2Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Petra begon de Franse deuren te sluiten. 'Jean,' zei ze snel, 'ik moet de kinderen van school ophalen. Wil je met me meegaan? De kinderen zouden het zo leuk vinden als je dat deed."
Maar Petra was niet snel genoeg met de openslaande deuren, en haar zachte stem overstemde die van Tory ook niet woorden: "Omdat ik betere dingen te doen heb dan te gaan zitten en op mijn boerendochter te passen, Dat is waarom!"
De openslaande deuren klikten dicht en Petra leunde er snel tegenaan, een paniekerige uitdrukking op haar gezicht. 'O, lieverd,' zei ze. 'Ik weet zeker dat ze niet... ik weet zeker... Soms zegt Torrance dingen die ze niet meent, Jean.'
Ik glimlachte. Wat zou ik nog meer kunnen doen?
En de waarheid was, mijn gevoelens waren niet eens gekwetst. Tenminste, niet zo veel. Ik schaamde me, zeker. Vooral omdat ik Zach een soort van huivering had gezien en het woord had uitgesproken
Ouch op termijn boerenkinkel.Maar ik begon te begrijpen dat deze Tory niet de lieve, leuke Tory was die ik me herinnerde van vijf jaar eerder. Deze Tory, koud en verfijnd, was een vreemde.
En echt, het kon me niets schelen wat een vreemde over mij te zeggen had.
Eerlijk gezegd.
Nou, oké, misschien niet helemaal eerlijk.
'Het is al goed,' zei ik nonchalant. Ik hoopte tenminste dat het informeel klonk. ‘Ze heeft vast wel wat beters te doen dan op mij te passen. Het vervelende is dat mensen blijkbaar denken dat ik oppas nodig heb." Ik voegde eraan toe, voor het geval ze het bericht niet hadden gekregen: "Ik niet."
Zach trok zijn donkere wenkbrauwen op, maar zei niets. Ik hoopte dat hij zich de ijsthee van Long Island niet herinnerde, maar waarschijnlijk wel. Petra bleef smoesjes verzinnen voor Tory ("Ze is nerveus voor tussentijdse toetsen." "Ze heeft niet geslapen.") de hele weg naar de voordeur: ik vroeg me af waarom. Per slot van rekening had deze nieuwe Tory niet de indruk op me gehad dat iemand zou hebben gewild - en veel minder nodig - iemand die excuses voor haar had.
Maar misschien waren er dingen die ik niet wist over "Torrance" waarmee rekening moest worden gehouden. Misschien was het, ondanks hun prachtige tuin en vergulde badarmaturen, niet goed binnen het huishouden van Gardiner. Tenminste waar het Tory betrof.
'Nou,' zei Zach toen we het trottoir bereikten (ik was blij dat ik erin slaagde de voorste treden te manoeuvreren zonder deze keer te vallen). 'Het was leuk je te ontmoeten, neef Jean uit Iowa. Ik woon naast de deur, dus ik ben er vrij zeker van dat we elkaar weer zullen zien."
We zullen. Nu begreep ik tenminste dat hij over de muur kwam - zijn achtertuin was door die stenen muur van de Gardiners gescheiden bij het prieel - en ook hoe het kwam dat hij, net als Tory, de kans had gehad om zijn schooluniform uit te trekken voordat een van de anderen.
'O ja, jullie zullen elkaar vaak zien,' zei Petra, haar stemming leek helderder nu we het huis uit waren - en weg van Tory. 'Jean gaat de rest van het semester naar de Chapman School.'
"Dat heb ik gehoord," Zach, met een knipoog naar mij. 'Dan zie ik je daar. Tot ziens, neef Jean uit Iowa."
De knipoog zorgde ervoor dat er weer een hartstocht begon te rinkelen. Ik wist dat ik beter uit kon kijken.
Gelukkig draaide hij zich om om te gaan. Hij woonde, zag ik, in het herenhuis links van de Gardiners, ook vier verdiepingen hoog, dit donkerblauw geverfd, met witte bies. Geen bloemvossen, maar een felgekleurde voordeur, deze zo rood als de geraniums van de Gardiners.
Rood als bloed.
Nu, waarom dacht ik dat?
