Jak radzić sobie ze śmiercią rodzica

Utrata rodzica lub postaci rodzicielskiej to wiele rzeczy. To może być smutne, przerażające, skomplikowane i wiele więcej. Niezależnie od tego, czy byli twoją najlepszą przyjaciółką, twoim bohaterem, czy też miałeś z nimi skomplikowaną lub nawet nieistniejącą relację, śmierć rodzica może mieć głęboki wpływ na twoje życie. Dla niektórych może to wpłynąć na twoją sytuację życiową lub stabilność finansową twojej rodziny. Może nawet zmienić trajektorię twojej przyszłości, pozostawiając ci wrażenie, że żyjesz z ogromną dziurą w sercu.

Po odejściu rodzica Dzień Ojca lub Dzień Matki może na zawsze wydawać się dla ciebie czarną dziurą. Albo jeśli twoja relacja z rodzicem była niezdrowa, możesz zmagać się z poczuciem winy, że nie byłeś w stanie naprawić rzeczy, zanim odeszły.

Tak trudno jest nawet wyrazić słowami, jak to jest stracić rodzica. To uczucie unoszenia się (gdzie żołądek jest w gardle), a potem nagle zapach lub piosenka lub najbardziej przypadkowa rzecz w historii wywoła grawitację i poczujesz, że spadasz na grunt. Ten rodzaj straty może sprawiać wrażenie, jakby cały twój wszechświat uległ implozji i prawdopodobnie nie możesz dalej żyć, ale życie po prostu ciągnie się dalej i, w pewnym momencie, oczekuje się, że również. Twoje stopnie, SATs,

Szkoła Wyższa oraz bal studencki nie wszystkie są anulowane tylko dlatego, że straciłeś jedną z najważniejszych osób w swoim życiu.

A potem jest szok. Czy ludzie nie powinni tracić rodziców, kiedy są starzy, a ich rodzice są znacznie starsi? Kto mógłby być przygotowany na utratę kogoś, kto ma prowadzić cię przez życie, kiedy jest jeszcze tyle życia do przeżycia? To może być tak okrutne, gdy znajomi doświadczają rzeczy z rodzicami — na przykład robienia zdjęć na studiach lub na zakupach sukienek na studniówkę – wiedząc, że nie będziesz mógł ich mieć wspomnienia.

Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, ma do czynienia ze śmiercią rodzica, może być trudno znaleźć kogoś, z kim mógłbyś porozmawiać. Twoi przyjaciele mogą nie wiedzieć, jak się odnosić do siebie, a twoja rodzina może sama chwiać się po tragedii. Dlatego poprosiliśmy ekspertów o wzięcie pod uwagę. Od tego, jak radzić sobie z emocjami, jeśli to Twoja pierwsza strata, do kogo powinieneś zwrócić się o pomoc, jeśli czujesz się, jakbyś sięgnął dna, oto wszystko, co musisz wiedzieć o opłakiwaniu rodzic.

Nie jesteś sam

Chociaż utrata rodzica może sprawić, że poczujesz się odizolowany i przestraszony, wiedz, że nie jesteś sam. Niestety, było tam tak wielu innych młodych ludzi i poprosiliśmy ich, aby opowiedzieli nam bardzo szczerze o tym, jak to jest stracić postać matki lub ojca i czego chcieliby wiedzieć…

„Straciłem ojca, gdy miałem 3 lata. Mam prawie 15 lat i codziennie zmagam się ze świadomością, że nigdy nie będę w stanie z nim dorosnąć. Utrata kogoś (zwłaszcza rodzica) to jedna z najtrudniejszych rzeczy, z którymi będziesz musiał się zmierzyć, ale obiecuję, że będzie łatwiej. Otaczaj się ludźmi, których kochasz, którzy cię uszczęśliwiają. Poproś tych, którzy znali twojego rodzica, o historie i kontynuuj te wspomnienia. Niech żyją w twoim sercu” —Taylyn Bazylewski, 14

„Moja babcia odeszła i była dla mnie jak druga matka. Wychowałam się w domu samotnych rodziców, a moi dziadkowie byli niezbędni. [Jeśli chodzi o smutek,] nie spiesz się. Nie próbuj spieszyć się z procesem żałoby, ponieważ uważasz, że powinieneś już go ominąć” — C’airra Cotte, 21 lat

„Mój tata zmarł półtora roku temu, kiedy byłam w 8^NS stopień. Smutek pojawia się falami i czasami czuję się dobrze, a innym razem czuję, że nie mogę się skupić ani nic zrobić. Musisz tylko przebić się przez niskie czasy i pamiętać o swojej sile. Nie bój się o tym rozmawiać i daj ludziom znać, co się dzieje. Tak wielu ludzi chce cię wspierać, ale nie zawsze chcą o tym wspominać, ponieważ nie chcą cię denerwować”. — Anonimowy, 16 lat

