Jestem uczulony na wszystko i to jest do bani

Uwielbiałem jeść poza domem i próbować nowych potraw z różnych kultur. Chciałbym nadal być tą osobą, ale nie jestem tą osobą. Jedzenie poza domem było kiedyś główną atrakcją mojego weekendu, a teraz jest przyczyną stresu i zmartwień. Widzisz, jestem na wszystko uczulony. Nie, naprawdę, jestem uczulony na prawie wszystko. Większość moich rozmów przy obiedzie przebiega mniej więcej tak:

"Chcesz sałatkę z tym?"

– Nie, chyba że chcesz mnie zabić.

Wyglądając na zdezorientowanego, jestem pytany: „Co masz na myśli?”

„Jestem uczulony na wszystko w tej sałatce”, mówię im. Widzę, że są zdezorientowani, więc kontynuuję: „Mam coś, co nazywa się Syndromem Alergii Ustnej. Zasadniczo nie mogę jeść żadnych świeżych owoców ani warzyw, chyba że są ugotowane lub przetworzone”.

"Żartujesz."

"Chciałbym. Na wszelki wypadek muszę zawsze mieć przy sobie EpiPen”.

Zespół Alergii Ustnej, znany również jako zespół pokarmu pyłkowego, występuje, gdy jem cokolwiek z pyłkiem brzozy (jabłko, marchew, seler, wiśnia, orzech laskowy, kiwi, brzoskwinia, gruszka, śliwka i lista jest długa), pyłek traw (melon, pomarańcza, brzoskwinia, pomidor itp.) i pyłek ambrozji (banan, ogórek, melon, nasiona słonecznika, cukinia, itp). Wiem, że to brzmi śmiesznie. Też tak myślałem, kiedy się dowiedziałem.

Ale nie zawsze tak było.

Dorastałem na farmie w wiejskim Kolorado i jako dziecko i nastolatek cierpiałem na okropny katar sienny, co jest typowe dla dorosłych, u których zdiagnozowano zespół alergii jamy ustnej. Jako dziecko mogłam jeść wszystko bez problemu. Wszystko zaczęło się dopiero na ostatnim roku studiów. Pewnego popołudnia wyjąłem torbę winogron na popołudniową przekąskę. Zjadłem jedno winogrono bez problemu. Kiedy włożyłem drugie winogrono do ust, zauważyłem, że zaczęło mnie swędzieć gardło, ale nie myślałem o tym zbyt wiele. Kiedy skończyłem trzecie winogrono, moje gardło zaczęło się zamykać i wołałem o pomoc. Zostałem przewieziony na ostry dyżur, gdzie lekarz powiedział mi, że musiałem mieć alergię na winogrona (dosłownie nie miałem pojęcia, że ​​to może się zdarzyć). Polecił, żebym poszedł do alergologa i natychmiast przestał jeść winogrona.

Niestety nie mogłem wtedy spotkać się z alergologiem (zespół złamanego studenta), ale przestałem jeść winogrona i życie toczyło się dalej, a przynajmniej tak mi się wydawało.

W ciągu kilku miesięcy od tego incydentu zacząłem zauważać, że to samo dzieje się z innymi produktami spożywczymi. Tak było z kantalupą, pomarańczami, jabłkami, brokułami i marchewką. W końcu w wieku 24 lat (do tego momentu miałem wiele reakcji alergicznych) odwiedziłem alergologa, który przeprowadził na mnie dość obszerny panel testowy. Zdiagnozowano u mnie ciężki przypadek zespołu alergii jamy ustnej. Dostałem też listę inny odkrył alergie: orzechy, olej rybny i wiele różnych zwierząt, kwiatów, drzew i traw.

Byłem zszokowany. Nie chciałem w to uwierzyć, ale w pewnym sensie to wszystko miało sens. Zawsze czułem się chory lub zatłoczony, ponieważ byłem dosłownie uczulony na wszystko wokół mnie. Wydawało mi się, że natura mnie odrzuca.

