Dostałem szelki w college'u i wyglądałem jak gimnazjalista

„Czy wiesz, że wprowadziliśmy nową politykę i każdemu poniżej osiemnastego roku życia musi towarzyszyć rodzic po piątej?” zapytał mnie pracownik ochrony centrum handlowego, po tym jak odciągnął mnie na bok, gdy wychodziłem z Macy.

Całkowicie mnie zaskoczył i zamarłam. "Mam dwadzieścia jeden lat!" zaprotestowałem. Czułem się tak niezręcznie. Zaszeleściłem w torebce i wręczyłem mu prawo jazdy. Wpatrywał się w nią przez kilka sekund, po czym skinął głową i oddał.

Nie mogę powiedzieć, że to była wyłącznie wina aparatów ortodontycznych, ponieważ jestem przeklęty – lub błogosławiony, w zależności kogo zapytasz – genetyką, która daje mi nienormalnie małe ciało i młodą twarz. Tak czy inaczej, szelki nie pomogły w mojej sprawie.

Scena w centrum handlowym nie była moim pierwszym spotkaniem ze sceptycyzmem co do mojego wieku. Dostałem aparat ortodontyczny na kilka miesięcy przed moimi osiemnastymi urodzinami, a ponieważ wyjeżdżałem na studia, zapinałem je najwyżej pięć lub sześć razy w roku. W sumie miałam aparat przez pięć lat, w tym przez wszystkie cztery lata studiów. Za każdym razem, gdy uśmiechałem się na przyjęciu bractwa, czułem się jak licealista z sąsiedztwa, który się wkradł.

Poza tym, że dostałem je tak późno, było całkowicie moją winą. W szkole podstawowej uwielbiałem ssać kciuk w nocy, kiedy spałem. Kiedy usłyszałem mimochodem, że ssanie kciuka powoduje krzywe zęby, nie przestałem. Chciałem szelki. Chciałam ozdobić je wielokolorowymi gumkami i uśmiechać się z twarzą pełną metalu. Tęskniłem za dniem, w którym je będę miał. Gimnazjum, jak przypuszczałem, najpóźniej wczesna liceum.

W siódmej klasie mój dentysta ustalił moją ocenę i powiedziano mi, że zdecydowanie potrzebuję aparatów ortodontycznych. Po prawie czternastu latach ssania kciuka moje zęby były gorącym bałaganem, zwłaszcza dwa z przodu, które wystawały w sposób, którego nie można było zignorować. Wiesz, jak to robisz, kiedy łamiesz się na swoim wyglądzie fizycznym, a twoi przyjaciele wkraczają, by powiedzieć: „Nie masz sierści z gniazda szczura! Myślę, że jest piękny” i czujesz ulgę? To się nigdy nie zdarzyło. Mówiłem: „Moje zęby są okropne”, a ludzie odpowiadali: „Przynajmniej możesz dostać aparat ortodontyczny, prawda?” Poprosiłem o okropny uśmiech i dostałem jeden.

Kilka tygodni po mojej ocenie moja kasa chorych odesłała mi list z odmową: nie, nie dostanę aparatów ortodontycznych, bo nie zapłaciliby za to ani grosza. Według nich, po otrzymaniu akt i obejrzeniu zdjęć mojego uśmiechu, nie potrzebowałam „właściwie” aparatów ortodontycznych zgodnie z definicją medyczną.

Natychmiast podjąłem działanie. Tego dnia przestałem ssać kciuk. Gdybym nie była w stanie naprawić zębów, przynajmniej nie pogorszyłabym ich. Chociaż zawsze uśmiechałem się szeroko na zdjęciach, przestałem się uśmiechać po otrzymaniu listu z odmową. Każde moje zdjęcie od późnego gimnazjum do liceum ma zamknięte usta.

Dopiero gdy miałam prawie osiemnaście lat, przeszłam procedurę odwoławczą, a moja firma ubezpieczeniowa przekazała wiadomość, na którą czekałam: moje aparaty ortodontyczne zostały w pełni zatwierdzone. Umówiłam się na spotkanie tak wcześnie, jak to było możliwe i chociaż byłam maturą, miałam gumki ustawione w tęczowych kolorach.

Moje aparaty ortodontyczne absolutnie sprawiały, że wyglądałem młodziej niż w rzeczywistości, zwłaszcza w pierwszych latach, kiedy nosiłem kolorowe gumki. Z powodu okropnego ssania kciuka moje zęby były za daleko, by można je było założyć na przezroczyste aparaty ortodontyczne, takie, które mój ortodonta wolał stosować u starszych pacjentów.

Pomimo oczywistej różnicy wieku między innymi pacjentami a mną – niektórzy mieli zaledwie siedem lat – szłam do gabinetu ortodonty na każdą wizytę z podekscytowaniem. Wiele lat wcześniej zniknęło pragnienie noszenia aparatów ortodontycznych i nie chciałam już, aby moje usta wyglądały jak u gimnazjalistki. Ale chciałem, żeby moje bobrowe zęby zniknęły, żebym mógł się uśmiechać z pewnością siebie. Zajęło mi tylko około czterech miesięcy, zanim najgorsze z moich zgryzów zniknęło i znów zacząłem się uśmiechać na zdjęciach. Na zdjęciach mojego balu maturalnego, ukończenia szkoły średniej i wszystkich moich lat w college'u moje perłowe biele błyszczą jasno za ścianą oślepiającego metalu.

Dopiero gdy skończyłem dwadzieścia jeden lat i zacząłem aplikować na staż zawodowy, zacząłem mieć pretensje do moich aparatów ortodontycznych. Tutaj byłem na ostatnim roku studiów i ledwo zdałem jako uczeń liceum. W zasadzie dostałem karty po prostu idąc ulicą. "Mam dwadzieścia jeden lat!" Chciałem krzyczeć. „Dostałem aparat ortodontyczny, kiedy byłem na studiach!”

Miałem dwadzieścia dwa lata, kiedy w końcu zdjęto szelki. Nosiłam je z radością podczas ukończenia studiów i podyplomowych poszukiwań pracy, a pracowałam na pełny etat przez prawie dwa miesiące. Jak tylko wyszli, wysłałem zdjęcia do wszystkich moich znajomych. „O mój Boże”, odpowiedziała moja najlepsza przyjaciółka z dzieciństwa, „wyglądasz o wiele starzej! Nie potrafię tego wyjaśnić, ale to naprawdę robi ogromną różnicę”.

Dwa dni później wyszedłem na kolację do baru z przyjaciółmi i nikt nie powiedział ani słowa o tym, jak młodo wyglądam. Chociaż od tamtego czasu mówiono mi, że nadal mogę uchodzić za siedemnaście lat, nawet bez aparatów ortodontycznych, to było to najbardziej podekscytowane, jakie byłem od dłuższego czasu.