Smutek to nie jeden rozmiar dla wszystkich

Twoje uczucia są jak odcisk palca: są unikalne dla Ciebie. Sposób, w jaki radzisz sobie ze stratą rodzica, może nie wyglądać tak, jak przyjaciel poradził sobie z podobną sytuacją lub jak w filmach przedstawiane są następstwa śmierci, i to jest całkowicie w porządku. „Nie ma jednego szczególnego sposobu na żałobę”, Melissa Hetzel, LCSW i dyrektor ds. usług klinicznych w Sonora Zdrowie behawioralne w Tucson w Arizonie mówi Siedemnaście.

Nie ma również harmonogramu, w jaki sposób i kiedy pojawia się smutek. „Nie ma punktu odcięcia, w którym po roku powinieneś był rozwiązać wszystko, myśląc o utracie ukochanej osoby”, Nitasha Shetty, adiunkt psychiatrii w Centrum Medyczne Uniwersytetu Columbia i dyrektorem oddziałów psychiatrycznych w CUKARD, mówi Siedemnaście. „Naturalny proces żałoby nie jest liniowy. Może się to odbywać stopniowo, w zależności od tego, co dzieje się w życiu danej osoby. Jeśli pojawi się nowe przypomnienie o stracie lub nowy stresor, proces żałoby może zostać ponownie uruchomiony w nowy sposób”.

W porządku jest czuć się zły

Gniew jest naturalną i normalną reakcją na coś tak bolesnego i mylącego jak śmierć. Powiedz to ze mną: Całkowicie w porządku jest czuć się zły. I nie musisz ukrywać tej emocji. Doświadcz tego, poczuj, uderz w poduszkę, jeśli musisz, ale uczucie złości przez dłuższy czas prawdopodobnie nie pomoże ci w procesie leczenia.

„Szaleństwo to emocja drugorzędna”, mówi Hetzel. „Zawsze czujemy coś pod naszym szaleństwem, jak smutek, ból, strach lub wstyd. Tak długo, jak będziemy wiedzieć, że szaleństwo ukrywa te uczucia, będziemy w lepszej przestrzeni, aby naprawdę zrozumieć nasze uczucia i zaakceptować je takimi, jakimi są”.

Spróbuj wykorzystać to, co czujesz pod swoją złością i przekształć to w coś, co sprawia ci przyjemność, na przykład pisanie dziennika, tworzenie muzyki lub sztuki lub uprawianie sportu. Gniew może być silną emocją i całkowicie musisz go wypuścić, ale uwolnienie go w zdrowszy sposób może naprawdę pomóc ci wyleczyć się po stracie.

Jeśli nie czujesz się gotowy, by odpuścić swój gniew, porozmawiaj z kimś, komu ufasz, o tym, jak się czujesz. Fajny dorosły, przyjaciel, którego podziwiasz, lub terapeuta mogą Ci pomóc, gdy zastanawiasz się, jak sobie poradzić ze wszystkim, co się dzieje.

To normalne, żeby nie płakać

Prawdziwa rozmowa: Utrata rodzica może być bolesna, ale nie każdy ma wspaniałe relacje z rodzicami. Jeśli stracisz rodzica, który był agresywny lub kogoś, z kim miałeś toksyczny związek, jest szansa, że ​​twoje emocje nie będą tak cięte i suche. „Zdecydowanie musisz wziąć pod uwagę sam związek, kiedy pracujesz nad stratą” – mówi Hetzel.

Śmierć rodzica może wywołać wiele miłych wspomnień, ale może też przywołać te bolesne. „Wiele osób chce myśleć, że tracisz rodzica, a jedyne, o czym możesz myśleć, to dobre czasy, ale nie zawsze tak jest” – mówi Shetty. „[Nastoletniość] jest zazwyczaj napiętym okresem w relacji między dzieckiem a rodzicem, więc ostatnie wspomnienie mogło być znacznie bardziej skomplikowane niż to, co jest całkowicie normalne”.

Ale co by było, gdybyś miał świetne relacje z rodzicem i nadal nie czułeś potrzeby płaczu? To też jest całkowicie normalne. „Właściwie bardzo często się nie płacze” – mówi Shetty. „Nie płacz podkreśla tendencję, że wiele osób musi wyciszyć swoje uczucia, jeśli czują się zbyt przytłoczeni, aby rozpakować to, co naprawdę się dzieje. Wtedy domyślnym staje się odmowa”.

