15 najgorszych rzeczy w byciu niskim

i kocham jest krótki… przez około 90 procent czasu.

Nigdy nie zrozumiem kobiet, które narzekają na swoją posturę, głównie dlatego, że wierzę, że możesz być piękna w każdym rozmiarze. Ale bycie krótkim to tylko zabawa.

Mam niewiele ponad 1,5 metra wzrostu i jestem typem dziewczyny, która może nosić tunikę jako sukienkę lub pasować do ubrań z działu dziecięcego (tak przy okazji, znacznie taniej). Mój wzrost sprawił, że kiedy byłam młodsza, byłam świetną gimnastyczką. Dało mi to pierwsze i centralne miejsce na zdjęciach grupowych. Zarobiło mi to działka uwagi moich kolegów z klasy. Dało mi to nawet wbudowany identyfikator: byłam „Zara, naprawdę niska dziewczyna”, opis, który może brzmieć obraźliwie, ale w rzeczywistości sprawił, że poczułam się naprawdę wyjątkowa.

Bycie niskim stanowiło dużą część mojej tożsamości przez najdłuższy czas – w liceum była to prawdopodobnie moja ulubiona część mojej tożsamości. Ale jako dorosły? Bycie niskim nie zawsze jest takie wspaniałe. W rzeczywistości, chociaż ogólnie uwielbiam być drobna, są rzeczy związane z moim wzrostem, których właściwie nienawidzę.

1. Nienawidzę wchodzić na rozmowę kwalifikacyjną i martwić się, że nie będę traktowana poważnie.

2. Nienawidzę, kiedy ludzie pytają mnie, w jakiej jestem klasie (już od jakiegoś czasu nie mam liceum, dzięki).

3. Nienawidzę, kiedy ludzie czują, że mogą dotknąć mojej głowy tylko dlatego, że jest na dogodnej wysokości.

4. Nienawidzę, gdy ludzie, których nawet nie znam, biorą na siebie używanie mnie jako podłokietnika (tak przy okazji, nie jest w porządku).

5. Nienawidzę, gdy ludzie pytają mnie, czy jestem skrępowany swoim wzrostem (nie jestem, ale dzięki za troskę).

6. Nienawidzę obrębiania wszystkich moich spodni.

7. Nienawidzę, gdy ludzie wpadają na mnie, ponieważ „nie widzieli mnie tam”, co tak naprawdę oznacza, że ​​druga osoba musi przestać pisać i chodzić.

8. Nienawidzę, kiedy ludzie proszą mnie, żebym zdjęła obcasy, żeby mogli zobaczyć, jaka jestem mała.

9. Nienawidzę, gdy ludzie nazywają mnie „krasnoludem” lub „karzełem”, nie dlatego, że mnie to osobiście obraża, ale dlatego, że jest to ogólnie nie do przyjęcia.

10. Nienawidzę, gdy magazyny mówią mi, abym unikał pewnych stylów, ponieważ nie schlebiają one mojej ramie.

11. Nienawidzę, gdy ludzie mówią mi, że wyglądam młodo ze względu na mój wzrost (w wiadomościach: nadal będę tego samego wzrostu, gdy będę miał 50 lat. Właściwie mogę być niższy).

12. Nienawidzę, kiedy ludzie mówią, że musi „do dupy”, że jest tak krótki (nie, ale musi być do dupy, żeby być tak niegrzecznym).

13. Nienawidzę, kiedy nie widzę ekranu kina nad głową wysokiej osoby.

14. Nienawidzę, gdy ludzie pytają mnie, czy noszę tylko szpilki, bo chcę wyglądać na wyższego.

15. I naprawdę, naprawdę nienawidzę tego, że nigdy nie będę dobrze wyglądać w sukienkach do kolan.

W ciągu moich 27 lat małej dziewczynki doszedłem do jednego wniosku. Tak naprawdę nie ma nic złego w byciu niskim (chyba że liczysz, że 5-funtowy przyrost wagi na mnie wygląda jak 10-funtowy przyrost wagi u kogoś innego). W taki sposób społeczeństwo traktuje drobnych ludzi, którzy mogą być do niczego.

Kiedy znajduję się w grupie ludzi, którzy dyskutują o tym, co zmieniliby w sobie i nieuchronnie ktoś pyta mnie, czy zmieniłbym swój wzrost, gdybym mógł? To nie jest w porządku. To w zasadzie twój sposób na powiedzenie mi, że mój wzrost to coś, co ja powinnam chcesz się zmienić. Kiedy ludzie traktują mnie jak dziecko, ponieważ jestem, no cóż, dziecka wielkości? To naprawdę nie jest w porządku.

Jestem niską kobietą na dobre lub na złe. I wiesz co? Ogólnie rzecz biorąc, jest naprawdę niewiele do znienawidzenia w byciu (prawie) metr osiemdziesiąt i dużo zabawy.