1Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Mijn vrienden en ik werden om 9 uur 's ochtends wakker - wat gek is vroeg in onze wereld - en stapelden zich op lagen en lagen, in de hoop niet te bevriezen in de DC-straten. Omdat de inhuldiging officieel om 11.30 uur begon, dachten we dat we genoeg tijd hadden om van ons appartementsgebouw naar het Capitool te lopen. Maar terwijl we renden - serieus, we renden - door de drukke straten, hadden we het gevoel dat we misschien wel de drie George Washington-studenten waren die vier jaar wachtten en natuurlijk de grote dag misten!
Gelukkig baanden we ons een weg door de hordes mensen, flirtte met een paar soldaten die de ingangen van de National Mall bemanden, en op de een of andere manier de perfecte locatie ontdekten, slechts enkele minuten voor Sen. Chuck Schumer trapte de ceremonie af. De inauguratiegoden stonden aan onze kant.
In de menigte stonden we tussen honderdduizenden mensen uit het hele land, allemaal zwaaiend met dezelfde 8x11Amerikaanse vlaggen trots in de lucht. De PDP (Public Display of Patriotism) was als niets dat ik ooit eerder heb meegemaakt; we kwamen allemaal uit verschillende rassen, etniciteiten en overal verschillende achtergronden, maar we konden allemaal een gemeenschappelijke basis vinden achter de vlag.
Hoewel het een beetje moeilijk was om alles te zien wat er op de trappen van het Capitool gebeurde vanaf de jumbotrons die op de grasvelden waren opgesteld, waren alle de toespraken trilden door de hele Mall, met de woorden van de inaugurele rede van president Obama die bij elke echo. Samen zongen we mee met de geweldige Kelly Clarkson terwijl ze 'Mijn land' uitriep.
De dag ging echter niet alleen over politiek. Tussen de sprekers door praatte ik met mijn vrienden met de vrouw naast ons die 's nachts vanuit Houston, Texas reed. We discussiëerden Michelle Obama's pony (gemengde beoordelingen), Sasha en Malia (unaniem verkozen tot best geklede in het Witte Huis), en het feit dat mijn vriend ooit de "Cotton Eye Joe" had gedaan met Chuck Shumer op een feestje.
Maar het hoogtepunt van dit alles? Aan het kijken Beyoncé het volkslied zingen. Het spijt me meneer de president, maar ze stal zeker de show! Ik heb nog nooit een menigte zo luid horen juichen, en we stonden allemaal stil te luisteren (en op te nemen) naar een van onze favoriete iconen die optreden - ze bezorgde ons absoluut alle rillingen met haar ongelooflijke vertolking!
Later die avond kwam GW bijeen, tot in de puntjes uitgedost, voor ons eigen inaugurele bal, of, zoals de universiteit het noemde, ons eigen 'blok partij".Het was als een universiteit bal, maar nog beter! Meisjes droegen jurken, jongens waren in smoking en iedereen zag eruit alsof die van de was gestapt Oscar's rode loper. Samenkomen met onze gemeenschap om het te vieren was weer een once-in-a-lifetime ervaring. Lachen met vrienden, herenigen met oude bekenden en omgang met alumni was een geweldige afsluiting van de dag en van mijn universiteitscarrière.