'Kom op, Jean,' zei Petra, haar hoofd schuin houdend in de tegenovergestelde richting van die waarin Zach op weg was. 'De school van Teddy en Alice is deze kant op.'
'Een ogenblikje,' zei ik.
Want ik kon toen natuurlijk niet, terwijl het nog goed ging. Oh nee. Niet Jinx Honeychurch. Nee, ik moest daar staan, vastgegroeid aan de plek zoals de hick Tory blijkbaar dacht dat ik was, kijkend naar Zach slenter langs een auto die zojuist een van die veelgevraagde parkeerplaatsen in New York City was binnengereden ruimtes. Iemand aan de passagierszijde deed zijn portier open om uit te stappen...
--net zoals een man op een fiets met tien versnellingen, met een boodschappentas aan, door de straat kwam scheuren.
Toen leken er een paar dingen tegelijk te gebeuren.
Eerst zwenkte de fietskoerier om te voorkomen dat hij de open deur van de auto raakte, en zou het trottoir zijn opgevaren en Zach hebben geraakt ...
... als ik me niet op dat exacte moment op zijn pad had geworpen om Zach, die de auto, de fiets of het bloedrode van de geraniums niet had opgemerkt, aan de kant te duwen.
En zo werd ik op mijn allereerste dag in New York aangereden door een fietskoerier.
Wat, als je erover nadenkt, gewoon mijn geluk is.
'Je kunt het niet eens zien,' zei tante Evelyn. "Nou, dat kan, maar met een beetje make-up zal niemand het merken, ik zweer het. En tegen maandag, als je naar school gaat, is het zeker weg."
Ik bestudeerde mijn spiegelbeeld in een handspiegel. De blauwe plek boven mijn rechterwenkbrauw was nog maar een paar uur oud en was al paars aan het worden. Uit ervaring wist ik dat de blauwe plek tegen maandag niet meer paars zou zijn, maar een mooie groengele tint.
'Natuurlijk,' zei ik om tante Evelyn zich beter te laten voelen. 'Natuurlijk wel.'
'Echt,' zei tante Evelyn. "Ik bedoel, als ik niet wist dat het er was, zou ik het helemaal niet opmerken. Zou je willen, Tory?"
Tory, zittend in een van de bijpassende roze fauteuils bij de niet-werkende marmeren open haard, zei: 'Ik kan het niet zien.'
Ik richtte een zwakke glimlach op haar. Dus het was toch niet mijn verbeelding. Tory was echt aardiger tegen me geworden - verbazingwekkend aardiger - sinds mijn hoofd het trottoir had geraakt. Het was Tory geweest, zo had ik vernomen toen hij weer bij bewustzijn kwam, die 911 had gebeld, nadat hij het hele gebeuren had zien ontvouwen vanuit het woonkamerraam. Het was Tory die met mij in de ambulance had gereden, terwijl ik buiten bewustzijn was, aangezien Petra de jongere kinderen nog moest ophalen. Het was Tory die mijn hand vasthield toen ik wakker werd, duizelig en pijnlijk, op de eerste hulp.
En het was Tory, vergezeld door haar ouders, aan wie ik later die avond werd vrijgelaten, toen uit de ziekenhuistesten bleek dat ik in feite geen hersenschudding had opgelopen, en hoefde niet te worden opgenomen voor observatie 's nachts (de fietskoerier, zo bleek, was ontsnapt zonder schrammen - zijn fiets was niet eens zo in de war geraakt omhoog).
Ik had geen idee wat er was gebeurd waardoor mijn neef zo plotseling zo bezorgd was over mijn welzijn. Ze leek zeker niet om me te geven voor het ongeluk. Alleen omdat ik zo stom was geweest mezelf bewusteloos te laten slaan, zou Tory moeten besluiten dat ze om me gaf, dat kon ik me niet voorstellen. Ik had eigenlijk alleen Tory's punt bewezen: ik ben echt een boerenkinkel.
Het zou natuurlijk iets te maken kunnen hebben met het feit dat Zach was meegekomen. Naar het ziekenhuis, bedoel ik. Met mij. In de ziekenwagen.
