"Ik kreeg huidkanker op mijn 17e!"

"Ik probeerde voor het eerst te zonnen in de zesde klas. Ik was een cheerleader en voelde me het bleke meisje in het team. Iedereen in de ploeg was aan het zonnen, en ik was ook niet de beste, dus het leek alsof ik echt opviel. We hadden dezelfde outfits en make-up, dus we dachten dat onze huidskleuren ook bij elkaar moesten passen. Bovendien gaf het zonnen voor een wedstrijd me vertrouwen, omdat het me hielp om op te gaan in mijn team.

Tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging, was ik om de dag aan het zonnen. Mijn familie heeft zelfs een zonnebank voor me gekocht! We hoopten dat het geld zou besparen - de maandelijkse betalingen waren $ 75, en ik had $ 100 per maand uitgegeven om in de salon bruin te worden. Die zomer merkte ik een vreemde moedervlek op mijn been op. Ik had een verhaal gelezen in

Zeventien over het controleren van moedervlekken, en sommige beschrijvingen van de abnormale kwamen overeen met de mijne. Ik vroeg mijn moeder om een ​​afspraak met een dermatoloog te maken, maar we konden pas negen maanden naar binnen, omdat er maar één dermatoloog in onze provincie was. Ik was niet zo bezorgd, maar mijn huisarts merkte de mol op tijdens een routinecontrole - en kreeg de volgende dag een afspraak voor mij! Dat maakte me bang.

Een week later liet ik de moedervlek verwijderen en ik dacht dat alles goed zou komen. Maar een paar dagen later vertelde mijn vader me dat we moesten praten. Hij zei: "De dokter heeft zojuist uw testresultaten gekregen. U heeft een kwaadaardig melanoom", de dodelijkste vorm van huidkanker. Huidkanker? Ik dacht dat alleen oude mensen dat begrepen. 'Pap, ik ben 17. Ik krijg geen huidkanker,' zei ik.

Ik zat daar in stilte. Ten slotte vroeg ik: 'Kan ik hieraan doodgaan?' Hij probeerde me gerust te stellen dat ze het vroeg hadden ontdekt en dat het wel goed zou komen, maar ik kon zien dat hij ook bang was. Twee weken later gingen we naar een melanoomspecialist die een centimeter vlees verwijderde, een halve centimeter diep, rond de plek waar mijn moedervlek had gezeten. Er is nog steeds een inkeping van het stuk huid dat eruit is gehaald. En de kanker kan nog steeds terugkomen, wat me elke dag achtervolgt. Ik moet elke vier maanden huidcontroles krijgen bij een dermatoloog en mijn lymfeklieren controleren op zwelling omdat de kanker daar opnieuw kan opduiken en zich kan verspreiden.

Nu bruin ik nooit (alleen spraytan) - hoewel sommige van mijn vrienden dat nog steeds doen. Ze snappen het niet. Zoveel meisjes denken dat kanker een risico in de verre toekomst is, maar je doet nu eigenlijk je lichaam pijn. Ik ben gewoon blij dat ik de kans heb om iemand die zonnebanken gebruikt te vertellen om een ​​betere beslissing te nemen."

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd als "De kleur waarvoor je je leven zou kunnen riskeren" in het mei 2010 nummer van Zeventien.Klik hier abonneren op het tijdschrift.