Zastanów się nad włączeniem ukochanej osoby do wielkich kamieni milowych

Zbliża się ukończenie szkoły i naprawdę marzysz, aby ktoś był przy tobie? A może to sezon balowy i brakuje Ci rodzica, który poszedłby z Tobą na zakupy? Może Dzień Matki/Ojca właśnie się kręci i nie możesz się powstrzymać, by nie wzdrygać się przed wszystkimi reklamami w telewizji? Tylko dlatego, że ktoś odszedł, nie oznacza, że ​​nie możesz go nadal mieć jako części swojego życia.

Jeśli święta wkradły się do ciebie w przeszłości i sprawiały, że czułeś się okropnie, spróbuj je wyprzedzić. „Za każdym razem, gdy nadchodzą wielkie święta lub urodziny, ułóż plan na ten dzień”, mówi Hetzel. „Może to być świętowanie ich życia, zapalenie świecy, siedzenie i rozmowa o dobrych wspomnieniach, cokolwiek wydaje się słuszne przy tych doniosłych okazjach trudno nie przeżyć śmierci na nowo. „Więc pamiętanie szczęśliwych czasów jest dobre”, mówi Hetzel.

Innym sposobem na upamiętnienie wielkiego dnia może być napisanie listu, aby zebrać niektóre myśli. „Proces prowadzenia wirtualnej rozmowy ze zgubionym rodzicem może być naprawdę potężny” – mówi Shetty. „Kiedy piszesz, zastanów się, jakie to miałoby znaczenie dla twojego rodzica. Napisz, jak się rozwijasz i kontynuujesz życie”.

Wypowiedzieć

Jeśli czujesz, że potrzebujesz więcej wsparcia i trudno ci o to poprosić, porozmawiaj z kimś, komu ufasz, o znalezieniu terapeuty. Terapia to bezpieczna przestrzeń, w której możesz odkrywać swoje emocje z ekspertem zewnętrznym słuchaczem, który pomoże ci poprowadzić cię przez twoje uczucia i utrzymać cię na właściwej drodze. Ponieważ terapeuta nie jest osobiście zaangażowany w to, przez co przechodzisz (w sposób, w jaki twoja rodzina lub przyjaciele) może być), mogą naprawdę Cię wesprzeć i zapewnić Ci narzędzia potrzebne do radzenia sobie ze wszystkim, co się dzieje na. Terapia nie jest przerażająca. To naprawdę jest jak najlepsza sesja odpowietrzania, jaką możesz sobie wyobrazić, gdzie masz 100% czyjejś uwagi i są tylko po to, aby pomóc ci zrozumieć rzeczy. Nie musisz się martwić, że ktoś powie: „Ugh, ale zawsze mówisz o swojej mamie”. Możesz mówić i mówić i mówić i o to chodzi.

Jeśli problemy finansowe stoją na drodze do poszukiwania terapii, nie przejmuj się. Według Narodowy Sojusz ds. Chorób Umysłowychnastolatki, które zostały zdiagnozowane w systemie szkół publicznych przez psychologa szkolnego, mogą kwalifikować się do bezpłatnych usług terapeutycznych. Jeśli to brzmi jak ty, skontaktuj się ze swoim doradcą szkolnym w sprawie dalszych kroków. Wielu terapeutów i organizacji non-profit oferuje również ruchome skale opłat, aby pieniądze nie przeszkodziły Ci w uzyskaniu potrzebnej pomocy.

I wiedz, że nie jesteś sam. Tak wielu ludzi doświadczyło straty, a niektóre z ich spostrzeżeń mogą być naprawdę pocieszające. Jeśli chcesz przeczytać więcej o procesie żałoby od ekspertów i żałobników, sprawdź książkę taką jak Zupa Łez.

To normalne, że masz poczucie winy, nawet jeśli nie jest to twoja wina

Bycie nastolatkiem jest trudne. Czasami możesz czuć się jak dziecko, ale są chwile, w których chcesz oddzielić się od rodziny i po prostu robić swoje, a to jest całkowicie normalne. „Ten etap życia polega na staniu się bardziej niezależnym i zrozumieniu własnej tożsamości, a to wymaga większego oddzielenia się od rodziców” – mówi Shetty. „Jeśli to wszystko dzieje się w tym samym momencie śmierci, istnieje szansa, że ​​zaczniesz czuć Powinienem być tam więcej lub Nie powinienem był się odsuwać. Ale tak właśnie jest ze śmiercią. To niesprawiedliwe i nie mamy wpływu na to, jak, kiedy i komu się to przytrafi.