Ze hadden hem echter niet naar de eerste hulp gebracht om me te zien, omdat hij geen familie was. En toen hij had vernomen dat het goed met me zou gaan, was hij naar huis gegaan.
Nog altijd. Als het waar was wat Robert in het tuinhuisje had gezegd - over Tory die verliefd was op Zach - dan waren dat een paar goede uren quality time die ze samen hadden gehad.
Maar Zach was er nu niet en Tory was nog steeds aardig tegen me. Dus wat was daar mee aan de hand?
Ik legde de spiegel neer en zei: "Tante Evelyn, ik voel me zo slecht. Jij en oom Ted hoefden voor mij echt niet thuis te blijven van je feestje. Het is tenslotte maar een kleine hobbel."
'O, alsjeblieft,' zei tante Evelyn, terwijl ze met haar hand zwaaide in een poeppoepgebaar. "Het was geen feest, het was een saai oud benefiet voor een saai oud museum. Om je de waarheid te zeggen, ben ik blij dat je ons zo'n goed excuus hebt gegeven om niet te hoeven gaan."
Tante Evelyn is de jongere zus van mijn moeder, maar het is eigenlijk moeilijk om enige overeenkomst tussen hen te zien. Het blonde haar is hetzelfde, maar terwijl mijn moeder het hare draagt in een lange vlecht die tot op haar heup valt, is dat van Evelyn bijgesneden tot een stijlvolle, flatterende pageboy.
Ik heb mijn moeder, die cosmetica als frivool beschouwt - tot grote ergernis van mijn zus Courtney - nog nooit make-up zien dragen. Maar tante Evelyn had lippenstift, mascara, oogschaduw op - zelfs een heerlijk bloemig parfum. Ze zag er - en rook - erg glamoureus uit en nauwelijks oud genoeg om een zestienjarige dochter te hebben.
Wat, veronderstelde ik, bewees dat make-up werkte.
Tante Evelyn zag de lege mok naast mijn bed. 'Wil je nog wat cacao, Jean?'
'Nee, dank je,' zei ik lachend. "Als ik nog meer cacao heb, drijf ik weg. Echt, tante Evelyn, jij en Tory hoeven niet de hele nacht hier bij mij te zitten. De dokter zei dat ik in orde ben. Het is maar een hobbel, en geloof me, ik heb al genoeg hobbels gehad. Het komt wel goed met me."
"Ik voel me gewoon zo vreselijk," zei Evelyn. 'Als we hadden geweten dat je vandaag zou komen, en niet morgen, zoals we dachten...'
"Je zou wat hebben?" Ik vroeg. 'Hadden alle fietskoeriers in de stad van tevoren opgesloten?' Niet dat dat had gekund. Ze hadden me nog steeds gevonden. Dat doen ze altijd.
'Het is gewoon niet,' zei Evelyn hoofdschuddend, 'hoe ik me je eerste nacht hier had voorgesteld. Petra ging filet mignons maken. We zouden gezellig gaan eten, met de hele familie bij elkaar, niet afhaalmaaltijden in de keuken na thuiskomst van een spoedeisende hulp..."
Ik keek meelevend naar het schuine hoofd van mijn tante. Arme tante Evelyn. Nu begon ze te begrijpen hoe mijn moeder zich altijd moest voelen. Over mij.
Ik zei met gevoel: "Het spijt me."
Evelyns hoofd dook weer op. "Wat?" ze zei. "Sorry? Wat spijt je? Het is niet jouw fout-"
Behalve, of natuurlijk, dat het zo was. Ik had geweten wat ik deed. Ik had geweten dat de motor mij zou raken, en niet Zach. Omdat ik het had verwacht, en hij niet.
Waarom hadden de geraniums er anders zo rood uitgezien?
Maar dat zei ik natuurlijk niet hardop. Want ik had al lang geleden geleerd dat zulke dingen hardop zeggen alleen maar tot vragen leidde die ik veel beter niet kon beantwoorden.
"Klop klop." De stem van oom Ted kwam door de gesloten slaapkamerdeur zweven. "Kunnen we binnenkomen?"
Tory stond op en deed de deur open. In de gang stonden mijn oom Ted, de vijfjarige Alice in zijn armen en de tienjarige Teddy Jr. verlegen verstopt achter een van Teds benen.
