Ik ben opgegroeid op een boot

Ik was zeven jaar oud toen mijn ouders en ik wegzeilden uit Vancouver, BC, de stad waar ik was opgegroeid. Ons plan was om de wereld rond te zeilen en terug te keren. Op een dag. We hadden niet echt een tijdschema; we gingen het gewoon doen. En daar was ik oké mee. Ik was zeven, en ik zou dolfijnen en zeemeerminnen en piraten zien, en ik zou op tropische stranden spelen en kokosnoten plukken en naar mosselen duiken.

Natuurlijk, als je zeven bent, zien de dingen er heel anders uit dan als je 15 bent. Ik heb meer dan de helft van mijn leven op een zeilboot gewoond en ik heb 40.000 mijl (de omtrek van de aarde is 25.000 mijl) rond de wereld gezeild. Ik heb de dolfijnen gezien (en met ze gezwommen). Ik heb op meer tropische stranden gespeeld dan ik kan tellen, en ik heb ontdekt dat ik geen grote fan ben van kokosnoten. Helaas heb ik nog geen zeemeermin gezien, maar ik hoop nog steeds.

Mijn boot, Ceilydh (spreek uit als Kay-lee), is een 40-voet tweewandige catamaran. Mijn kamer is een grotachtig bed, met net genoeg ruimte om rechtop te zitten. Drie stappen verwijderd van mijn slaapkamer is de hoofdcabine. Het dient als eetkamer, woonkamer, kantoor en klaslokaal. Ramen rondom de boot kunnen worden geopend om zelfs op de heetste dagen een briesje te bieden.

Het is een mooi huis, maar het is erg klein. Er is beperkte privacy. Ik kan niet eens mijn toevlucht nemen tot de eeuwenoude tienertruc om mijn deur dicht te gooien - omdat ik er geen heb.

Mensen vragen altijd hoe ik naar school ga, met grote ogen naar mijn onconventionele jeugd. "Ga je gewoon op vakantie?" zij vragen. 'Nee', zeg ik tegen ze. "Dit is mijn leven en ik ben geschoold in een boot."

Mijn schrijfmoeder helpt me met Engels en geschiedenis, en mijn vader als scheepsarchitect helpt met wiskunde en wetenschappen (hoewel hij graag toegeeft dat biologie hem verbijstert).

Ik krijg ook vragen over piraten. We zijn nooit in gevaar geweest door piraten, voornamelijk omdat we de plaatsen met piraten een ruime ligplaats geven. ik heb gekeken piraten van de Caraïben op een filmavond in Mexico, echter. Maar dat was het dichtst dat ik ooit bij de skull and crossbones kwam.

DATING: DE STRIJD IS ECHT

De zeilgemeenschap is niet erg groot, dus we kennen elkaar allemaal een beetje. Dat kan daten moeilijk maken. Dit was vooral erg in Madagaskar. We hadden met een groep boten gevaren en een van de jongens en ik waren een soort van samen. tDe volwassenen maakten steeds niet-zo-subtiele grappen over dat we elkaar aardig vonden.

Na elke barbecue kwam mijn moeder naar me toe.

"Die-en-die wil weten of jij en [laten we hem J noemen] al bij elkaar zijn gekomen!" ze zou giechelen.

De volgende dag: "Ik was met die-en-die aan het praten en ze hoorde van die-en-zo dat jij en J samen op het strand liepen! Mag je hem?"

Ze was geen 'bezorgde ouder' - ze was gewoon nieuwsgierig. Ik moest mijn moeder in niet mis te verstane bewoordingen vertellen me met rust te laten. Relaties zijn al moeilijk genoeg zonder twintig volwassenen aan elke beweging te hebben hangen!

Sommige dingen die ik met mijn vrienden doe, lijken misschien verrassend normaal. Ik heb Halo leren spelen door de groep jongens die een andere speler nodig hadden. Ik was er vreselijk in, maar het kon ze niet schelen. Sommige mensen vinden het grappig dat we veel tijd binnen doorbrengen met het spelen van videogames, terwijl we ons eigenlijk in een tropisch paradijs bevinden. Maar ik brand rood en het was heet buiten, dus we speelden Halo en leerden elkaar kennen door grove grappen en popcorngevechten.

