Rachel: Oh nie, nie zrobili!

Większość nastolatków myśli, że ich rodzina jest NAJBARDZIEJ żenującym zbiorem ludzi, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi. Nasze mamy są niezręczne w obecności naszych przyjaciół, nasi ojcowie dziwnie obchodzą się z chłopakami w naszym życiu i naszymi braćmi a siostry zawsze czekają na okazję, aby wspomnieć o tym, kiedy nasikaliśmy w spodnie lub weszliśmy do Ściana. Zaufaj mi, wiem. Ale następnym razem, gdy poczujesz, że nie ma absolutnie nic straszniejszego niż sytuacja, w której się znalazłeś, pociesz się czytając historię mojego piątkowego wieczoru.

Wieczór zaczął się dobrze: moja rodzina przyjechała z Ohio, więc (jakoś) znaleźliśmy stolik dla dwunastu osób w uroczej restauracji na przedmieściach, żeby zjeść miłą kolację z dziadkami i kuzynami. Jedzenie było dobre, krzyczące dziecko, które siedziało obok nas przy stole, odwróciło uwagę i sprawiło, że wydaliśmy się stosunkowo normalni, więc w sumie kolacja przebiegła bez przygód. Udało mi się wyjść z restauracji bez szwanku i bez wstydu.

Dopóki, gdzieś pomiędzy lodami a mini-wycieczką po kampusie, moja ciocia i wujek wpadli na świetny pomysł, żeby sprawdzić mój pokój w akademiku… z całą grupą. Wszyscy. Wszystkich dwunastu. W piątek wieczorem. A więc następną rzeczą, o której wiedziałem, byłam parada krewnych (w wieku od dziewięciu do siedemdziesięciu pięciu lat) windą do mojego pokoju. Krótko mówiąc: zbombardowali trzech moich przyjaciół (wszyscy byli naprawdę chorzy i byli na noc), sprawili niewygodne dowcipy z życia w college'u i chodziły bez celu, szukając łazienki, windy lub Boga wie co jeszcze.

Chociaż nie było żadnego głównego „O MÓJ BOŻE!” chwile (nie weszli, gdy moja współlokatorka się łączy, ani nie pokazali nieznajomym moich zdjęć dziecka… chociaż nie umieściłbym poza nimi), cała sytuacja wydawała się godna bloga i potrafiła rozweselić dziewczynę, która kocha (ale jest głęboko zawstydzona) swoją dysfunkcjonalną rodzina. Do tej dziewczyny: nie jesteś sam... Miałem piątkowy wieczór, żeby to udowodnić.