Jako muzułmańsko-amerykański nastolatek nauczyłem się prawdziwego strachu przed chwilą, w której Trump wygrał

Była 2:30 tego ranka, kiedy dwójka muzułmańskich przyjaciół i ja postanowiliśmy wrócić do naszych pokoi w akademiku. Oglądaliśmy powrót wyborów na imprezie zorganizowanej przez Stowarzyszenie Studentów Muzułmańskich Uniwersytetu Browna. Frekwencja była dość duża (zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jest to sezon śródsemestralny). Jednak zanim wyjechaliśmy, ośrodek studencki był praktycznie pusty – i nadal nie mieliśmy pojęcia, który kandydat zostanie naszym następnym prezydentem.

Moi przyjaciele i ja wyszliśmy na chłodne listopadowe powietrze, grzebiąc przy suwakach w naszych kurtkach i poprawiając szaliki. Noc była niesamowicie cicha - żadnych liści szeleści, żadnych odgłosów pijanych studentów bez celu kręcących się po kampusie, żadnej imprezowej muzyki emanującej z pobliskiego akademika. Z moich ust wyrwał się ostry dreszcz.

Zrobiliśmy kilka kroków, zanim zdałem sobie sprawę, że zostawiłem telefon na środku. Przeprosiłem i zachęciłem moich przyjaciół, aby szli dalej beze mnie. Biały oddech buchał z ust jednej z przyjaciółek, gdy westchnęła z irytacją. „Pospiesz się, Amaro. Jest naprawdę cholernie zimno”.

Wpadłam, złapałam telefon i wybiegłam z powrotem. Znalazłem moich przyjaciół skulonych na parkingu, nieruchomych, gdy uważnie wpatrywali się w swoje telefony. Jedna miała lekko uchylone usta. Pokazała mi na swoim ekranie reportaż: Zgodnie z artykułem, Hillary Clinton właśnie poddała się w wyborach. Mój drugi przyjaciel odrzucił tę historię, mówiąc, że to tylko plotka.

Chciałem sam sprawdzić. Drżąc z zimna, mój kciuk nacisnął przycisk Home na telefonie. Pojawiły się dziesiątki sms-ów, niektóre od ludzi, których prawie nie znam — wiadomości, które mówiły mi, jak bardzo im przykro, jak są zszokowani, jak powinienem uciekać z kraju. Wiadomości informujące o zachowaniu bezpieczeństwa.

– Wygrał – zadrżałam, a mój głos się załamał.

Jeden z moich przyjaciół wykrztusił szloch i wkrótce cała nasza trójka zaczęła płakać. Łzy złości, niedowierzania i złamanego serca spływały po naszych twarzach, gdy drżeliśmy i szliśmy. Byliśmy w całkowitym szoku.

Nasze umysły ścigały się z pytaniami: Co prezydentura Trumpa oznaczałaby dla naszych rodzin, dla naszej społeczności w domu, dla nas i wszystkich naszych bliskich, którzy są widocznie muzułmanami? Jak to mogło być prawdziwe? Przez tak długi czas Donald Trump był żartem. Przez tak długi czas posiadanie siejącego strach, otwarcie rasistowskiego demagoga jako przywódcy Stanów Zjednoczonych w 2016 roku wydawało się niemożliwe. Tak długo czekałem, aż Ashton Kutcher wyskoczy i powie światu, że wszyscy zostaliśmy punkowi. Hillary Clinton miał wygrać — dopóki tego nie zrobiła.

On wygrał.

On wygrał.

Moi rodzice zawsze mówili mi, że jako widoczny muzułmanin muszę być czujny na wypadek, gdyby ktoś chciał mnie skrzywdzić. I do ostatniej nocy zawsze wierzyłem, że przesadzają. Nagle jednak zrozumiałem. Nagle zacząłem się bać chodzić po ciemku.

Gdy rozstaliśmy się z moimi przyjaciółmi, wszyscy powiedzieliśmy asallamualaikum, islamskie pozdrowienie i pożegnanie, które oznacza: „Niech pokój będzie z wami”. Nigdy nie miałem tego na myśli tak bardzo, jak w tamtym momencie. Ponuro zdałem sobie sprawę, że będzie to precedens na następne cztery lata — za każdym razem, gdy opuszczam swoich bliskich, naprawdę będę się modlił o ich bezpieczeństwo.

Odmawiałem swoje islamskie modlitwy publicznie: na dworcach, w centrach handlowych, na chodnikach. Myśl o zrobieniu tego za prezydentury Trumpa jest przerażająca. Kiedyś byłam beztroska, przewijając Instagram, czekając na pociąg. Teraz będę uważał, żeby nie stać zbyt blisko krawędzi platformy. Kiedyś czułem się dumny i nieustraszony w mojej islamskiej chuście, lekceważąc zmartwione sugestie mojej matki, by ją ukryć lub zdjąć. Teraz, kiedy wychodzę w hidżabie, czuję się jak chodzący cel.

Nawet pod rządami prezydenta Obamy, przywódcy, który konsekwentnie potępia islamofobię, wobec muzułmanów ma miejsce powszechna nienawiść, przemoc i dyskryminacja. Naprawdę nie potrafię sobie wyobrazić, jak źle będzie za prezydenta Trumpa, człowieka, którego sama platforma zachwala antymuzułmańską dyskryminację jako „amerykańską”.

Dzisiaj, gdziekolwiek nie spojrzę – na każdą osobę, którą spotkam – nie mogę się powstrzymać od myśli, że jest duża szansa, że ​​poparli Trumpa. Nic na to nie poradzę, ale zastanawiam się, czy pomogli mu zostać wybranym, czy byli współwinni dopuszczenia do tego, czy zgodzili się z jego nienawistnych propozycji, jeśli poparły to, co powiedział o muzułmanach, Afroamerykanach, Meksykanach, społeczności LGBTQ+ lub kobietach. To będzie nowy filtr, przez który patrzę na świat.

To jest prawdziwe. To się dzieje. Donalda J. Trump będzie 45. prezydentem Stanów Zjednoczonych.

Boję się. Boję się o własne bezpieczeństwo, boję się o bezpieczeństwo moich bliskich, boję się o swoją społeczność, boję się dla zmarginalizowanych mniejszości, boję się o narody za granicą, które zostaną dotknięte przez cztery lata rażącego obcokrajowca polityka. Boję się o los Stanów Zjednoczonych.

Ale w obliczu tego strachu trzymam w sobie skrawek nadziei. Te wyniki wyborów służą jako test siły dla naszych społeczności, dla nas jako jednostek. Donald Trump dał nam coś, przeciwko czemu możemy się zjednoczyć – coś, z czym musimy walczyć. Wyjdziemy silniejsi. Musimy.

Połącz się z Amarą na Facebooku, Instagram, oraz Świergot.

Podążać @Siedemnaście na Instagramie!