Maryja kwestionuje rolę religii w jej życiu

Kilka dni temu moja współlokatorka Kasey i ja podjęliśmy temat chrześcijaństwa, wracając z przyjęcia w domu poza kampusem. Spóźniliśmy się na ostatni autobus, więc wyruszyliśmy na 1,5-milową wędrówkę na jasnych wysokich obcasach, śledząc ukradkowe cienie i apatycznie dryfujące liście... i na szczęście trzech przyjaciół.

Kiedy Kasey i ja spotkaliśmy się po raz pierwszy, nasze osobowości natychmiast się połączyły, ale nie otworzyliśmy się na temat naszych fundamentalnych przekonań. Nigdy nie mieliśmy okazji poruszyć tematów wiary i moralności, które ujawniają czyjś charakter. Tak więc, z rękami splecionymi na rześkim nocnym powietrzu i długim marszem przed nami, zaczęła opowiadać mi o Bogu i swoim chrześcijańskim pochodzeniu. Osobiście zawsze miałem problem z religią i istnieniem tak wielu instytucji religijnych twierdząc, że mają własną wersję „prawdy”. Jednak w pewnym momencie rozmowy coś kliknięty. Zdałem sobie sprawę z ogromnego ograniczenia języka w próbach opisania koncepcji wykraczającej poza naszą światową wiedzę.

Kiedy w końcu dotarliśmy do domu około 3 nad ranem, wciąż byliśmy pod napięciem z nocy i kontynuowaliśmy dyskusję na temat religii, dopóki słońce nie przeniknęło przez rolety w akademiku. Podczas tych wczesnych godzin porannych poświęcała czas na wyjaśnienia i nie forsowała swoich poglądów, więc słuchałem bez natychmiastowych kontrargumentów. W pewnym momencie powiedziała: „ludzie nieustannie szukają towarzystwa, ponieważ w ich sercach jest dziura, którą tylko Bóg może wypełnić”.

Normalnie rzuciłbym się na to zdanie z ośmieszeniem i cyniczną uwagą, i nadal mógłbym, gdyby ktoś stwierdził to słusznym tonem. Jednak tamtej nocy zrozumiałem. Zobaczyłem, że umiejętności analityczne, które doskonaliłem przez całe życie, nie były właściwym narzędziem do badania religii. Kiedyś podczas spaceru do domu, kiedy rąbek naszych sukienek wirował na naszych gołych nogach, poczułem pękły w mojej krytycznej, diagnostycznej ścianie psychicznej i zdałem sobie sprawę, jak ważne jest spojrzenie z przeszłości w wiara. I gdzieś tej nocy, pośród długich słów naszej rozmowy, dostrzegłem przebłysk Boga.

Co myślicie o naszej rozmowie tamtej nocy? Czy uważasz, że twoja wiara odgrywa rolę w zawieraniu przyjaźni, czy też możesz stać się naprawdę dobrymi przyjaciółmi z kimś, kto zasadniczo koliduje z twoją perspektywą i moralnością?