Jak gatunek Rom-Com szalonych bogatych Azjatów tworzy historię dla Amerykanów pochodzenia azjatyckiego?

Jako dziecko dorastające w New Jersey, przychodzi mi do głowy tylko jeden film, z którym czułem się naprawdę związany, a mianowicie: Mulan — animowany film Disneya oparty na chińskiej legendzie.

Chociaż z pewnością nie mogłem odnieść się do historii pochodzenia Mulan ani jej statusu bohaterki wojennej, było coś wyjątkowego, z czym mogłem się połączyć. Na początek była Azjatką, co jako dziecko wydawało mi się rzadkie i wyjątkowe, mimo że nie znałem języka, by opisać rzeczy takie jak systemowy rasizm, wymazywanie lub wybielanie. Mulan była również odważna (choć niezdarna), zrobiłaby wszystko dla swojej rodziny (choć jednocześnie byłaby im nieposłuszna) i była całkowicie zdolna do zakochania się.

Krótko mówiąc, Mulan była wielowymiarowa. I po obejrzeniu tak wielu amerykańskich filmów i programów telewizyjnych, zacząłem rozumieć, że Amerykanie pochodzenia azjatyckiego rzadko szli na łatwiznę, jeśli chodzi o granie tak sympatycznych postaci. Azjatyckie role, które widziałem na ekranie, były symbolami, wraz z czarnymi pomocnikami i najlepszymi przyjaciółmi gejami, którzy zawsze wydają się podróżować na obrzeżach każdej narracji filmu, a nie w jej centrum.

Z biegiem lat przyzwyczaiłem się do oglądania na ekranie tego samego typu Azjatów – super inteligentnego, noszącego okulary frajera, fetyszyzowanej gorącej Azjatki lub stoickiego eksperta od sztuk walki. Postacie te rzadko miały jakiekolwiek kwestie, pozbawione były wewnętrznego dialogu i często ucieleśniały antyazjatyckie stereotypy rasistowskie. I z Historia wybielania w Hollywood Azjatyckie historie od lat, nic dziwnego, że azjatyccy bohaterowie rzadko mieli okazję zagrać ciekawe postacie w dużych filmach kasowych.

Te azjatyckie postacie nie tylko były całkowicie pozbawione złożoności, ale ich tożsamości rasowe były często mieszanką różnych azjatyckich grup etnicznych. Czułem się dość sfrustrowany, siedząc w niezliczonych kinach lub na kanapie oglądając telewizję. Te popularne cechy zdawały się ignorować fakt, że prawie 50 krajów tworzy całą Azję. Spłaszczenie wszystkich tych kultur, religii, potraw, tradycji, historii i ludzkich doświadczeń w jedno wszechobejmujące „azjatyckie” jest nie tylko śmieszne, ale i obraźliwe. Jestem pewien, że ludzie zgodziliby się, że Włochy, Francja i Hiszpania różnią się od siebie, mimo że wszystkie są częścią Europy. Dlaczego ludzie mogli tego nie zauważyć, jeśli chodzi o postacie azjatyckie? Czy wszyscy byli ślepi na fakt, że ten portret (lub jego brak) Azjatów nie tylko nie pozwalał Amerykanom pochodzenia azjatyckiego na reprezentację w mediach, ale także utrwalał szkodliwe stereotypy azjatyckie?

Przewiń do przodu o około 10 lat i mamy szalenie bogaci Azjaci, pełen wrażeń film na podstawie książki autorstwa Kevin Kwan skupia się na złożonych, w pełni rozwiniętych postaciach pochodzenia azjatycko-amerykańskiego, które zakochują się, ścierają się ze swoimi rodzinami i radzą sobie z uniwersalnymi problemami. Film opowiada o Rachel (Constance Wu), która jedzie na spotkanie z rodziną swojego chłopaka Nicka (Henry Golding) w Singapurze. Kiedy Rachel uświadamia sobie, że Nick jest bardzo bogaty, a jego czynsze są bardzo skomplikowane, zaczyna się dramat.

Szaleni bogaci Azjaci nie jest tym, czego można by się spodziewać po historycznie przełomowym filmie. Czemu? Bo to komedia romantyczna.

Komedie romantyczne to jeden z najpopularniejszych gatunków filmowych — sprawią, że będziesz się śmiać, płakać i chcesz zagrać we własnej historii miłosnej. TBH, rom-comy są ogólnie uważane za niepoważne. Przychodzisz po gorącą główną bohaterkę i zostajesz na trochę, może zabawne żarty, które następują. Te filmy nie są tradycyjnie znane z przełamywania barier, i właśnie dlatego Szaleni bogaci Azjaci jest tak ważne.

Typowy komiks romantyczny inspiruje publiczność do nawiązania kontaktu i ostatecznie zakochuje się w romansie na ekranie. Aby osiągnąć ten cel, kina historycznie wybierają aktorów, którzy reprezentują wyobrażenie społeczeństwa o tym, do czego ludzie powinni dążyć. Rezultat: biali, heteroseksualni, prostolinijni leady bez niepełnosprawności. Od kultowych komedii romantycznych, takich jak Bezradny i27 sukienek do nowszych filmów, takich jak Mamma Mia 2 oraz Całująca się budka, historia miłosna zawsze koncentruje się wokół heteroseksualnej, białej pary i ich przeważnie heteroseksualnych, białych członków rodziny i przyjaciół.

