Surrealistisch is niet eens het woord

Vorige week, na het werk, besloot ik het toeristische ding te doen en naar Times Square te gaan met mijn camera en mijn zus (ze vloog over de vijver om mijn vier koffers te helpen dragen). We namen de verplichte foto om voor alle hoge gebouwen en felle lichten te staan, maar wisten niet wat we nu moesten doen. Dat was totdat we langs een man liepen die kaartjes op de eerste rij verkocht voor de openingsavond van All My Sons, met in de hoofdrol Katie Holmes.

Nu denk ik dat ik jullie allemaal moet voorstellen aan mijn obsessie - Dawson's Creek. Ik heb de hele serie en ken elke aflevering, elke scène, elk nummer van voor naar achter. Ik ben onvermurwbaar dat ik met Joshua Jackson moet trouwen (nee, serieus), en ik ben nooit gestopt Katie Holmes te willen zijn. Behalve dat mijn naaste meisjes op de hoogte waren, was dit mijn geheim, en toegegeven, nerdachtige obsessie... tot nu toe.

Dus het is onnodig om te zeggen dat we de belachelijk dure kaartjes kochten en opgewonden wachtten tot het spel begon. Maar dat waren niet alle mensen. Die het theater in zou lopen en een paar centimeter van ons vandaan zou zitten, Tom Cruise, de andere helft van TomKat. En daar houdt het nog niet op. Tijdens al het applaus en het 'Tom I love you'-geschreeuw van de meisjes die op de hogere rij zitten, komt Dustin Hoffman binnen en gaat zitten, die trouwens nog dichter bij mij is! Ik was compleet in shock. Ik stond daar maar, niet in staat om te bewegen of te spreken. Gelukkig pakte mijn zus de camera uit mijn tas en begon weg te klikken. Helaas kwam Josh niet langs, maar dat was waarschijnlijk maar het beste. Ik denk dat ik zou zijn vergeten hoe te ademen als ik in een kamer was met Katie, Josh, Tom en Dustin.

Een paar minuten later gingen de lichten uit en kwam Katie het podium op. Ik viel in mijn stoel en kon niet geloven hoe mijn nacht was verlopen. De enige gedachte die door mijn hoofd ging was 'alleen in New York'.

Proost,

Holleh