'Ik heb hier een paar mensen,' zei oom Ted, 'die hun neef Jean welterusten willen zeggen voordat ze naar bed gaan.'
'Nou,' zei Evelyn bezorgd. "Ik denk voor een minuutje. Maar-"
Alice, op het moment dat haar vader haar neerzette, maakte een vliegende sprong naar mijn bed en zwaaide met een vel wit slagerspapier. 'Nicht Jinx,' lispelde ze. 'Kijk eens wat ik voor je heb gemaakt!'
'Voorzichtig, Alice,' riep tante Evelyn. "Voorzichtig!"
Ik zei: "Dat geeft niet," en trok Alice, die een gebloemd nachthemd droeg, naar bed met... zoals ik dat deed met Courtney, toen ze me toestond, en soms nog steeds doet, met... Sarabeth. 'Laat me eens kijken wat je voor me hebt gemaakt.'
Alice toonde trots haar schilderij. 'Kijk,' zei ze. "Het is een foto van de dag dat je werd geboren. Daar is het ziekenhuis, zie je, en daar ben jij, die uit tante Charlotte komt."
'Wauw,' zei ik, terwijl ik me afvroeg wat ze kleuters in New York City leren. "Dat is zeker... grafisch."
'De cavia van hun klas heeft net baby's gekregen,' legde oom Ted verontschuldigend uit.
'En zie je daar?' Alice wees naar een grote zwarte klodder verf. "Dat is de wolk waar de bliksem uit kwam, de bliksem die alle lichten in het ziekenhuis uitblies toen je werd geboren." Alice leunde achterover tegen mijn arm en keek tevreden met zichzelf.
Ik zei, terwijl ik hoopte dat het een overtuigend bemoedigende glimlach was: "Het is een heel mooi schilderij, Alice. Ik zal het daar ophangen, boven de open haard."
'De open haard doet het niet,' vertelde Teddy me luid vanaf het voeteneinde van het bed.
'Jean weet dat,' zei oom Ted. 'Het wordt hoe dan ook te waarschuwen voor branden, Teddy.'
'Ik heb ze gezegd dat dit de beste kamer was om je in te stoppen,' zei Teddy tegen me. "Omdat de haard al kapot is. Want als je in de buurt bent, gaan er dingen kapot."
"Theodore Gardiner Junior!" Evelien huilde. 'Je verontschuldigt je op dit moment bij je neef!'
"Waarom?" vroeg Teddy. 'Je zei het zelf, mam. Daarom noemt iedereen haar Jinx."
'Ik ken een zekere jonge man,' zei oom Ted, 'die zonder woestijn naar bed gaat.'
"Waarom?" Teddy keek verbijsterd. "Je weet dat het waar is. Kijk naar wat er vandaag is gebeurd. Haar hoofd is gebroken."
'Oké,' zei oom Ted, terwijl hij Teddy's pols vastpakte en hem de kamer uit sleepte. "Dat is genoeg bezoek met neef Jean. Kom op, Alice. Laten we naar Petra gaan. Ik denk dat ze een verhaaltje voor het slapengaan heeft voor jullie twee.'
Alice drukte haar gezicht tegen het mijne. 'Het kan me niet schelen of er dingen kapot gaan als jij in de buurt bent,' fluisterde ze. 'Ik vind je leuk en ik ben blij dat je er bent.' Ze kuste me en rook naar een schone vijfjarige. "Welterusten."
'O jee,' zei Evelyn toen de deur weer dicht was. "Ik weet niet goed wat ik moet zeggen."
'Het is goed,' zei ik, terwijl ik naar Alice' foto keek. "Het is allemaal waar."
"Oh, doe niet zo belachelijk Jinx," zei mijn tante, "Eh, Jean. Dingen gaan niet kapot als je in de buurt bent. Dat ding op de avond dat je werd geboren was een waddayoucallit. Een tornado, of supercel, of zoiets. En vandaag was gewoon een ongeluk."
'Het is goed, tante Evelyn,' zei ik. "Het maakt me niet uit. Ik echt niet."
