Byłam tak strasznie nękana na moją wagę, że sama stałam się łobuzem

Kiedy miałem dziewięć lat, wiele osób nazywało mnie grubą i brzydką. Miałem nadwagę i prześladowano mnie za to przez całą szkołę podstawową. Były czasy na placu zabaw, kiedy ludzie nie chcieli, żebym z nimi grał w Four Square, bo mówili, że jestem gruby i nie wysportowany. Chodziłem sam po korytarzach i nie spuszczałem wzroku z ziemi, ponieważ nie chciałem patrzeć w górę i widzieć ludzi gapiących się na mnie lub śmiejących się na mnie.

Ilekroć nasz nauczyciel mówił, że możemy wybrać własnych partnerów do zajęć, nigdy nie miałem nikogo, kto chciałby być moim partnerem. Byłem tą osobą, którą nauczyciel brał za rękę i niezręcznie mówił: „OK, Emily-Anne dołączy dziś do twojej grupy”, a ludzie nie byli tym bardzo podekscytowani.

Nie było ani jednego przywódcy, który by się ze mnie naśmiewał. Była tylko grupa „popularnych” ludzi, którzy uważali, że jestem niefajny. Od tego czasu dowiedziałem się, że 85 procent osób w sytuacjach nękania to tylko osoby postronne. Nie są zastraszane ani zastraszane, ale wszystkie były dziećmi, które nie wstawiły się za mną ani nie zaprosiły mnie do siedzenia z nimi na lunchu, ponieważ byłem „niefajny”, a oni nie chcieli ryzykować swojej reputacji, traktując mnie jak przyjaciel. Więc chociaż było tylko kilka osób, które początkowo były dla mnie złośliwe, wszyscy poszli w ich ślady. Doszło do tego, że w szkole byłam bardzo odizolowana, więc odeszłam. Skończyło się na tym, że poszłam do prywatnego gimnazjum dla dziewcząt.

Nikt tam nie wiedział, kim jestem, więc zacząłem z czystym kontem. Po raz pierwszy od lat poznałam naprawdę dobrych przyjaciół. To było nowe doświadczenie — nie byłem przyzwyczajony do ludzi, z którymi mogłem spędzać czas, rozmawiać w klasie lub być partnerami podczas zajęć. Ale nie chciałam ponownie ryzykować, że będę zastraszana, więc zaczęłam być złośliwa wobec innych dziewczyn i wytykać ich wady. Byłem tak zdesperowany, żeby nie być ponownie ofiarą.

Kiedy byłam w szóstej klasie, pamiętam, jak po przerwie wracałam z jednym z moich przyjaciół do klasy. Jedna dziewczyna chciała z nami chodzić, ale z jakiegoś powodu nie chciałem jej włączać. Szczerze, nawet nie pamiętam dlaczego. Mój przyjaciel i ja zaczęliśmy chodzić bardzo szybko, a nawet wbiegać do budynku, chichocząc i śmiejąc się.

Po raz pierwszy od tak dawna nie byłem wykluczony! To sprawiło, że poczułem się tak fajnie. Moja pewność siebie została zniszczona przez prześladowanie przez tak długi czas, więc sam stałem się tyranem. To było 10 lat temu i wciąż pamiętam, jakby to było wczoraj. Strasznie się z tym czuję, chociaż od tamtej pory przeprosiłem tę dziewczynę.

Moja najlepsza przyjaciółka w tamtym czasie, Jasmine, była dziewczyną, która była przyjazna dla wszystkich. Przychodziła do mojego domu na nocleg, a kiedy ludzie zaczynali plotkować, mówiła, że ​​nie będzie brała udziału w rozmowie. Stopniowo zaczęła mnie ocierać. Myślałem, że jest niesamowita i nie chciałem, żeby myślała, że ​​jestem podły i małostkowy.

Jasmine i moi pozostali przyjaciele mieli na mnie tak pozytywny wpływ. Im więcej przebywałem wśród dobrych ludzi, tym lepiej się czułem. Nie czułem już potrzeby zastraszania innych ludzi. Nagle wszystko się zmieniło i chciałem, aby inni też czuli się dobrze ze sobą.

Na pierwszym roku liceum zacząłem kręcić głupie filmy na YouTube o różnych rzeczach pod pseudonimem Schmiddlebopper. Między mną a innymi moimi przyjaciółmi na YouTube nasza łączna liczba subskrybentów była naprawdę wysoka. Pomyślałem, że gdybym założył jeden kanał na YouTube, na którym moglibyśmy się wszyscy spotkać, moglibyśmy naprawdę coś zmienić.

