Straciłem nadzieję po strzelaninie pulsacyjnej, ale marsz dla naszego życia go odnowił

Prawie dwa lata temu Orlando na Florydzie trafiło na pierwsze strony gazet, a nie dla ogromnej populacji studentów University of Central Florida ani nowej atrakcji Disney World. Moje miasto trafiło na pierwsze strony gazet jako miejsce najbardziej śmiertelnej masowej strzelaniny w Stanach Zjednoczonych po czterdziestu dziewięciu osobach zginęli w Pulse Nightclub 12 czerwca 2016 r., Prześcignęli je tylko w ostatnich strzelaninach w Las Vegas Październik.

Strzelanina w Pulsie poważnie wpłynęła na Orlando. Wszyscy tutaj znają kogoś, kto prawie poszedł do Pulse tej nocy, kto tam był i wyszedł na krótko przed rozpoczęciem strzelaniny lub kto został ranny lub zabity tam. Jednak tragedia najgłębiej wpłynęła na społeczność LGBTQ+, która czuła, że ​​jedna z ich ukochanych bezpiecznych przestrzeni została zhańbiona i która czuła się bardziej ukierunkowana i wyobcowana w swoim kraju.

Po tej przerażającej nocy w czerwcu nasza społeczność ruszyła do akcji.

Uczestniczyliśmy przy świecach czuwania, oddana krew, dawał pieniądze, pisał, dzwonił i tweetował do naszych przedstawicieli. Odbyliśmy nabożeństwa żałobne na Czarodziejski świat Harry'ego Pottera oraz magiczne Królestwo. Zawiesiliśmy tęczowe flagi na naszych oknach, witrynach sklepowych i domach.

Domagaliśmy się zmiany. Powiedzieliśmy, że będziemy ostatnią masową strzelaniną w naszym kraju. Ale wtedy... nic się nie stało. Nie uchwalono żadnych przepisów zakazujących używania karabinów szturmowych wojskowych z rąk cywilów. Nie zaproponowano żadnych dodatkowych kontroli przeszłości, które zmieciłyby naród i zmieniły naszą politykę w zakresie kontroli broni. Zamiast tego rozpaczaliśmy, płakaliśmy i czekaliśmy na coś... wszystko.

Ale wtedy doszło do strzelaniny w Las Vegas. A potem strzelanina do kościoła w Sutherland Springs. A potem Parkland. Zdjęcia do Parkland były szczególnie blisko domu i wielu moich kolegów z klasy na Uniwersytecie Centralnej Florydy zostały bezpośrednio dotknięte, ponieważ albo Marjory Stoneman Douglas absolwenci, rodzeństwo lub przyjaciele jednego z siedemnastu ofiary.

Wierzyłem, że w dniach po strzelaninie w Parkland nie będzie inaczej. Wierzyłem, że podobnie jak po Pulsie, dotknięci tragedią nie dostaną nic poza myślami i modlitwami od polityków. Wokół rozsyłane były tweety, aw Kongresie panowały chwile ciszy. Wierzyłem, że nic się nie zmieni. Jak to możliwe? Po półtora roku, prawie dwóch latach wołań o reformy, jak moglibyśmy nadal mieć nadzieję na lepszą przyszłość?

Ale następstwa strzelaniny w Parkland były inne.

Ocaleni z Marjory Stoneman Douglas pozostali silni i zdeterminowani pomimo smutku i, dzięki… ich przemówienia i nieustanne wezwania do działań politycznych, stały się iskrą, która na nowo rozpaliła nasz mieć nadzieję. Zorganizowali Marsz dla naszego życia wydarzeń i zmusił naród do zatrzymania się i wysłuchania ich wymagania.

Uczestniczyłem w March for Our Lives Orlando w sobotę 24 marca. Dzień był jasny i jasny, gdy obserwowałem protestujących podnoszących swoje piękne znaki, z których wiele przypominało tragedię Pulse. Słuchałem przemówień ocalałych, którzy oferowali swoją miłość i wsparcie tym, którzy uczestniczyli w tym dniu. Kiedy intonowaliśmy i krzyczeliśmy zgodnie, odzyskaliśmy coś, co straciliśmy przez wiele miesięcy od czasu Pulse. Zaczęliśmy maszerować razem, oddając cześć tym, którzy przegrali z użyciem broni, którzy nie byli w stanie maszerować z nami tego dnia.

Pomaszerowaliśmy do biura Marco Rubio w centrum Orlando, polityka otwarcie sprzeciwiającego się LGBT i pro-broniowego, który był na stanowisku, kiedy doszło do strzelaniny Pulse, i który pozostaje na stanowisku do dziś. Żądaliśmy skutecznej zmiany od niego i innych wybranych urzędników, których bezczynność doprowadziła do normalizacji przemocy z użyciem broni i masowych strzelanin w naszym kraju.

I nie zatrzymamy się tutaj. Wiemy, że przed nami długa droga. Nie możemy stracić rozpędu teraz, dopóki nie żyjemy w świecie, w którym dzieci nie muszą siedzieć w salach lekcyjnych ogarnięte strachem na myśl, że lada chwila wybuchnie masowa strzelanina.

Ale chcę poświęcić chwilę po tym historycznym dniu, aby podziękować, dziękuję, Dziękuję Ci dzielnym ocalałym Marjory Stoneman Douglas, dziękuję studentom z University of Central Florida którzy zorganizowali nasze lokalne wydarzenie i dziękuję wszystkim rewolucyjnym nastolatkom, którzy nadal zachęcają do zmian.

Nie tylko używasz swoich głosów, aby zmieniać świat, ale podnosisz członków społeczności LGBTQ+, czarnej społeczności i osoby z wielu bardziej zmarginalizowanych grup, które mogą czuć się niewidzialne i zepchnięte na bok oraz wzmacniają inne głosy, które w przeciwnym razie odchodzą nie wysłuchany.

Więc dziękuję. Jesteśmy z Tobą.

Klaudia jest starszym specjalistą z języka angielskiego na Uniwersytecie Centralnej Florydy. Możesz śledzić ją dalej Świergot oraz Instagram.