera. Nie wskazałem palca u nogi? Dlaczego tu jesteś, jeśli nie chcesz się starać? Nie nosiłam zwykłych białych skarpetek? Robisz to tylko przez całe życie — dlaczego możesz to zebrać?! Nie daj Boże, próbowałem się bronić. Mimo presji wolę być nigdzie indziej. Uwielbiałem tracić tam poczucie czasu.

A to sprawiło, że trasa Kellogga była o wiele trudniejsza. Po koncercie poszliśmy z przyjacielem za kulisy. Mimo że mieliśmy przepustki, czułam wyraźną różnicę między nami byłymi gimnastyczkami a im — zawodniczki, które aktualnie startują. Nie dzieliliśmy już strefy rozgrzewki na zawodach ani nie chodziliśmy na te same obozy w Centrum Przygotowań Olimpijskich. Zaktualizowali swoje historie na Snapchacie o nowy sprzęt przesłany im przez Under Armour i Nike, podczas gdy ja zadowoliłem się zeszłorocznymi spodniami do rozgrzewki. Kilku z nich spojrzało na mnie z boku i szeptało do siebie; Mogłem powiedzieć, że zauważyli dodatkową wagę, którą przybrałem od czasu rzucenia palenia. To pierwsza rzecz, o której wszyscy wspominają o dziewczynach, które zrezygnowały.

Rezygnacja z gimnastyki nie była łatwą decyzją.

Wiele lat wcześniej mama powiedziała mi, że po ukończeniu liceum będę musiał zrezygnować z gimnastyki. W końcu chciałem dostać się do najbardziej rygorystycznego liceum w mieście. Moja edukacja stałaby się bardzo intensywna. Tak więc pewnego wieczoru po treningu, kiedy byłem w ósmej klasie, moja mama przyszła do mojego pokoju, aby przekazać wiadomości.

– Myślę, że nadszedł czas, aby przestać – powiedziała łagodnie. „Nie będziesz w stanie poradzić sobie ze szkołą i treningiem”.

Chociaż wiedziałem, że ten dzień nadchodzi, byłem zdenerwowany. Jak moja mama śmie mi mówić, że nie uda mi się odnieść sukcesu? Ilekroć w przeszłości chciałem czegoś wystarczająco mocno, zawsze ciężko pracowałem, aby to osiągnąć. Szkoła średnia może nie być taka trudna — nawet nie wiedziałam, ile będę miała pracy domowej.

Jednocześnie jednak rezygnacja z gimnastyki oznaczałaby koniec przeszywających uwag sędziów. Nigdy więcej ważenia. Koniec z tygodniami nieobecności w szkole na treningi lub międzynarodowe zawody. Byłem rozdarty.

Nie byłabym już gimnastyczką — ale bez tego sportu, kim byłabym?

Skończyło się na tym, że dostałem się do tego konkurencyjnego liceum. Najgorszy był pierwszy tydzień. Każda lekcja zaczynała się od: „Przedstaw się, powiedz nam, jakie masz hobby i wyjaśnij, dlaczego jesteś podekscytowany, że jesteś na pierwszym roku!” Tam zawsze była niezręczna pauza między „Cześć, mam na imię Alina” i „No cóż, uprawiałam gimnastykę, ale teraz nie, więc jestem otwarta na próbowanie nowych rzeczy."

Ta ostatnia część nie była nawet zgodna z prawdą. i nie czuj się gotowy, aby spróbować nowych rzeczy. Chciałem pobiec z powrotem na siłownię, założyć trykot i ćwiczyć swoje rutyny w kółko. Moi nowi koledzy z klasy albo nigdy nie słyszeli o gimnastyce artystycznej, albo myśleli, że to łatwe. Pomyślałem, że nie ma szans, żebyśmy kiedykolwiek byli przyjaciółmi.

Wydawało się, że większość moich kolegów z klasy ma już zaplanowane zajęcia pozalekcyjne. Nie wiedząc, od czego zacząć, dołączyłem do klubu pre-med, zespołu robotyki i produkcji studenckiej. Nic mnie tak naprawdę nie złapało. Wypróbowałem się do zespołu tanecznego i natychmiast się znudziłem — mogłem tańczyć w kółko wokół kapitanów.

To zostawiło mnie z cheerleaderką.

[contentlinks align='center' textonly='false' numbered='false' headline='43764' customtitles='9%20Things%20Gymnasts%20And%20Cheerleaders%20Do%20Differently' customimages='' content='article.43764' ]

Nigdy nie spodziewałam się, że zakocham się w cheerleaderek.

Pierwszego dnia praktyki czułem się jak outsider. Dziewczyny chichotały w małych klikach, przypominając mi o Przynieś to na kino. Ogrzewaliśmy się na niebieskiej wiosennej podłodze zamiast miękkiego białego dywanu, do którego byłam przyzwyczajona. To wszystko było takie dziwne, ale trener interesował się moją elastycznością i szybkim postępem w umiejętnościach przewracania się. Sprawił, że poczułem się mile widziany i wygodny. Pod koniec treningu byłem oficjalnie w drużynie konkurencyjnej na sezon.

Przez cały sezon nauczyłem się kochać sport — i koleżeństwo. Moi koledzy z drużyny i ja mogliśmy swobodnie rozmawiać i śmiać się podczas treningu, podczas gdy w gimnastyce trenerzy odradzali jakąkolwiek interakcję, chyba że do nas porozmawiano. Spędzanie czasu z cheerleaderkami było po prostu zabawą. A kiedy musieliśmy zabrać się do biznesu, aby nauczyć się nowych umiejętności, nie mieliśmy z tym problemu.

Po raz pierwszy cheerleaderek czuł się jak mój sport był podczas naszego pierwszego treningu „full-out”. Do tego czasu przechodziliśmy przez małe fragmenty naszej rutyny. Teraz po raz pierwszy zamierzaliśmy zrobić to wszystko na raz: dwie i pół minuty wiwatów, upadków, wyczynów kaskaderskich, tańca i skoków z niewielkim lub żadnym błędem.

Kapitanowie poprowadzili drużynę do tylnego rogu maty, a my utworzyliśmy grupkę, skacząc w górę iw dół, skandując nasze szkolne barwy i hasło drużyny. Chwila sprawiła, że ​​poczułem się, jakbym znów do czegoś należał: otoczyli mnie niesamowici nowi przyjaciele i wszyscy dążyliśmy do jednego celu. Nasze łuki nie były idealnie na swoim miejscu, pociliśmy się, ale nie mogliśmy być szczęśliwsi.

Wiem, że kiedyś też będę musiał zrezygnować z cheerleaderek. Ale teraz rozumiem, że w życiu można znaleźć nowe pasje. Do tego czasu pochłonie mnie pogoń za dwiema i pół minuty perfekcji.

Alina Serbina jest studentką pierwszego roku Baruch College. Wcześniej uczyła cheerleaderek w Camp Woodward, gdzie poznała snowboardzistę olimpijskiego – przeczytaj o tym poniżej.

[contentlinks align='center' textonly='false' numbered='false' headline='Powiązany%20historia' customtitles='A%20Hot%20Olympic%20Snowboarder%20Jako%20Lubię%20...%20Ja?!' customimages='' content='artykuł.43491']