"Ik wel." Evelyn pakte de lege mok en stond op. "Ik ga de kinderen vertellen je geen Jinx meer te noemen. Het is sowieso een belachelijke bijnaam. Je bent tenslotte bijna volwassen. Als je zeker weet dat je niets nodig hebt, moeten Tory en ik weggaan en je laten slapen. En je mag morgenochtend om tien uur niet uit bed komen, begrijp je? De dokter zei veel rust. Kom op, Tori."
Maar Tory verroerde zich niet uit haar stoel. 'Ik ben er zo, mam.'
Evelyn leek haar niet gehoord te hebben. 'Ik denk dat ik maar beter je moeder kan gaan bellen,' mompelde ze terwijl ze de kamer uitliep. 'Alleen God weet hoe ik haar dit allemaal ga uitleggen. Ze gaat me vermoorden."
Toen ze zeker wist dat haar moeder buiten gehoorsafstand was, sloot Tory zachtjes de slaapkamerdeur, leunde erop en keek me aan met die grote, met kohl omrande blauwe ogen van haar.
'Zo,' zei ze. "Hoe lang weet je het al?"
Ik legde de foto neer die Alice voor me had geschilderd. Het was na negen uur en ik was echt moe... ook al zat ik nog op Iowa-tijd, dus het was eigenlijk zelfs eerder dan negen uur. Lichamelijk was ik in orde, zoals ik tante Evelyn had verzekerd. De bult op mijn hoofd deed nauwelijks pijn, behalve om aan te raken.
Maar de waarheid was dat ik me uitgeput voelde. Het enige wat ik wilde doen was naar die prachtige marmeren badkamer gaan en me wassen, dan terugkruipen in mijn grote comfortabele bed en slapen. Dat is alles. Slaap maar.
Maar nu bleek dat ik moest wachten. Omdat Tory leek te willen praten.
"Hoe lang weet ik wat al?" vroeg ik, in de hoop dat mijn vermoeidheid niet in mijn stem te horen was.
'Nou, dat je een heks bent, natuurlijk,' zei ze.
Ik knipperde naar haar. Tory keek volkomen serieus en leunde tegen de deur. Ze had nog steeds de zwarte mini-jurk aan en haar make-up was nog steeds perfect geregeld. Vier uur zittend in een harde plastic stoel in de wachtkamer van een ziekenhuis had niets gedaan aan haar perfecte schoonheid.
"Een wat?" Mijn stem brak bij het woord wat.
'Een heks natuurlijk.' Tory glimlachte verdraagzaam. "Ik weet dat je er een bent, het heeft geen zin om het te ontkennen. De ene heks kent altijd een andere."
Ik begon te geloven, niet zozeer door wat Tory had gezegd, maar door de merkwaardig gespannen manier waarop ze was... haar lichaam vasthoudend - zoals onze kat Stanley altijd thuis doet, wanneer hij zich klaarmaakt om toe te slaan - dat was Tory... echt.
Gewoon mijn geluk. Het zou leuk geweest zijn als ze maar een grapje had gemaakt.
Ik zei, zorgvuldig mijn woorden kiezend: "Tory, het spijt me, maar ik ben moe en ik wil echt gaan slapen. Misschien kunnen we er een andere keer over praten???"
Het was verkeerd om te zeggen. Opeens was Tory boos.
'O,' zei ze en ze richtte zich op. "O, zo is het toch? Denk je dat je beter bent dan ik, omdat je al langer oefent, of zo? Is dat het? Nou, laat me je iets vertellen, Jinx. Ik ben toevallig de machtigste heks in mijn coven. Gretchen en Lindsey? Ja, ze hebben niets over mij. Ze doen nog steeds stomme liefdesspreuken - die werken trouwens niet. Er zijn mensen op school die bang voor me zijn, ik ben zo machtig. Wat hebt u daarop te zeggen, juffrouw High-and-Mighty?"
Mijn mond viel open.
Het punt is, ik had het kunnen weten. Ik weet niet waarom, toen mijn moeder tante Evelyn had verteld wat er aan de hand was en tante Evelyn voorstelde om een tijdje in New York te komen, dacht ik dat ik hier veilig zou zijn.
Ik had het moeten weten. Ik zou het echt moeten hebben.
