7Sep
Seventeen wybiera produkty, które naszym zdaniem pokochasz najbardziej. Możemy zarabiać prowizję za linki na tej stronie.
Frances Dovell
Crrrrrrrrrrrr!
Miałem złe przeczucia co do tego dźwięku. Kiedy siedem miesięcy temu klęczałem na ziemi, zbierając potrzaskane kawałki ekranu, zdałem sobie sprawę, że najgorszy koszmar każdej nastolatki miał stać się moją rzeczywistością.
Zepsułem iPhone'a.
Natychmiast poczułem falę żalu. To było jak żałoba po stracie drogiego przyjaciela. Zacząłem myśleć o tym, jak inny byłby mój dzień bez mojego zaufanego iPhone'a u boku. Nigdy więcej porannych snapchatów #OOTD, nigdy więcej długich wizyt w łazience spędzanych na przewijaniu Instagrama kanały (bądźmy szczerzy, wszyscy to zrobiliśmy), koniec z nudnym pornografią z jedzeniem, lista jest długa na. Oczywiście mogłem po prostu pójść i zapłacić śmieszną sumę za uratowanie telefonu, ale część mnie poczuła ulgę, że jest zepsuta.
Przed tym pamiętnym dniem, choć nie przyznałbym się do tego, byłem totalnie uzależniony od mojego iPhone'a. Dosłownie mnie to wołało: powiadomienia o nadchodzących snapach, wibracje setek wiadomości na czacie grupowym. Bycie z dala od mojego iPhone'a sprawiło mi więcej pracy tylko wtedy, gdy ponownie się połączyliśmy, ponieważ wtedy musiałbym odpowiedzieć na WSZYSTKO. I sprawdź też Instagram i Facebook, wiesz, na wypadek, gdybym coś przeoczył. To było jak praca domowa – musiałem za nią nadążyć, bo inaczej zostanę w tyle. Od czasu do czasu trochę zwalniałem, a liczba nieprzeczytanych wiadomości rosła, i ta mała czerwona cyfra na ikonie aplikacji do obsługi wiadomości stawałaby się coraz większa, czułbym się coraz bardziej akcentowany. Ale zepsuty iPhone zmienił wszystko. Nagle nie było presji, by odpowiadać lub być na bieżąco z najnowszymi posunięciami wszystkich i to było… miłe.
Minął miesiąc, a ja nadal nie naprawiłem telefonu. Moi przyjaciele ciągle mnie pytali, kiedy dostawałem nowego iPhone'a, a ja ich zbyłem. Moja mama i moja przyjaciółka Sarah zaproponowały mi w międzyczasie swoje stare iPhony, ale nie podziękowałem, zachęcając do chórów Dlaczego tego nie wziąłeś? od moich przyjaciół.
Ale podczas tego miesiąca bez telefonu zacząłem zauważać, ile czasu inni ludzie faktycznie spędzają na swoich telefonach. Przy kolacji brzmiałam jak moja mama, kiedy mój 20-letni brat wymachiwał pod stołem sms-a. „Jesse, odstaw swój telefon” – mówiłam mu, prosząc natychmiast „Jane, przestań mi mówić, co mam robić. Nie jesteś moją matką”, w tym momencie moja mama mówiła mu: „Jesse, rusz telefon”.
Zacząłem naprawdę lubić rozłączanie, chociaż wiedziałem, że w końcu będę potrzebował telefonu, bo dzwonienie do rodziców, robienie planów z przyjaciółmi i przygotowywanie nieuniknionego wieczoru filmowego sushi zamówienie. Właśnie wtedy do mnie dotarło: chciałem oldschoolowego telefonu z klapką, a nie kolejnego iPhone'a. Więc zalogowałem się na Amazon i zamówiłem sobie fioletową klapkę. Mój telefon z klapką jest cudowny. Jest uroczy, niezniszczalny i spełnia swoje zadanie. Ma nawet opcję „zabawnej ramki” do robienia zdjęć!
Lisa Eggert Litwin
Przystosowanie się do prostszego życia w świecie smartfonów było trudniejsze niż się spodziewałem. Jasne, myślałem, że mogę się drażnić mały, ale kiedy powiedziałem znajomym, że przestawiam się na telefon z klapką – co oznaczało opuszczenie czatu grupowego – nie byłem gotowy na tyle odepchnięcia. Nie zrozum mnie źle: to była ulga, że setki wiadomości zalewają mój telefon każdego dnia. Ale niektórzy z moich znajomych powiedzieli mi, że muszę ponownie dołączyć do 21NS wieku, ponieważ poświęciłem swoje życie towarzyskie (co naprawdę miałem nadzieję, że nie!). Szczerze mówiąc, początkowy brak wsparcia był nieco bolesny. Może myśleli, że oceniam ich za używanie smartfonów? Ale prosta prawda była taka i nie mógł poradzić sobie z iPhonem i stresem, który się z tym wiązał.