Nawet jeśli straciłeś rodzica w okresie szczytowego napięcia w twoim związku, to i tak nie jest to twoja wina. Czasami ludzie wdają się w bójki i mówią rzeczy, których nie mają na myśli, albo jest szansa, że ​​czułeś się tak, jakbyś zawsze kłócił się z rodzicem i nigdy nie spotykał się ze sobą. „Ważne jest, aby pamiętać, że nic, co mogłeś zrobić, nie spowodowało śmierci twojego rodzica” – mówi Shetty.

I tak, to obejmuje samobójstwo. Żadna ilość miłości na świecie nie może ochronić kogoś, kto: jest w stanie samobójczymi nic, co mogłeś zrobić, nie zapobiegłoby temu, co się stało.

Poszukaj odpowiedniego dla siebie systemu wsparcia

Istnieje możliwość, że żyjący rodzic może nie wiedzieć, jak wesprzeć cię w smutku. „Czasami nasi rodzice też nie są pewni, jak się opłakiwać”, mówi Hetzel. I to nie ich wina. Wszyscy jesteśmy ludźmi, a traumatyczne wiadomości mogą wpłynąć na każdego tak różnie. „Wielu rodziców wyłącza się i włącza autopilota” – mówi.

Jeśli o to chodzi, zwróć się do zaufanych przyjaciół lub osoby dorosłej, która zawsze sprawiała, że ​​czułeś się bezpieczny i widziany. „Rozważ rozmowę z przyjacielem, który poniósł stratę, lub odwiedź lokalną grupę wsparcia rówieśników” – mówi Shetty. „W ten sposób możesz przyznać się do wszelkich skomplikowanych uczuć, które się pojawią, zamiast udawać, że ich nie ma”.

Tęsknota za nimi nigdy w pełni nie znika

Utrata kogoś nigdy nie przestaje boleć. To tak, jakbyś miał głęboką ranę. Na początku pali i boli jak diabli. Potem, z czasem i dobrym bandażem, goi się i możesz zacząć żyć na nowo. Ale nawet gdy się zamknie, nadal pozostaje blizna, przypomnienie tego, co się stało, co pozostanie z tobą na zawsze. Po świeżym i oślepiającym bólu śmierci, zawsze będziesz cierpieć, gdy pomyślisz o osobie, którą straciłeś. I chociaż będą dobre i złe dni, tęsknota za nimi nigdy w pełni nie zniknie.

Ale w niektórych przypadkach istnieje rodzaj żalu, z którym nie można sobie poradzić i który może naprawdę odbić się na twoim samopoczuciu. Jeśli od śmierci bliskiej osoby minęło więcej niż 6 miesięcy i nadal czujesz się całkowicie wykolejony, możesz mieć skomplikowany lub traumatyczny smutek.

Według Centrum Żałoby Skomplikowanej, ten rodzaj griefs uporczywy, intensywny i może zacząć kontrolować twoje życie. „Żal nadal dominuje w życiu, a przyszłość wydaje się ponura i pusta. Według Centrum powszechne są irracjonalne myśli, że zmarły może się ponownie pojawić, a osoba pogrążona w żałobie czuje się zagubiona i samotna. Zasadniczo skomplikowany żal przeszkadza w całkowitym wyleczeniu się ze straty.

Więc skąd wiesz, czy go masz? „Żal pourazowy lub żałoba skomplikowana charakteryzuje się skrajnym poziomem niemożności powrotu do normalnego życia, w tym niemożność powrotu do rzeczy, które wcześniej cieszyłeś, przez dłuższy czas dłuższy niż 6 miesięcy, mówi Shetty. „Innymi oznakami skomplikowanej żałoby mogą być sytuacje, w których ktoś jest wycofany, źle śpi, źle się odżywia, podejmuje ryzykowne zachowania i nie występuje w szkole lub poza zajęciami”.

Jeśli straciłeś rodzica w wyniku samobójstwa — lub innej nagłej okoliczności — lub jeśli już masz niepokój lub… depresja, bardziej prawdopodobne jest, że doświadczysz skomplikowanego żalu.

Skomplikowany żal może doprowadzić Cię do naprawdę niezdrowego miejsca, więc jeśli czujesz się zagubiony i minęło trochę czasu odkąd zmarł Twój rodzic, skontaktuj się z zaufaną osobą dorosłą, pedagogiem szkolnym lub terapeutą, aby dowiedzieć się, co się dzieje na. Mogą skierować cię na drogę do uzdrowienia, abyś mógł iść dalej.

---

Seventeen jest zaangażowany w opowiadanie historii nastolatków. Jeśli masz temat, na który chciałbyś usłyszeć porady, wypełnij poniższy formularz:

A jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, potrzebuje pomocy, zadzwoń do National Suicide Prevention Lifeline pod numer 1-800-273-TALK (8255) lub odwiedź ich stronę internetową.

---