Mijn haar afknippen zodat ik natuurlijk kon gaan, was de beste beslissing die ik ooit heb genomen

Het is een koude maandagochtend in november en ik haast me om naar mijn college journalistiek te gaan, maar ik ben niet gestrest. Mijn douches gaan sneller nu ik een piepkleine korte afro heb. Ik haal mijn vingers door mijn dikke, gekrulde natuurlijke haar, de geur van SheaMoisture's African Mint shampoo en conditioner om me heen. Ik adem diep in en glimlach. Ik ben eindelijk blij.

Ik heb bijna een decennium besteed aan het ontspannen van mijn haar.

Toen ik 11 was, begon mijn moeder thuis relaxers te doen op mijn getextureerde Afrikaanse haar. Ze ontspande haar haar, dus ik ook. Toen ik 13 was, ging ik elke zes weken naar $ 80-afspraken in een salon om het chemisch te ontspannen. Het was een financiële opoffering die ze voor mij als alleenstaande moeder bracht, en iets wat ik erg op prijs stelde toen ze opgroeide dat ze nog steeds wilde dat ik er mooi uitzag en me mooi voelde. Op de middelbare school had ik het dikke, lange prinsessenhaar dat in de mode was.

Maar na jaren van salonbezoeken was mijn haar in een ruwe vorm. Het viel in brokken uit en werd slecht dunner. Ik had meer gespleten punten dan geduld. Als ik zes uur van mijn geboorteplaats St. Louis naar Chicago verhuisde om te gaan studeren, maakte ik elke zes weken speciale reizen terug naar St. Louis om mijn haar te ontspannen. (Ik had problemen met het vinden van betaalbare zwarte kapsalons in de buurt van mijn universiteit in Chicago.) Plotseling bovendien tegen de gebruikelijke kosten van het ontspannen van mijn haar, moest ik betalen voor extra heen en weer reizen tussen de twee steden. Mijn bankrekening leed net zoveel als mijn haar.

Maar het was niet alleen het geld. Mijn leven op de universiteit werd zo druk - tussen lessen, werk, vrijwilligerswerk, vriendschappen en mijn relatie — dat elke zes weken uren doorbrengen bij een kappersafspraak niet zo handig leek van mijn tijd. Tijdens mijn tweede jaar belde mijn moeder om te vragen of ik nog een kappersafspraak wilde maken voor wanneer ik terug zou zijn in St. Louis voor de voorjaarsvakantie. Ik stemde toe - maar zodra ik de telefoon opnam, barstte ik in tranen uit. Ik werd overweldigd door het idee om mijn haar voor altijd te ontspannen.

Als ik zou stoppen met het ontspannen van mijn haar, zou ik het moeten afknippen - het helemaal afknippen.

Meteen nadat ik met mijn moeder aan de telefoon was, kwam mijn vriend naar mijn studentenhuis. Ik huilde tegen hem over wat hij moest doen. Hij troostte me en vroeg of ik ooit zou overwegen om natuurlijk te gaan. Ik had hem het proces eerder uitgelegd - om over te gaan van ontspannen haar naar natuurlijk haar, zou ik de "grote hak" moeten doen en mijn lange haar bijna kortgeknipt moeten knippen. Mijn natuurlijke krullende haar zou uitgroeien en het zou op de lange termijn zoveel gezonder zijn voor zowel mijn lichaam als mijn bankrekening.

Ik had nog nooit serieus overwogen om natuurlijk te gaan, omdat ik niet dacht dat mensen het zouden goedkeuren. Ik was bang om me niet vrouwelijk te voelen en onzeker of ik zo'n kort haar zou kunnen trekken. Ik was bang dat mensen me lelijk zouden vinden.

