Belofteweek aan de Universiteit van Syracuse

"Ik kan het niet, ik beloof het."

Of je nu op weg bent naar Grieks leven uzelf of toevallig veel mensen kent die dat wel zijn, dit is een uitdrukking waarmee u waarschijnlijk heel vertrouwd zult raken tijdens de belofte. En voor het grootste deel is het volkomen begrijpelijk.

Voor veel meisjes en jongens, staat het belofteseizoen voor de weken van vertrouwdheid en voorbereiding die leiden tot het officieel toetreden tot een studentenvereniging of broederschap en uiteindelijk het aantrekken van die felbegeerde Griekse letters. Het is misschien niet overal hetzelfde, maar op mijn school betekent toezeggen vaak een periode van 6-8 weken GEEN feestjes, GEEN "feestactiviteiten", A VEEL nachtelijke huisbijeenkomsten, en natuurlijk het mysterie dat HELL WEEK is (ik zeg "mysterie" omdat ik er nooit echt doorheen ben gegaan mezelf).

Dit laat niet echt veel tijd over voor normaal socializen, waardoor ik in feite een niet-belofte achterliet, op een heel rare, heel sociaal onhandige plek (vooral omdat het voelde als bijna AL mijn vrienden waren). Ik kan proberen te relateren aan verhalen over meisjes

datums en thematische manden, maar er is maar zo veel van mij dat het verschil kan zien tussen jouw "grote" en je "grote grote" en je "grote grote grote" voordat het allemaal verandert in een gigantische verwarrende puinhoop.

Dus na ongeveer anderhalve week te hebben zitten wachten tot sociale interactie zich zou voordoen, besloot ik mijn grote meisjesbroek aan te trekken en er iets aan te doen. Niet constant in de buurt van dezelfde groep vrienden die ik het hele jaar had gehad, gaf me een geweldige kans om opnieuw contact te maken met mensen die ik al een tijdje niet had gezien. Bovendien had ik minder afleiding tijdens de schoolweek, wat betekende dat ik meer tijd had om me te concentreren op dingen zoals boeken die ik al een tijdje uitstelde en berichten schrijven voor Zeventien!

Ik kan zeker zeggen dat de relaties die ik had met vrienden voordat ik beloofde, niet zijn veranderd nu het proces voorbij is. Als er iets was, was niet verpanden net zo gunstig voor mij als het waren mijn vrienden die Grieks gingen. Ik voel me nu veel evenwichtiger dan voorheen, en ik heb zelfs vriendschappen herontdekt aan het einde van dit alles!