Wyszłam za mąż w wieku 18 lat i rozwiodłam się w wieku 19

Zawsze byłam dziewczyną, która szła na studia. Wszyscy w mojej rodzinie wiedzieli, że pójdę. Więc kiedy dostałem się do mojej wymarzonej szkoły w Południowej Karolinie, wszyscy byli zaskoczeni, kiedy zamiast tego przeprowadziłem się do Kalifornii, aby wziąć ślub. Ale to, co wydarzyło się po tym, jak mój chłopak i ja powiedzieliśmy „tak”, było największym szokiem ze wszystkich.

Zaczęliśmy jako zakochani ze szkoły średniej

Mój były mąż Albert i ja dorastaliśmy razem, ale tak naprawdę nie zbliżyliśmy się do pewnego grudniowego dnia, kiedy byłem na pierwszym roku, a on na drugim roku. W autobusie do domu ze szkoły piłem mrożoną herbatę Arizona. Kiedy autobus nagle się zatrzymał, wpadłem na siedzenie przede mną i wylałem na siebie herbatę. Odwróciłem się, ponieważ usłyszałem, jak za mną wybucha śmiechem. Po prostu pamiętam, że myślałem Łał. To uśmiech, do którego mogłem się przyzwyczaić. On naprawdę ma najdoskonalszy uśmiech z tymi pięknymi białymi zębami.

Wysyłaliśmy SMS-y bez przerwy przez następne 10 dni. Oficjalnie zaprosił mnie w SMS-ie w Boże Narodzenie. Powiedział: „Wiesz, co sprawiłoby, że moje Święta były naprawdę wspaniałe? Gdybym mógł nazywać cię moją dziewczyną.” Następne kilka lat było burzą. Byłam cheerleaderką i chociaż nasza drużyna piłkarska była okropna, obserwował, jak występuję w każdym meczu i przynosił mi niebieskie Gatorade i Skittles po każdej przerwie. Był jakiś dramat w liceum i kilka razy się zerwaliśmy, ale gdy zbliżał się termin ukończenia szkoły, wiedziałam na pewno, że jesteśmy w nim na dłuższą metę — robiliśmy wszystko razem, kochaliśmy się nawzajem i z podekscytowaniem rozmawialiśmy o naszej przyszłości. Albert planował wstąpić do wojska, a ja nie wyobrażam sobie, by nie być u jego boku.

Trzy miesiące po tym, jak skończyłem liceum, oświadczył się.

"Możesz teraz pocałować pannę młodą"

25 listopada 2015 roku Albert i ja mieliśmy ślub w sądzie. Nie miałam sukni ślubnej ani wymyślnego przyjęcia, ani nic w tym stylu, ale wystarczyło mi samo przebywanie z Albertem. Piętnaście lub 20 najważniejszych osób w naszym życiu przyszło popatrzeć, jak wymieniamy się obrączkami i powiedzieć „tak”. Całe to „możesz teraz pocałować pannę młodą” przypominało film. Potem rodzice urządzili nam przyjęcie w lokalnej restauracji, a my spędziliśmy mini miesiąc miodowy w hotelu przy plaży. To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu.

Kiedy wyszłam za mąż, nagle poczułam się o wiele starsza. Ilekroć wychodziliśmy z Albertem do restauracji, widziałem kelnerki zauważające mój pierścionek i patrzące na moją twarz, jakby próbowały ustalić mój wiek. Nikt nigdy nie myśli, że wyglądam na więcej niż 16 lat. Mówiliby: „Wow, wyszłaś za mąż naprawdę młodo”. I chyba tak zrobiłem, ale tak naprawdę nic się nie zmieniło. Ten pierwszy tydzień był taki błogi.

