Mój tyran przebrany za mnie na Halloween

Halloween, mój pierwszy rok w liceum, był najstraszniejszym dniem w moim życiu. Ale to nie było przerażające z powodu ducha czy potwora – było przerażające, ponieważ w jednej chwili moje życie wywróciło się do góry nogami.

Zaledwie rok wcześniej przeprowadziłem się z Nowego Jorku do Kalifornii. Podczas pobytu w Nowym Jorku byłem nieustannie prześladowany. A kiedy przeprowadziłem się do Kalifornii i zacząłem nowe życie, wydawało mi się, że gigantyczny plaster „naprawił” problem. Miałem nowych przyjaciół, zacząłem grać w sztukach i pisać opowiadania, a znęcanie się ustało.

Halloween w tym roku zaczęło się jak każde inne Halloween. Ubrałem się, spędziłem wspaniały dzień w szkole, zjadłem zdecydowanie za dużo cukierków i śmiałem się z przyjaciółmi. Ale potem wszystko się zmieniło.

Dostałem SMS-a od kolegi z klasy, którego znałem w Nowym Jorku. Tekst zawierał zdjęcie dziewczyny, której nie znałem, noszącej duży znak na szyi. Na szyldzie było moje imię: Aija Mayrock. Byłem tak zdezorientowany. Kim była ta osoba? Wszedłem na Facebooka i zobaczyłem dziesiątki osób zamieszczających to samo zdjęcie. Dziewczyna, której nigdy nie spotkałem, przebrała się na Halloween za „ja”.

Byłem w szoku. W tym momencie nie czułem się smutny, beznadziejny ani zły. Czułem się, jakbym tonął i nie było nikogo, kto mógłby mnie uratować. Przeszukałem Facebooka, żeby zobaczyć, dlaczego tak się dzieje, kto to zrobił i z jakiego powodu. Szukając informacji, zacząłem czytać najbardziej obrzydliwe komentarze na swój temat. Ludzie mówili, że „jestem obrzydliwy i powinienem umrzeć” albo „zasłużyłem na to wszystko”.

Wysłałem wiadomość do dziewczyny, która przebrała się za mnie. Nazwijmy ją „Sara”. Napisałem: „Nie wiem, kim jesteś ani dlaczego to robisz, ale dlaczego przebierasz się za mnie na Halloween?”

Ale zamiast mnie przeprosić lub nawet zignorować, opublikowała zdjęcie mojej notatki na Facebooku, co tylko przyciągnęło jeszcze WIĘCEJ uwagi i jeszcze WIĘCEJ brutalnych komentarzy. Każdy post trafiał w moje serce jak sztylet.

Gdy to się działo, stałem z moimi szkolnymi kolegami. Pokazałem im zdjęcia, obrzydliwe komentarze i sms-y. Kiedy myślałem, że gorzej być nie może, moi „przyjaciele” wyśmiali mnie i odeszli. Jak mogli myśleć, że to zabawne? Jak mogli nie widzieć, jak bardzo byłam zraniona?

W ciągu kilku minut zostałam podszywana i upokarzana 3000 mil dalej przez dziewczynę, której nawet nie znałam wiesz, moi nowi „przyjaciele” pokazali swoje prawdziwe oblicze, a plaster został oderwany od mojego nowego życia w Kalifornia.

Nigdy tak nie bałem się świata. Nigdy nie czułem się tak samotny, tak znienawidzony i tak zagubiony. Tego dnia poszedłem do domu i wszystko opowiedziałem mamie. Znaleźliśmy domowy numer Sary i porozmawialiśmy z jej mamą. Kiedy Sara podeszła do telefonu i przeprosiła, w końcu poczułam falę ulgi.

Ale kilka dni później Sara wysłała mi kolejne napastliwe wiadomości. A potem zacząłem otrzymywać anonimowe telefony, w których ludzie mówili mi okropne rzeczy.

Natychmiast usunąłem wszystkie moje konta w mediach społecznościowych i zmieniłem numer telefonu. Ale to był najtrudniejszy czas w moim życiu. Naprawdę wierzyłem, że coś jest ze mną nie tak. Mimo że mieszkałem w całym kraju, wstydziłem się siebie. Zaczęłam nosić workowate ubrania, żeby ukryć swoje ciało. Skubałem jedzenie, myśląc, że moja waga jest moim problemem. I zacząłem unikać ludzi. Może gdybym była niewidzialna, nikt nie byłby dla mnie złośliwy?

Kilka tygodni później wzięłam udział w konkursie scenariuszowym na festiwalu filmowym. Musiałem znaleźć coś, w co mógłbym przelać mój ból. Nigdy nie sądziłem, że zostanę zaakceptowany do tego konkursu. Ale cudem się udało. I postanowiłem napisać scenariusz o znęcaniu się.

W tym roku wygrałem konkurs. Od tego momentu postanowiłem, że poświęcę swoje życie na oddanie głosu bezdźwięcznym poprzez sztukę. I wtedy zacząłem pisać moją książkę, Przewodnik przetrwania po bullyingu.

Nie jest mi łatwo podzielić się moją historią ze światem. Kiedy to piszę, wciąż czuję ten strach w dole żołądka. Ale czuję też obowiązek podzielenia się tą historią dla ciebie i każdej innej osoby, która jest zastraszana. Nie jesteś sam. NIE MA Z TOBĄ NIC ZŁEGO. Wiem o tym, bo tak się czułem od zbyt wielu lat. Znęcanie się nie będzie trwać wiecznie i nie musisz przechodzić przez to sam. Bez wsparcia rodziców nigdy bym przez to nie przeszła.

I zawsze pamiętaj o tym: W tych chwilach, kiedy czujesz, że nie ma nadziei, pamiętaj, że ja też miałem takie chwile. Podobnie jak każda inna osoba, która była zastraszana. Ale mamy moc, by przejść przez nasze trudności. Mamy możliwość zmiany naszego życia. Zrobiłem to i wiem, że ty też możesz.