Samotne Walentynki

Moje walentynki: spędziłam poprzednią noc w domu mojego Biga, robiąc ciasteczka w kształcie serca, malując paznokcie i nadrabiając dziewczęce rozmowy. Przerażające Walentynki zostawiły przed moimi drzwiami, kiedy wróciłem o 9 rano (nieważne! Dzisiaj skończyłam jeść całą czekoladę!), a potem szalony dramat do 7 rano następnego ranka. Niezwykle pełne wrażeń, ale także niezwykle trudne do przebudzenia się następnego ranka na trzy godziny snu i stawienia się na zajęciach.

Więc minęło trochę czasu, więc chyba powinienem napisać o chłopakach, a raczej o tym, jak się w tej chwili czuję. Nie mówiłem o tym tak otwarcie, jak mogłem, ponieważ zwykle lubię zachować prywatność, ale teraz chcę być poważny.

Nie jestem seryjnym randkowiczem, ponieważ mogę być skupiony tylko na jednej osobie na raz. Myślę, że fajnie jest mieć sympatię, bo na tym etapie bardzo łatwo jest mi zmienić zdanie. Jednocześnie nie umawiam się tylko na randki. Rozgrzewam się powoli, ale wewnątrz jestem sentymentalny. Nie jestem dziewczyną, która doświadcza „miłości” ze wszystkimi lub w każdym związku, ponieważ uważam, że to nie jest szczere, a szczerość cenię ponad wszystko.

Byłem zakochany tylko raz, ale myślę, że raz się zakochasz, to na zawsze, nawet jeśli nie zawsze czujesz to samo. Miłość to rozwój i uczenie się, wywieranie trwałego wpływu na czyjeś życie; pieczęć, którą zawsze będą pamiętać, nawet po tym, jak odejdziecie od siebie nawzajem.

Przez ostatnie pięć miesięcy zrobiłem sobie przerwę od facetów, tak jak osobiste katharsis. Nie chodziło tylko o przejście do college'u lub nie chęć natychmiastowego zanurzenia się w więcej dramatu, to chodziło przede wszystkim o mnie io czas, w którym mogłam skupić się wyłącznie na sobie i patrzeć w kierunku tego, chciał. Był na to czas, ale teraz to już koniec. Jestem gotów wyjść z mojej skorupy. Pomimo tego V-Day (albo D-Day?) czuję się wyjątkowo pozytywnie na temat przyszłości.