Wiosenna przerwa w radiowozie?

Wszystko zaczęło się, gdy zachorowałem podczas wycieczki do chóru...

Nie czułem się dobrze podczas 12-godzinnej jazdy autobusem do Houston w Teksasie i nie mogłem wysiąść z autobusu do 18:30. Musiałem iść do lekarza i moi słodcy nowi przyjaciele z chóru zgodzili się towarzyszyć mi do kliniki, ponieważ byliśmy daleko od domu, a ja nigdy nie jeździłem taksówką sam przed.

Zadzwoniłem po taksówkę, żeby odebrać mnie z hotelu, w którym mieszkał mój chór. Ale po 45 minutach taksówka nadal nie przyjechała, pomimo wielu telefonów do firmy taksówkarskiej. Dyrektor chóru zdecydował, że autobus wycieczkowy zabierze mnie do kliniki w drodze do centrum, żeby zabrać resztę chóru na kolację. Kiedy wysadził nas w klinice, nie byliśmy pewni, jak wrócimy do domu, ale pomyśleliśmy, że możemy zamówić taksówkę w innej firmie.

Po uporaniu się z moim problemem medycznym nie mieliśmy zbyt wiele czasu na jedzenie, więc poszliśmy do kawiarni w sklepie spożywczym przylegającym do przychodni. Niewiele wiedzieliśmy, że podawali jedzenie?

PRZEZIĘBIENIE! Miałem zimną zieloną fasolkę, ziemniaki i pieczoną rybę – fuj! Moja przyjaciółka Sharon kupiła pyszny bochenek francuskiego chleba i wszyscy pogryziliśmy go jako quasi-obiad.

Następnie inne dziewczyny zaczęły dzwonić do korporacji taksówkarskich, korzystając z książki telefonicznej z biura obsługi klienta w sklepie. Zadzwonili do trzech firm: jedna powiedziała, że ​​nie obsługuje obszaru, w którym się znajdujemy, jedna miała operatorów, którzy nie mówili po angielsku, ale trzecia powiedziała, że ​​zapewnią taksówkę.

...45 minut później taksówka nadal nie było.

Na parkingu zauważyłem radiowóz. Byłem zdenerwowany, ale postanowiłem sprawdzić, czy uda nam się złapać gliniarza. Powiedziałem mu, że utknęliśmy w Teksasie, nasz dyrygent chóru nie wiedział o naszej nieobecności, a na zaplanowaną próbę tego wieczoru byliśmy już pół godziny spóźnieni (wszystko to było prawdą — Ojej!). Był współczujący i zgodził się zabrać nas do domu, ale powiedział, że najpierw musi uporać się z kilkoma złodziejami sklepowymi.

20 minut później wyszedł ze sklepu spożywczego z dwiema kobietami w kajdankach. Przekazał je innemu gliniarzowi, który zabrał je na stację. Następnie skinął na nas, abyśmy wsiedli do samochodu. Nasza czwórka wcisnęła się na tylne siedzenie radiowozu, a policjant otworzył kuloodporne okno, żeby z nami porozmawiać. Grał w radiu muzykę country i wszyscy próbowaliśmy stłumić nerwowe chichoty.

Wysadził nas w hotelu obok naszego, żeby nie wyglądało na to, że zostaliśmy aresztowani. Udaliśmy się na spotkanie z resztą chóru i chłopcze, czy mamy jakąś historię do opowiedzenia! Choć ten dzień był szalony, bardzo zbliżył mnie do moich nowych przyjaciół i będzie to coś, co zapamiętam do końca życia.

Masz własną szaloną historię? Podziel się szczegółami w komentarzach!