Zaczynamy wspólne życie jako nowożeńcy

Tydzień po ślubie wojsko stacjonowało Alberta w Kalifornii. Nie mogliśmy przenieść się do bazy od razu, więc przez pierwsze siedem tygodni na zachód zostaliśmy zamknięci w ciasnym hotelu. To było czyste piekło. Była kuchenka mikrofalowa, ale nie było kuchni, więc kupiliśmy mały przenośny grill, abyśmy mogli gotować hamburgery i kurczaka. To wszystko, co mogliśmy ugotować. Przerzuciłam te 7000 dolarów, które zaoszczędziłam z pracy kelnerki na pokój, samochód i posiłki. Byłem trochę rozgoryczony wydawaniem tych wszystkich pieniędzy, ale byliśmy małżeństwem. Pomyślałem, co moje jest jego, a co jego jest moje. Cieszyłem się, że mu pomogłem.

Życie wcale się nie poprawiło, kiedy przenieśliśmy się do naszego domu w bazie. Mogliśmy tam mieszkać za darmo, ale panował tam bałagan. Toaleta była zawsze zatkana; prysznic nigdy nie działał.

Albert musiał pracować od 6:30 lub 7:00 rano do 6:00 w nocy. Szukałem pracy daleko i wysoko, ale nikt mnie nie zatrudnił. A ponieważ nie aplikowałem do żadnego college'u w Kalifornii, nie mogłem chodzić do szkoły. Oznaczało to, że byłam sama przez cały dzień, pięć dni w tygodniu — czasami siedem dni w tygodniu, jeśli miał dyżur w weekendy. I nawet po powrocie Alberta z pracy do domu albo pójdzie na siłownię, albo będzie zbyt zmęczony, żeby cokolwiek zrobić. Byłem taki samotny. Spotkałem kilka żon wojskowych, ale były starsze i miały dzieci, a ja nie mogłem się z nimi utożsamić.

Aby być zajętym, oglądałem Netflix. A działka Netflixa — Anatomia Greya, Plotkara, Wzgórze Drzewa, Domek z Kart... w zasadzie wszystko. Moja siostra Tara i ja codziennie rozmawialiśmy na FaceTime. Posprzątałem dom, poszedłem do kantoru po tanie artykuły spożywcze i szukałem przepisów na tacos, kotleta z kurczaka i łososia. W zasadzie byłam gospodynią domową – tylko bez dzieci.

Samotność była do bani, ale drugą trudną rzeczą było to, że nigdy nie rozmawialiśmy o mojej edukacji ani karierze. Odłożyłem studia i zostawiłem rodzinę i przyjaciół w wieku 18 lat, aby przenieść się przez kraj, aby wesprzeć kariera wojskowa mojego męża, ale nie mogliśmy nawet rozmawiać o tym, czego chcę od życia — skupiał się na swoim nowym życiu. Badałem programy świadectw, w których przez dziewięć miesięcy chodziłem do szkoły i zostawałem certyfikowanym asystentem medycznym, i przedstawiałem wady i zalety każdego z nich wraz z kosztami. Ale on ciągle ciągnął kartę z pieniędzmi i powiedział, że nie stać nas na żadne z nich. I to było to.

Kiedy się ożeniłem, myślałem, że będę żonaty na zawsze. Jestem naprawdę zorientowany na rodzinę; Albert i ja chcieliśmy zacząć mieć dzieci we wczesnych latach dwudziestych. Chcieliśmy mieć psa, iść razem na zabawy naszych dzieci i spędzić resztę życia w miłości. Cały czas fantazjowaliśmy o naszej przyszłości.

Ale życie w Kalifornii było ciężkie. Dosłownie mieszkaliśmy na pustyni — nie było ani krzty trawy i musieliśmy jechać 45 minut, żeby znaleźć najbliższą restaurację. Pieniądze były bardzo małe, więc nie mogliśmy podróżować ani robić niczego specjalnego. Zakładałem, że rodziny wojskowe zarabiają całkiem nieźle, ale to była walka. Napięcie zaczynało na nas odbijać się. Kiedy byliśmy razem, po prostu siedzieliśmy w domu godzinami, w zasadzie nawet nie rozmawiając. Grał w swoje gry wideo, a ja oglądałem Netflix lub przygotowywałem obiad. To było trochę niezręczne.

