Byłam nastoletnią panną młodą

Przeszłam do ołtarza w dniu ślubu i zobaczyłam mojego przyszłego męża, Jake'a, patrzącego na mnie z ogromnym uśmiechem, kiedy uderzyła mnie przypadkowa myśl: po raz pierwszy widziałam go w wojskowym mundurze. W końcu spotykaliśmy się tylko sześć miesięcy.

Jake i ja dorastaliśmy, uczęszczając do tego samego kościoła w Taylor w stanie Michigan. Jest starszy ode mnie o trzy lata, więc tak naprawdę nigdy nie rozmawialiśmy — aż do wyjazdu grupy młodzieży do wesołego miasteczka na początku mojego ostatniego roku. Potem zaczęliśmy pisać do 2 w nocy i spędzać czas bez przerwy. Potem Jake powiedział mi, że w styczniu wyjeżdża na podstawowe szkolenie do Teksasu. Kiedy odszedł, poczułam ogromną dziurę w sercu. Czułem się taki samotny, dopóki nie przyszedł odręcznie napisany list: Jake powiedział, że chociaż dzieli nas wiele kilometrów, nigdy nie zrezygnuje z nas. Słyszałem jego głos w mojej głowie, kiedy to czytałem, i znów poczułem, że żyję. Pisaliśmy długie listy w tę iz powrotem, pomiędzy rozmowami telefonicznymi i wideoczatami, gdy tylko Jake miał dostęp. Dystans zmusił nas do skupienia się na połączeniu, które mieliśmy, a nie na tym, jak wiele traciliśmy, będąc osobno – a to zbliżyło nas jeszcze bardziej. Zacząłem myśleć, że jedynym sposobem, w jaki możemy być razem, jest życie w bazie... jako jego żona. Zostałam już przyjęta do college'u, ale mogłabym pojechać gdzieś w pobliżu Jake'a, pomyślałam.

W kwietniu Jake zabrał mnie z wizytą do San Antonio. Byłem tak przekonany, że zamierza zaproponować, że kiedy wejdzie pod prysznic, zajrzałem do jego plecaka — a on wszedł dokładnie, gdy znalazłem małe czarne pudełko! Bez słowa skoczyłem w jego ramiona i powiedziałem: „Tak!” Nie zależało mi na dużej propozycji. Po prostu zależało mi na tym, żeby go mieć.

„Małżeństwo przetestowało mój związek, ale nauczyło mnie również, co to znaczy kochać. "

Po powrocie do domu zjadłem lunch z rodziną Jake'a — to było niezręczne, ponieważ nigdy nie spędzałem z nimi czasu sam na sam. Ciągle pytali, czy jesteśmy pewni, ale jeśli uznali, że to zły pomysł, nie powiedzieli mi tego prosto w twarz, podobnie jak moi rodzice. I tak byłem zbyt zaślepiony miłością, żeby to usłyszeć. Ostatnie kilka miesięcy w szkole było rozmazanym rozmyciem planowania ślubu, balu maturalnego i ukończenia szkoły, ale nigdy nie myślałem o hamowaniu. Wiedziałem, że chcę poślubić Jake'a, więc po co czekać? W dniu naszego ślubu czułam się szczęśliwa i bezpieczna.

Kilka tygodni później przenieśliśmy się do Dakoty Północnej, gdzie Jake został ponownie umieszczony. Pracował cały czas, więc spędzałam dzień sama — czułam się taka osamotniona. Zdecydowałem się zapisać na zajęcia online, ale kiedy żyliśmy z pensji Jake'a, nasze pieniądze zniknęły. Stres doprowadził do kłótni o głupie rzeczy, na przykład o to, czyja kolej na gotowanie lub pranie. Pewnego razu przestraszyłem się, kiedy Jake wrócił do domu z Oreosem i paczką chipsów — te dodatkowe 10 dolarów robi różnicę! Kiedy zwierzyłem się innej dziewczynie z wojska o tym, jak trudne są sprawy, warknęła: „Dlatego nie powinieneś spieszyć się z małżeństwem!” Po raz pierwszy zwątpiłem w siebie. Czy miała rację? Kiedy widzę, jak moi znajomi zamieszczają na Facebooku zdjęcia ze studiów, nie mogę przestać myśleć: Jak wyglądałoby moje życie? Nigdy nie dowiem się, jak to jest mieć współlokatorkę lub mieszkać w akademiku.

Ile dołków przeszłam, nie żałuję, że się ożeniłem. Małżeństwo przetestowało mój związek w sposób, którego się nie spodziewałem, ale nauczyło mnie też, co to znaczy kochać — być przy kimś, kiedy doprowadza cię do szaleństwa i rozwiązywać problemy razem. Jake i ja nie znamy wszystkich odpowiedzi, ale mamy całe życie, żeby to rozgryźć.

Czy masz niesamowitą historię, którą chcesz zobaczyć na Seventeen.com? Podziel się z nami teraz, wysyłając e-mail [email protected], lub wypełnienie tego formularza!

Ta historia została pierwotnie opublikowana w majowym wydaniu magazynu Seventeen z 2012 roku.