Odkąd przerzuciłem się na telefon z klapką i opuściłem czat grupowy, przegapiłem kilka wewnętrznych żartów, planowanie i plotkowanie po balu maturalnym. Nawet w minione Halloween moi przyjaciele zaplanowali kostium grupowy za pośrednictwem czatu grupowego i ktoś powiedział, że na pewno mi powie. Chyba wszyscy myśleli, że ktoś inny mi o tym powiedział, bo nikt tego nie zrobił, a gdy o tym usłyszałem, było już za późno, żebym zamawiał elementy kostiumu i nie mogłem być jego częścią. Oczywiście nie było to zamierzone, ale sprawiło, że poczułem się jak outsider, jakbym naprawdę mógł być w grupie przyjaciół tylko wtedy, gdy byłbym na czacie grupowym.
Ale z biegiem czasu, mimo że po drodze zdarzyło się kilka nieumyślnych wpadek, moi przyjaciele zaakceptowali mój telefon z klapką, mimo że nadal drażnią mnie, gdy zajmuje mi pięć minut na wysłanie do kogoś SMS-a, a tekst mówi takie rzeczy jak „l8ter”. I wymyśliliśmy sposoby komunikowania się inne niż czat grupowy — teraz będą do mnie dzwonić lub wysyłać SMS-y, aby porozmawiać lub robić plany. Przyznali również, że są pod wrażeniem moich nowo odkrytych umiejętności pisania na klawiaturze ABC/123, gdzie muszę przejść do klawisza numer 1, a następnie kliknąć A i B, aby dostać się do C. Moja przyjaciółka Isabel właśnie wysłała mi SMS-a, że jest dumna, że napisałem całą wiadomość bez skrótów.
Z drugiej strony (ahahahahahaaaa) mój nowy telefon zmienił moje życie na lepsze na tak wiele małych sposobów. Na przykład, gdy idę ulicą lub czekam w kolejce w Starbucks, nie mam już pokusy, by wyrzucić Facebooka i przewijać mój kanał informacyjny. Zamiast tego obserwuję ludzi wokół siebie. Lub kiedy jadę na dzień do Nowego Jorku, zamiast korzystać z map Google, przynoszę ze sobą papierową mapę i pytam o drogę, nawet choć to krępujące, gdy ludzie, którzy proponują mi pomoc, pytają, skąd jestem, a ja muszę im powiedzieć, że jestem z trzydziestu minut z dala. Wspaniale jest też słyszeć naprawdę pozytywne opinie na temat mojego telefonu od moich rówieśników. Mnóstwo ludzi — od kapitana drużyny piłkarskiej po niesamowicie utalentowanego, aspirującego artystę z mojej szkoły — podchodzi do mnie i mówi, że uważają, że to, co robię, jest wspaniałe.
Wiem, że nie każdy może wyrzucić swoje iPhone'y i przełączyć się na telefon z klapką. A ja też nie jestem idealna. Nadal jestem nastolatką — mam konta na Instagramie i Snapchacie, które raz dziennie sprawdzam na telefonie mojej mamy; Nadal korzystam z Facebooka na moim laptopie; i piszę do moich znajomych, pojedynczo, mimo że jest to uciążliwe na mojej nowej klawiaturze.
Adriana Gomez
Ale zastanawiam się, czy my, jako pokolenie, powinniśmy czasem świadomie się odłączyć. Jeżdżę na obóz letni od siedmiu lat i to najlepsze cztery tygodnie w moim roku – nie tylko dlatego, że jestem żeglowanie i granie w koszykówkę zamiast nauki do testów, ale także dlatego, że nie wolno nam korzystać z naszych telefony. Jesteśmy zmuszeni do rozmowy, oko w oko, a to pomogło nawiązać niesamowicie silne przyjaźnie, nawet z ludźmi, których rzadko widuję przez pozostałe 48 tygodni w roku. Kiedy spotykamy się poza obozem, iPhony wciąż trzymają się z daleka, a zamiast tego jemy zdecydowanie za dużo ciasteczek i ustalenie, jak osiem osób może spać na jednej kanapie bez jej łamania (co było problemem w przeszłość).
Więc może spróbuj kiedyś. Wyłącz telefon na godzinę lub dwie, gdy spotykasz się ze znajomymi. Lub następnym razem, gdy będziesz na lunchu i usłyszysz ten zawsze kuszący trójton, zignoruj tekst i skup się na jednej rozmowie na raz. A może następnym razem, gdy upuścisz telefon, zamiast nieśmiało poprosić mamę o jej starego iPhone'a, poświęć chwilę i zobacz, jak odświeżające może być odłączenie.
Może Ci się spodoba! A jeśli nie, nie ma dużych; po prostu przejdź do genialnego paska i wymień iPhone'a. Mimo wszystko nadal możemy pisać; odpiszę ci tylko minutę dłużej.
