De kleintjes en Anya Marina

Hoewel ik van alle muziekgenres hou, kan ik je niet echt vertellen waarom ik van sommige bands hou en van andere niet. Ik ben niet zo muzikaal onderlegd, maar voor mij is het simpel; kippenvel krijgen is de manier van mijn lichaam om me te vertellen dat wat ik zojuist heb gehoord geweldig was.

Op donderdagavond, toen ik ging kijken... Anya Marina en De kleintjes bij de Mercury Lounge, kippenvel was mijn scorekaart.

Wachtend aan de voorkant van het podium, notebook en camera in de hand, was ik verrast door de weinige sfeer die de kamer omringde. Ik maakte me niet al te veel zorgen, in de veronderstelling dat het publiek zou worden opgepompt als de bands begonnen. En toen kwamen Anya en haar band naar buiten. Het publiek begon te juichen, maar niemand leek gek te worden, een gedrag dat bij elk optreden in Engeland waar ik ben geweest is voorgekomen. Anya voelde de energieke menigte en zei: "Kom op jongens. Ik dacht dat jullie New Yorkers waren. Ik wil je zien schudden!"

Hoe dan ook, ondanks de ietwat lauwe opwinding van het publiek, valt niet te ontkennen dat Anya een zeer sterke en unieke klank in haar stem heeft. Haar liedjes zijn schattig en pakkend en hoewel ze me niet het allerbelangrijkste kippenvel bezorgde, zal ik zeker haar album kopen.

Voordat ze het podium verlaat, zegt Anya tegen het publiek: "Je weet nooit wie je in een bar kunt ontmoeten. Je zou je soulmate kunnen ontmoeten". Ik kijk rond in de bar. Mijn zielsverwant zit duidelijk vast in het verkeer in New York.

Na een pauze van 15 minuten kwamen The Little Ones het podium op en voelde ik een duwtje achter me. Ik draai me om en de menigte is verdubbeld in omvang en verdrievoudigd in energieniveaus. Het lijkt erop dat ik de enige was die nog nooit van de band had gehoord... Ik wijt het aan het feit dat ik Engels ben!

Er is geen ander woord om het uiterlijk van de band te beschrijven, behalve eigenzinnig. Ze hebben elk hun eigen individuele stijl, maar zien er nog steeds uit als een band en niet als vijf soloartiesten. En hun muziek past bij hun stijl. Volledig uniek. Volledig eclectisch. Helemaal besmettelijk. Hun stemmen zijn ongelooflijk en sommige bandleden toonden hun verschillende vaardigheden door hun instrumenten tussen nummers te wisselen. Deze jongens zijn serieus getalenteerd en het lijdt geen twijfel dat ik hun cd zal kopen. The Little Ones gaven me zeker het kippenvel waar ik op had gewacht.

Op een gegeven moment viel mijn oog op de drummer. Ik kon niet geloven dat ik zo onder de indruk was van de muziek dat ik niet besefte hoe schattig hij was. Mijn schattige jongensradar is meestal altijd alert! Hij glimlachte naar mij, ik glimlachte naar hem en plotseling werd ik nerveus. Ik had die avond wel kippenvel willen krijgen, maar ik had nooit verwacht dat ik ook vlinders zou krijgen. Misschien ontmoet je geen soulmate in een bar, maar af en toe ontmoet je een heel leuke drummer.

Het album van The Little Ones Ochtendtij en het nieuwe album van Anya Marina, Langzame verleiding, fase II zijn nu allebei uit.