Nadat mijn grootouders stierven, leerde ik een tragisch familiegeheim

Mijn volledige naam is Sara Kathryn, maar het heeft nooit veel voor me betekend. Ik ben vernoemd naar overgrootmoeders, zwart-witte gezichten die ik op foto's heb gezien, maar wiens verhalen ik nog nooit had gehoord. Afgezien van hun namen wist ik bijna niets over overgrootmoeder Sarah en overgrootmoeder Katie, zelfs niet waar ze vandaan kwamen.

Toen ik als kind klasprojecten kreeg toegewezen waarbij ik mijn stamboom moest traceren, stuitte ik altijd op struikelblokken. "Waar komen we vandaan?" Ik had het aan mijn grootouders van moederskant gevraagd.

Mijn grootvader, een joviale tandarts met een voorliefde voor oubollige grappen en boloties, was typisch opgewekt. Maar bij deze vraag verhardde hij: 'Wij zijn Joods', antwoordde hij. Elke keer.

'Maar opa,' hield ik vol, 'dat is geen plaats. Waar zijn we van?"

Ondanks mijn protesten heeft hij me nooit een ander antwoord gegeven. Dat was alles.

Toch verlangde ik ernaar meer te weten te komen over mijn familiegeschiedenis en welke verhalen onze wortels vertelden. Ik had nooit het gevoel dat mijn grootouders geheimen hadden; Ik dacht gewoon dat ze me niet konden vertellen over onze familiegeschiedenis omdat ze het niet wisten.

Met de dood van mijn grootouders was ik bang dat de kans om onze geschiedenis te leren kennen voor altijd verloren zou zijn - maar het leven heeft een grappige manier om zijn geheimen te onthullen, net wanneer je ze het meest nodig hebt.

Tijdens het doorzoeken van hun bezittingen na de begrafenis van mijn oma, deed mijn oom een ​​verrassende ontdekking: in een map met oude documenten, hij vond kopieën van de geboorteaktes van mijn grootouders, waarop de volledige namen van hun ouders stonden – inclusief die van mijn grootvader moeder.

We wisten allemaal dat overgrootmoeder Katie ergens in de voormalige Sovjet-Unie was geëmigreerd, maar dat was... alle we wisten. Ze sprak beperkt Engels en niemand, inclusief mijn grootvader, kende zelfs haar meisjesnaam. Maar daar, op een vergeeld stuk papier dat al die jaren in een la had gelegen, stond haar volledige naam: Katie Roskin.

Beroep: huisvrouw

Geboorteplaats: Rusland

Mijn familie zat bij elkaar in een verbijsterde stilte. De achternaam van overgrootmoeder Katie leren kennen, voelde als het begin van een puzzel waarvan we zeker wisten dat we ze nooit zouden oplossen. Ik nam foto's van de geboorteaktes en keerde terug naar huis om mijn hart te googlen, op zoek naar eeuwenoude immigratie gegevens die kunnen aangeven wanneer Katie en haar man, Joe, naar dit land kwamen – of, nog belangrijker, waar ze kwam van.

Helaas had ik geen geluk - maar al snel, in een daad van toeval of zegen, openbaarde zich een ander geheim. Een week na de dood van mijn grootmoeder nam een ​​verre neef contact met ons op om te zeggen dat hij de genealogie van onze familie opspoorde als onderdeel van zijn masterscriptie.

Deze neef had een brief vertaald die in 1935 door haar moeder aan overgrootmoeder Katie was geschreven; het was al lang in het bezit van een familielid die het niet kon lezen. De vertaalde brief onthulde veel details van Katie's leven. Het vertelde ons dat voordat ze emigreerde, haar achternaam Suraksi was geweest, niet Roskin. Het vertelde ons dat haar moeder, Chana, in armoede leefde in een klein Pools stadje genaamd Knyszyn. Het vertelde ons de namen van andere familieleden en onthulde dat Katie's broer voor de oorlog naar Argentinië was geëmigreerd.

En hoewel het niet zo stond, vertelde het ons impliciet dat ook onze familie de tragische geschiedenis deelde waarmee zoveel Joden kan vertellen: Chana en haar hele familie, afgezien van Katie en haar broer, werden verondersteld te zijn vermoord in de Holocaust.

Een latere e-mail van deze pas ontdekte neef bevestigde dat hij onlangs had gesproken met Katie's neef, 82 en woonachtig in Buenos Aires, die bevestigde dat de rest van de familie tot de 2000 vermoorde Joden van Knyszyn behoorde.

Als Amerikaanse Jood zonder kennis van mijn voorouders, ben ik altijd een stap verwijderd geweest van de Holocaust. Ik heb de pijn en het verdriet gekend van het afstammen van een volk dat ooit het doelwit was van... genocide, en zonder bekende familie van mijn eigen, heb ik door het Holocaust Museum gelopen met tranen in mijn ogen. Ik heb degenen bedroefd die niemand achterlieten om om hen te rouwen. Maar soms heb ik me schuldig gevoeld over mijn verdriet: wie ben ik om zo'n verdriet te voelen als ik geen persoonlijke connecties heb?

Nu weet ik het. Mijn familie stierf ook in de Holocaust. Onder die naamloze gezichten en die niet-geïdentificeerde nummers waren mijn echte familieleden, wiens bloed ik draag.

Het verandert mij niet. Ik blijf verbonden met al degenen die zijn vermoord en blijf voelen dat ik ook hun familie ben. Het hebben van een geïndividualiseerde band met de Holocaust maakt me op de een of andere manier niet meer joods – en toch voel ik me completer als ik de details van de geschiedenis van mijn eigen familie ken, hoe afschuwelijk ze ook zijn. Nu, als ik door het Holocaust Museum loop of kijk Schindler's Lijst, Ik weet onomstotelijk dat mijn eigen vlees en bloed daar ook stierven. Deze geschiedenis is niet alleen theoretisch; het is ook persoonlijk.

Mijn vader stierf toen ik jong was, dus ik heb geen kennis van zijn familiegeschiedenis; Dus dit alles over de familie van mijn moeder te weten te komen, was echt het enige stukje familiegeschiedenis dat ik ooit heb ontdekt, waardoor het des te belangrijker voor mij was.

Ik zal waarschijnlijk nooit veel meer weten over mijn familie, maar deze stukken zijn genoeg voor mij. Mijn naam heeft nooit veel voor me betekend - tot nu toe. Ik hoop dat ik het waard zal zijn om de namen van mijn overgrootmoeders te dragen en hun bloedlijnen voort te zetten.