Maar bijna tien jaar ontspannen van mijn haar had zijn tol geëist. Natuurlijk haar begon voor mij een echte optie te lijken. Ik bracht de week daarop door met het opzoeken van prachtige foto's van beroemdheden als Lupita Nyong'o en Viola Davis, die hun natuurlijke korte afro's op rode lopers en in films hebben laten zien. Er zijn heel veel meisjes met natuurlijk haar op mijn universiteit, en ik hield ze letterlijk tegen op de campus om te vragen naar de grote hak en welke haarproducten ze gebruikten. En mijn vriend verzekerde me dat hij absoluut dol zou zijn op mij met kort, natuurlijk haar.

Toen ik thuiskwam voor de voorjaarsvakantie, vertelde ik mijn moeder dat ik had besloten om voorgoed te stoppen met het chemisch ontspannen van mijn haar. Ze was super begripvol - het was zo'n opluchting. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat ze mijn beslissing zou steunen, maar ze had altijd van mijn lange haar gehouden.

Ik was eindelijk klaar om de grote hak te doen.

Terug in St. Louis was het 23:00 uur. toen ik in een stoel zat en een schaar aan mijn moeder achter me overhandigde. We waren allebei klaar om jarenlang hard te werken voor iets nieuws. Langzaam sneed ze mijn lokken weg. Haar viel weg, en dat gold ook voor mijn angst, mijn strijd, mijn jarenlange streven om iemand te zijn die ik niet was. Toen mijn haar tot aan mijn wimpers, lippen, nek en schouders viel, voelde ik niets dan opluchting. Ik had gedacht dat ik halverwege in paniek zou raken, maar het was alsof ik met elke knip van de schaar er alleen maar zekerder van werd dat dit de juiste beslissing was.

Toen ik mijn spiegelbeeld voor het eerst zag, had ik me nog nooit zo mooi in mijn vel gevoeld. Ik kon niet stoppen met mijn hoofd aan te raken. En ik was zo hartverwarmend dat mijn moeder de persoon was die mijn haar knipte en een nieuwe ik onthulde - zij is mijn beste vriendin. Het kapsel dat ze me gaf, herinnerde ons er allebei aan dat we altijd in elkaars leven zullen zijn, hoe ver ik ook weg woon.

Toen mijn vriend, huisgenoten en vrienden allemaal mijn nieuwe haar zagen, waren ze net zo gevloerd als ik. Ze vonden het geweldig. Als ik andere meisjes met haar zoals het mijne zie in de sectie natuurlijke haarproducten van Target, glimlachen we altijd naar elkaar. Zoveel mensen vertellen me nu dat kort haar me mooi staat. En nu ik ben teruggekeerd naar mijn natuurlijke wortels, voel ik me zelfverzekerder en meer verbonden met mijn Zimbabwaanse voorouders en erfgoed. Mijn natuurlijke haar is een verklaring, een strijdkreet en een verhaal over persoonlijke groei of prestatie.

Ik ben zo blij dat ik de beslissing heb genomen om natuurlijk te gaan.

Het haar van zwarte vrouwen is politiek. Na jarenlang het gevoel te hebben gehad dat ik moest voldoen aan de Europese schoonheidsnormen van glad, steil en ontspannen haar, ben ik blij dat ik schoonheid heb kunnen vinden in de manier waarop mijn haar van nature groeit. Nu zorg ik veel beter voor mijn haar dan ooit tevoren: ik gebruik alleen natuurlijke ingrediënten en als resultaat is mijn haar lang, lang en vol geworden.

Ik heb echt respect voor degenen die hun haar chemisch blijven ontspannen, pruiken of weefsels of vlechten dragen, of natuurlijk gaan. Zwart haar is prachtig en krachtig, hoe je het ook draagt. Maar voor mij bleek natuurlijk haar het antwoord te zijn - ik voel me gezonder, gelukkiger en sterker. En hey, de tijd en het geld die ik bespaar op al die salonafspraken doet ook geen pijn.

Charlene Haparimwi is freelance schrijver en student aan DePaul University. Volg haar op Twitter.