HET EERSTE DAT JE OPMERKT OVER EEN NIEUWE PLEK

Hoe vreemd het ook mag klinken, de geur van een plek is vaak de eerste hint die je krijgt als je op zee bent. Elke plek heeft zijn eigen geur. Sri Lanka was vers gezette zwarte thee, pittige curry en de rauwe natuurlijke geur van zijde. Al snel konden we lage bergen zien, levendig groen in de zon. Ik hield van Sri Lanka. Het wordt vaak een deftiger India genoemd, met dezelfde weelderige exotische schoonheid. We hebben daar wat landinwaarts gereisd, verbleven in kleine B&B's met frisse berglucht en aten pittige roti's en samosa's als ontbijt.

OVERLEVEN VAN STORMEN OP ZEE

De oversteek van de Indische Oceaan was uitdagender dan welke oceaan dan ook die we eerder hadden bevaren. Door ouder te worden, was ik me meer bewust van de gevaren en het weer. Ik nam de wacht terwijl mijn ouders sliepen, kijkend naar buien en stormen die naderden. Ik had geleerd aan de windrichting te zien of een regenwolk ons ​​zou raken of passeren, en ik realiseerde me dat dit een gevaarlijke levensstijl kan zijn. Ik had natuurlijk altijd geweten dat als ik in het water zou vallen, ik zou kunnen verdrinken, of als de boot zou zinken, we zouden kunnen sterven, maar ik begreep het echt bij de oversteek van de Indische Oceaan.

Ondanks de uitdagingen heb ik mooie herinneringen aan die reis: op het dek liggen met een stapel vrienden, films kijken onder de sterrenhemel, warme briesjes die over ons drijven; Duiken op de Malediven; Vrienden maken met Sri Lankaanse vrouwen en leren hoe ik mijn sari moet strikken; Gekakel met mijn vrienden op logeerpartijtjes, armen om elkaar heen terwijl we hulpeloos lachten om een ​​grap die waarschijnlijk niet zo grappig was.

DE MEEST GEHEIME PLEK TER WERELD BEZOEKEN

Sint-Helena is een klein, afgelegen eilandje in het midden van de Atlantische Oceaan. Je kunt er alleen per schip komen en vers eten is een luxe. Het is ook magisch. Het rijst op uit de zee, een zwarte, onheilspellende rots die je doet denken aan enkele van de kastelen uit Game of Thrones. Ik had de drang om naar de lucht te kijken voor draken. Het leek onmogelijk dat er iemand woonde.

We leerden al snel anders. Het binnenland van Sint-Helena is weelderig en pastoraal en doet denken aan het Engelse platteland. Er zijn zelfs schapen. De lokale bevolking (heiligen, zoals ze zichzelf noemen) zijn vriendelijke individuen, maar moeilijk te begrijpen. Hun accent verandert "wassen" in "wens" en ze spreken erg snel. Er zijn ook Britse expats die er al generaties lang wonen. Het is raar, gek en geweldig. Terwijl we daar waren, raakten we bevriend met de dochter van een ex-gouverneur en een kleine filmploeg die een documentaire over het eiland aan het maken waren.

We brachten onze dagen door met wandelen, het bezoeken van het graf van Napoleon en wandelende ezels in het plaatselijke ezelopvangcentrum. We waren van plan om twee weken door te brengen en zijn er zes gebleven. We vertrokken op Sint-Helenadag, toen het grootste deel van het eiland zich had verzameld in de hoofdstad Jamestown en op straat aan het feesten was. Grote, fraai geconstrueerde drijvers kronkelden door de smalle straatjes, en we gingen met hen mee, terug naar de kade waar onze bijboot stond. We vertrokken met ontploffend vuurwerk achter ons.

MIJN REIS IS BIJNA OVER

Binnenkort ben ik weer thuis, ga ik naar de normale school en maak ik normale vrienden. Ik zal in een appartement wonen, misschien in het weekend naar het winkelcentrum gaan en een parttime baan krijgen. Mijn rare leven - waarin ik geweldige dingen heb gezien, ongelooflijk interessante mensen heb ontmoet en veel over mezelf heb geleerd - zal voorbij zijn.

Soms wil ik meer dan wat dan ook, een normaal leven hebben. Andere dagen kijk ik uit mijn raam naar mijn constant veranderende achtertuin, of klim uit mijn raam om aan dek te gaan liggen en naar de sterren te kijken en ik heb het gevoel dat ik precies op de goede plek ben.

Maia Selkirk is een 15-jarige schrijfster die met haar gezin op een boot woont. Ze varen momenteel door Tobago.

Wil je een verhaal over je leven delen met Seventeen.com? E-mail [email protected].