Wiedzieliśmy, że nasz związek się pogarsza i bardzo staraliśmy się go uratować. Raz w tygodniu, bez względu na to, jak bardzo byliśmy zmęczeni, mieliśmy randkę; jedliśmy razem obiad i oglądaliśmy filmy. Prowadziliśmy długie, trudne rozmowy o naszych uczuciach. I poznaliśmy kilku przyjaciół, którzy mieszkali poza bazą. Chodzenie na grilla i imprezy przy basenie z tymi przyjaciółmi pomogło naszemu związkowi utrzymać się tak długo, jak to możliwe. Ale w środku zaczynałem czuć się coraz mniej związany z Albertem.

W chwili, gdy wszystko się rozpadło

W czerwcu, po siedmiu miesiącach wspólnego życia, zgodziliśmy się z Albertem, że powinienem polecieć z powrotem do New Jersey uczęszczać na maturę mojej siostry i spędzić lato na zarabianiu pieniędzy w mojej starej pracy kelnerki.

Moim planem było zaoszczędzenie wystarczającej ilości pieniędzy, aby ułatwić sobie życie z Albertem, a potem powrót do Kalifornii w sierpniu. Ale kiedy byłem w domu na lato, Albert i ja pokłóciliśmy się o FaceTime. Sprawy przybrały nieprzyjemny obrót, więc powiedziałem mu, że potrzebuję miejsca. Nie rozmawialiśmy przez następne dwa dni.

Kiedy następnym razem rozmawialiśmy, to było tak, jakby wszystkie nasze problemy z Kalifornii po prostu wyleciały. Wreszcie po prostu skończyłem. Nie mogłem już tego robić. Nie chciałem już być razem.

Albert poleciał z powrotem do New Jersey tydzień lub dwa później, ponieważ jego tata przechodził operację. Spotkaliśmy się, żeby porozmawiać. Rozmowa przeciągnęła się godzinami, ale ostatecznie doszliśmy do tego samego wniosku: kochamy się, ale już nie jesteśmy zakochani.

Nasze małżeństwo nie mogło zostać unieważnione, więc teraz jesteśmy w separacji. Już nie rozmawiamy. Oszczędzamy pieniądze na legalny rozwód, ale to jest drogie. To wymaga czasu. Po raz pierwszy odkąd skończyłem 14 lat, Albert i ja w ogóle nie jesteśmy w swoim życiu.

Nigdy nie myślałam, że będę miała 19 lat i rozwiodę się

Nie było łatwo powiedzieć wszystkim, co się stało. Na początku powiedziałam tylko mamie i siostrze. Nawet mój tata nie wiedział od razu o rozwodzie. Kiedy wpadałam na ludzi, którzy pytali o mnie i Alberta, mówiłam im, że między nami wszystko jest w porządku, tylko dlatego, że było to łatwiejsze niż wyjaśnianie prawdy. Ale powoli, w miarę upływu tygodni, zacząłem opowiadać o tym, co naprawdę się wydarzyło. Niektórzy znajomi powiedzieli mi, że powinienem spróbować wytrzymać z Albertem, ale najbliżsi mi ludzie, jak moja siostra i moja przyjaciółka Macie znały wszystkie krwawe szczegóły dotyczące naszego związku lubić. Zrozumieli, że Albert i ja musimy zrobić to, co nas uszczęśliwi.

Jestem zawstydzony tym, co się stało. Czuję, że coś mi się nie udało, chociaż wiem, że to nieprawda. Nie wszystko w życiu się udaje. Tak po prostu jest życie.

Czasami siedzę i myślę, wow, o czym myślałem? Nie żałuję tamtego czasu, bo naprawdę go kochałam, ale myślę o tym, gdzie byłabym dzisiaj, gdybym nie spędziła tego czasu i energii, skupiając się na jego karierze. A gdybym poświęcił cały ten czas i energię na własną karierę? Jak wyglądałoby teraz moje życie? W przyszłości muszę stawiać sobie wysoko poprzeczkę i nigdy nie rezygnować z marzeń.

Wciąż podoba mi się pomysł małżeństwa, ale nie sądzę, że ożenię się ponownie, dopóki nie skończę trzydziestki. W tej chwili nadszedł czas, aby postawić się na pierwszym miejscu — w końcu.

ZWIĄZANE Z: Byłam nastoletnią panną młodą