'Komt dit door wat er vanmiddag is gebeurd?' vroeg Tory. "Dat ding met de pot? Ben je boos op me omdat je erachter bent gekomen dat ik drugs gebruik?"
zei ik, nog steeds verbijsterd - zelfs verraden, hoewel ik niet weet waarom. Het is niet zo dat tante Evelyn enig idee had wat haar dochter van plan was, anders zou ze er zeker een einde aan hebben gemaakt - 'Nee, Tory. Eerlijk. Het kan me niet schelen wat je doet. Nou, ik bedoel, ik geef erom. En ik vind het dom van je om te rommelen met medicijnen die je niet zijn voorgeschreven...'
'De Ritalin is er alleen om me door de tussentijdse toetsen te helpen,' onderbrak Tory. "En de Valium is gewoon... nou ja, soms heb ik moeite met slapen. Dat is alles." Tory was de kamer doorgelopen en nu liet ze zich op het bed zakken. "Ik ben niet zo'n harde kern of zo. Ik gebruik geen ecstasy, of cocaïne, of iets dergelijks. Wat, fronst jouw coven over drugsgebruik, of zoiets? God, dat is zo vreemd."
'Tory,' zei ik. Ik kon niet helemaal geloven dat dit gebeurde. 'Ik behoor niet tot een coven, oké? Het enige wat ik wil is met rust gelaten worden. No offence, maar ik ben echt moe."
Nu was het Tory's beurt om met zijn ogen te knipperen, en dat deed ze uilachtig en staarde me aan alsof ik een van die zwanenkranen in de badkamer was die plotseling begon te praten. Ten slotte zei ze: 'Je weet het echt niet, hè?'
Ik schudde mijn hoofd. "Weet je wat?"
'Dat je een van ons bent,' zei Tory. ‘Je moet het vermoed hebben. Ze noemen je tenslotte Jinx."
'Ja, ze noemen me Jinx,' zei ik, met een bitterheid die ik niet probeerde te verhullen, 'omdat, zoals je kleine broertje zei, alles wat ik aanraak in de war raakt.'
Maar Tory schudde haar hoofd. "Nee. Nee, dat doet het niet. Niet vandaag, dat deed het niet. Jinx, ik heb je in de gaten gehouden. Ik was aan de telefoon met mijn moeder, en ik kwam binnen, en ik zag het hele ding vanuit de woonkamer." Tory's ogen waren zo helder dat ze leken te gloeien in het zachte licht van de bedlamp. "Het was alsof je al wist wat er ging gebeuren voordat iemand ook maar iets deed. Je duwde Zach aan de kant VOORDAT die fiets het trottoir raakte. Je had niet kunnen weten dat dat de richting was die de boodschapper zou uitgaan. Maar je deed. Een deel van je wist wel...'
'Natuurlijk wist een deel van mij het,' zei ik gefrustreerd. "Ik heb genoeg ervaring gehad. Als ik in de buurt ben, zal wat het ergste is dat kan gebeuren, gebeuren. Mijn levensverhaal. Ik kan niet iets verknoeien, als er iets te verknoeien is."
'Je hebt niets verpest, Jinx,' zei Tory. 'Je hebt iemands leven gered. het leven van Zach."
Ik schudde weer mijn hoofd. Dit was ongelooflijk. Dit was waarvoor ik hier was gekomen om weg te komen. En nu begon het weer helemaal opnieuw. Mijn neef Tory - de laatste persoon ter wereld die ik van zoiets zou hebben verdacht - probeerde het op te starten.
'Kijk, Tor,' zei ik. "Je maakt van niets een groot probleem. ik heb niet...'
"Ja, Jinx. Ja dat deed je. Zak zegt het. Als je niet had gedaan wat je deed, was Zach een pannenkoek op de stoep geweest."
Opeens deed mijn maag meer pijn dan mijn hoofd. Ik zei misschien-"
"Jinx, je zult het gewoon moeten toegeven. Jij hebt de gave."
Mijn adem stokte in mijn keel. "De... de wat?"
Het voorgaande is een uittreksel uit: Jinx door Meg Cabot. Alle rechten voorbehouden. Niets uit dit boek mag worden gebruikt of gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van HarperCollins Publishers, 10 East 53rd Street, New York, NY 10022.