Ale tak nie jest Szaleni bogaci Azjaci, w którym najważniejszą aspiracją, szczytem sukcesu, jest postacie pochodzenia azjatycko-amerykańskiego. W tym filmie Azjaci stanowią 1%. W rozmowie z Hollywoodzki reporter, reżyser Jon M. Chu mówi, że film to „sposób, w jaki nigdy wcześniej nie widzieliśmy Azjatów… Współczesny, stylowy, na szczycie sztuki i mody, emocjonalny, zabawny, sarkastyczny i nieskazitelny. Pewni."

I to jest takie ironiczne. W branży, w której azjatyckie postacie są najmądrzejszymi ludźmi w pokoju, osiągające sukcesy dzieciaki w filmach dla nastolatków i genialnych naukowców w filmach fantasy, że ostatecznie osiągną kulminację w tym niezwykle bogatym i luksusowym świecie, w którym kontrola. W końcu docierają na szczyt.

Mówią, że życie naśladuje sztukę i niezależnie od tego, czy jest to celowe, czy nie, na myśli ludzi tak naprawdę wpływa to, co słyszą lub widzą w filmach i telewizji. Jako nastolatek koreańsko-amerykański doświadczyłem tego na własnej skórze. Często mówiono mi, że wyglądam dokładnie jak Mulan w porównaniu do Wredne dziewczyny„Fajni Azjaci i azjatyckie nerdy i zapytałem, czy moja mama jest tak surowa, jak Lane'a” Gilmore Dziewczyny. Całkowity brak widoczności w naszej sztuce znajduje odzwierciedlenie w naszej kulturze i życiu codziennym, a tym bardziej w przypadku młodych, wrażliwych ludzi. W wyniku tej błędnie rozumianej reprezentacji Amerykanie pochodzenia azjatyckiego są w życiu poddawani takiemu samemu lekceważeniu lub typowaniu, jakiego doświadczają na wielu ekranach.

Inną kluczową częścią tej widoczności jest pokazanie doświadczeń azjatycko-amerykańskich. To, co było dla mnie tak odświeżające w tym filmie, to to, że zawierał różne typy azjatyckich postaci o różnych osobowościach, historiach, wyglądzie i akcentach. Prawdziwa widoczność to nie tylko obsadzenie aktora pochodzenia azjatyckiego w roli napisanej dla białej postaci w filmie o tradycyjnie białym doświadczeniu.

Rachel zmaga się z byciem „zbyt Amerykanką” i „niewystarczająco Azjatką” – z tym sentymentem mogę się odnieść ja, jak i wielu Amerykanów pochodzenia azjatyckiego. Badamy jej relacje z jej komicznym BFF, Peik Lin i jej wytrwałą matką Kerry, która wychowuje Rachel jako samotną matkę po tym, jak napotkała trudne przeszkody i wyemigrowała do USA z Chin. Widzimy także wzloty i upadki romantycznego związku Rachel i Nicka. Rachel nie jest azjatyckim stereotypem; jest człowiekiem, a jej azjatycko-amerykański charakter jest tylko częścią jej tożsamości.

Scenarzystka Adele Lim powiedziała Wiadomości NBC, „Nie chcieliśmy zanurzać się w romantycznej komedii w naprawdę łatwe azjatyckie stereotypy… Chcieliśmy znaleźć sposób na powiedzenie: „Co było specyficzne dla naszych doświadczeń, że możemy przynieść coś, czego nie widziałeś wcześniej w komedii romantycznej?’ Chcieliśmy, żeby to było prawdziwe. Chociaż nie było koreańskiej postaci ani specyficznej koreańskiej fabuły w Szaleni bogaci Azjaci, jako koreański Amerykanin, nadal mocno rezonowałem z filmem. Mam nadzieję, że sukces tego filmu otworzy drzwi dla większej liczby postaci i historii, z którymi ja i inni Azjaci będziemy mogli się odnieść na jeszcze głębszym poziomie.

Chociaż film zdecydowanie otwiera nowe możliwości, ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że nie reprezentuje on również każdego rodzaju Azjatów. Szaleni bogaci Azjaci ma otrzymał luz za brak zróżnicowanej obsady w społeczności azjatycko-amerykańskiej, głównie z udziałem mieszkańców Azji Wschodniej mimo, że akcja filmu rozgrywa się w Singapurze, kraju z dużym udziałem Azji Południowej i Południowo-Wschodniej populacja. Ale to także krok we właściwym kierunku.

Pomimo Szaleni bogaci Azjaci zawiera azjatycko-amerykańską obsadę i opowiada historię azjatycko-amerykańską, to film dla każdego. Piękno rom-comów polega na tym, że wprowadzają powszechnie popularne (i szczerze mówiąc, dość banalne) motywy. To film, którym wszyscy możemy się cieszyć, podobnie jak mniejszości oglądały i cieszyły się filmami, w których od lat pojawiają się białe obsady. Jak mówi pisarz Kevin Kwan THR, „To film o światowym i krajowym potencjale – tak się dzieje z gwiazdami Azjatów”. I tak się cieszę, że tak.

Yerin Kim jest asystentką redaktora Snapchata w Seventeen.com. Śledź ją dalej Świergot oraz Instagram!