Uruchomiłem kanał WeStopHate z mojej sypialni w Williamsburgu w Wirginii, kiedy miałam 16 lat. Wszyscy moi przyjaciele i ja nagraliśmy filmy o naszych doświadczeniach z zastraszaniem. W ciągu ośmiu miesięcy od opublikowania pierwszego filmu na kanale YouTube był to 27. najczęściej subskrybowany kanał non-profit w historii YouTube! Ponad 100 nastolatków nakręciło filmy i osiągnęliśmy ponad milion wyświetleń. To naprawdę wystartowało, ponieważ filmy były napisane przez nastolatków, dla nastolatków, więc były super powiązane.

Rok po uruchomieniu WeStopHate byłem stażystą w Siedemnaście. Pewnego dnia byłem w biurze w Nowym Jorku i wszedł Nick Cannon. Podszedł do mnie i powiedział: „Wygrałeś TeenNick HALO Award!” (Nick zapoczątkował HALO Awards — co oznacza helping ANS Leding Others — w 2009 roku, aby co roku uhonorować pięciu wybitnych nastolatków. Mnóstwo celebrytów idzie na ceremonię rozdania nagród na Nickelodeon i jest to bardzo ekscytujące.) Zostałem uhonorowany za moją pracę z WeStopHate. Częścią zdobycia nagrody było spędzenie dnia z celebrytką, która podziela jedną z twoich pasji.

Tydzień później wszedłem do pokoju hotelowego, aby spotkać celebrytę, z którym byłem w parze, i sapnąłem, gdy zobaczyłem, że to Lady Gaga. Zaczęła Fundacja Urodzony w ten sposób, która polega na zachęcaniu młodych ludzi do bycia nieustraszonymi i bajecznymi, a ona zawsze była moją bohaterką. Nosiła ten gigantyczny kapelusz, który wyglądał jak dmuchawiec, duże czarne okulary i ogromne szpilki. Kiedy usiedliśmy na kanapie, byłem tak onieśmielony. Pamiętam, że naprawdę chciałem, żeby zdjęła okulary przeciwsłoneczne, żebym mógł lepiej widzieć jej twarz, bo byłem bardzo zdenerwowany! Odgarnąłem włosy z twarzy, a ona w tym samym czasie zdjęła okulary. Nie wiem, czy to przeze mnie, ale zadziałało!

Naprawdę mnie uspokoiła. Jechała do MTV swoją limuzyną i pozwoliła mi przyjechać na półgodzinną jazdę! Nie było żadnych kamer ani nic; tylko rozmawialiśmy. Udzieliła mi świetnych rad dotyczących łączenia się i angażowania fanów WeStopHate oraz pomogła mi wymyślić nazwę dla ludzi ze społeczności WeStopHate. Powiedziałem jej, że jestem Schmiddlebopperem online, a ona uznała, że ​​Team Boppers jest naprawdę fajny. Od tego czasu nazywamy fanów Boppers.

Kiedy dotarliśmy do MTV, zaprosiła mnie, żebym przyszedł z nią do telewizji, żeby porozmawiać o WeStopHate! Poprosiła gospodarza, aby podał mi mikrofon, a ja nie wiedziałem, że to się stanie, ale jakoś poczułem się zupełnie swobodnie. Właśnie zacząłem wyjaśniać, w jaki sposób WeStopHate polega na przyjmowaniu rzeczy, które Cię tworzą.

To właśnie moja książka WADA chodzi o to, ponieważ kiedy patrzysz w lustro i widzisz tylko swoje wady, może być naprawdę trudno być najlepszym sobą. WADA jest twoją nową cheerleaderką. To energetyczny przewodnik, który celebruje twoje wady jako drzwi do czegoś więcej.

Kiedy byłem dzieckiem, tak bardzo wstydziłem się, że wyśmiewam się z tego, że jestem gruby, że próbowałem to zatuszować. Tak więc jedną z moich największych rad dla młodych ludzi jest powiedzenie komuś, kiedy jesteś zastraszany, ponieważ jest to łatwiejsze, jeśli nie trzymasz tego w sobie, tak jak ja. Im więcej opowiadam swoją historię, tym łatwiej było mi zobaczyć prawdę i nie czuć się tak zawstydzonym.

Teraz, kiedy zatoczyłem pełny krąg, od bycia zastraszanym, przez zastraszanie innych ludzi, do bycia adwokatem przeciwko zastraszaniu, czuję się naprawdę dobrze. Zdecydowanie trudno jest być tak wrażliwym i opowiedzieć moją historię we wszystkich jej makabrycznych i wstydliwych częściach, ale wiem, że ważne jest, aby o tym mówić.

WADA: Jak przestać nienawidzić siebie, innych i rzeczy, które sprawiają, że jesteś tym, kim jesteś?, książka Emily-Anne, jest dostępna na Amazonka.

Czy masz niesamowitą historię, którą chcesz zobaczyć na Seventeen.com? Podziel się z nami teraz przez e-mail [email protected], lubwypełnienie tego formularza!