Nienawidzę opowiadać ludziom o moich alergiach, ponieważ w kółko opowiadałem tę samą historię. Niektórym trudno mi uwierzyć, wybierając Google mój stan przy stole, ponieważ brzmi to tak idiotycznie. Wiele osób tak myśli, ponieważ ja Móc Mam owoce i warzywa, które zostały ugotowane lub w puszkach, że moja alergia musi być całkiem do opanowania.

To jest dalekie od przypadku.

Pewnego razu mój były zjadł banana, a potem szybko cmoknął w usta. W ciągu kilku minut moje usta pękły w wysypce i musiałem wziąć Benadryl, aby zatrzymać reakcję. Byłem w szpitalu wiele razy z powodu skażenia żywności w restauracjach lub podczas kolacji u rodziny. Miałem też reakcje na dania, które zawierały orzechy od kelnerów, którzy o tym zapomnieli, lub menu, które ich nie wymieniało.

Z biegiem lat moje alergie ewoluowały. Teraz, przy wielu owocach lub warzywach, mam reakcję po prostu będąc Blisko im. Pewnego razu siedziałem z grupą przyjaciół, gdy jedli świeże truskawki. Wszyscy siedzieliśmy w pobliżu wentylatora podłogowego, a potem nagle moja twarz zaczęła swędzieć i wybuchać.

Innym razem kroiłam ziemniaki na posiłek i ręce mi pękały w wysypce.

Rok temu w mojej kuchni było kilka arbuzów. W momencie, gdy członek personelu zaczął kroić arbuza, moja twarz zaczęła pękać, a gardło zaczęło swędzieć. Prawdopodobnie byłem w odległości dobrych 10 stóp, kiedy to się stało i musiałem natychmiast opuścić budynek.

Każdy dzień może być walką. Właśnie dzisiaj, kiedy uczestniczyłem w telekonferencji w pracy, miałem reakcję alergiczną na kobietę, która jadła jabłko naprzeciwko mnie. Musiałem szybko wyjść z pokoju i wziąć Benadryl. Zawsze jestem zestresowana na przyjęciach, a nawet podczas picia z przyjaciółmi. A do tego dochodzi jeszcze jedna rzecz: jestem singlem, więc randkowanie z jedzeniem może być trudne. Miałem chłopaków planujących randki na sushi albo przygotowywali mi obiady, których nie mogę zjeść. Kazałem mężczyźnie kupować mi truskawki w czekoladzie lub całować mnie po zjedzeniu czegoś, na co mam alergię. Pierwsza randka to zawsze świetna zabawa (mrugnięcie-mrugnięcie) podczas wyjaśniania mojego stanu.

To niepokojące, zawsze zastanawiać się, czy coś nie zanieczyści mojej żywności lub napojów, czy po prostu wywoła reakcję alergiczną. Wszyscy moi przyjaciele są stosunkowo zdrowi i starają się zdawać sobie sprawę z mojego stanu, ale ponieważ jest tak wyjątkowy, może być trudno wygodnie uczestniczyć we wszystkich kolacjach lub wycieczkach. Nie wspominając, że się nudzę. Brakuje mi koktajli owocowych. Brakuje mi bycia zdrowym zjadaczem. I chociaż nie obciąża mnie to finansowo, w końcu wydaje więcej na artykuły spożywcze, ponieważ staram się być tak zdrowym, jak tylko mogę.

Więc od teraz moja torebka zawsze będzie zawierała paczkę Benadryl i EpiPen, obok eyelinera i telefonu komórkowego. Nauczyłam się żyć ze swoimi alergiami, ale za każdym razem, gdy widzę kogoś jedzącego moje ulubione owoce, czuję lekkie ukłucie zazdrości. Więc następnym razem, gdy będziesz cieszyć się pomarańczą, ugryź dla mnie kęs, prawda?