1Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Als kind keek ik naar parachutisten in de buurt van mijn huis en droomde ervan om het te doen. Mijn ouders zijn echter beschermend, dus ik heb nooit iets te wilds gedaan. Toen ik 16 was, ontmoette ik Andy: hij was mijn eerste vriendje en ik had nog nooit iemand zoals hij gekend. Ik vond het geweldig dat hij zo avontuurlijk was - altijd crossmotor, parachutespringen en motorrijden. Hij zorgde ervoor dat ik dingen wilde doen, in plaats van vast te zitten in mijn kleine schulp. Toen ik 18 werd, ging Andy met me mee voor mijn eerste parachutesprong. Het was geweldig - zo vredig en ontspannend. Ik vond het heerlijk om weer iets nieuws met Andy te maken te hebben.
Hoog vliegen
Op een weekend vloog Andy in een klein vliegtuig met een stel andere parachutisten zodat we konden gaan parachutespringen in de buurt van mijn universiteit. (We waren lange afstanden terwijl ik op school zat.) De dag was perfect: blauwe luchten en Andy leerde tijdens het duiken in de lucht te staan! Toen hij moest vertrekken, omhelsden we elkaar en hij zei dat hij zou bellen als hij landde. Zijn vliegtuig vertrok en vijf minuten later kreeg ik een sms: "Ik hou van je tot het einde van de wereld. Ik zie je over drie weken."
De lange zoektocht
Tegen middernacht had Andy nog niet gebeld. Ik belde hem, maar kreeg zijn voicemail. Om 1:00 uur probeerde ik het opnieuw - geen antwoord. Dan om 13:15. 1:30. 1:45. 2:00. 2:15. 2:30. Toen ik wakker werd, ging mijn telefoon nog steeds niet. Ik ging naar mijn laptop voor het lokale nieuws en mijn ergste nachtmerrie flitste voor me uit: "Vliegtuig met 10 vermiste parachutisten." Ik rende schreeuwend naar de slaapzaal van mijn beste vriend. Andy en ik zouden ons leven samen doorbrengen! Hij had me een beloftering gegeven en spaarde voor een verlovingsring. De volgende twee dagen waren een waas toen reddingswerkers naar het vliegtuig zochten. Maar dinsdagavond kreeg ik een telefoontje: alle passagiers waren gevonden; ze waren allemaal dood. Ik begon te kreunen: "Hij is niet dood! Hij stierf niet!" Mijn moeder moest me tegenhouden; Ik wilde gewoon van een ravijn springen en sterven. Hij kon niet weg zijn.
De erfenis dragen
Er zijn een paar maanden verstreken en ik slaap nog steeds in Andy's sweatshirt en praat met hem in mijn dromen. Op sommige dagen is de pijn van het verlies van hem ondraaglijk, maar ik ben vastbesloten om te leven naar wat Andy me heeft geleerd: dat er meer is in het leven dan alleen maar op je bank zitten. Je moet het leven omarmen, er niet bang voor zijn.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd als "Mijn vriend stuurde me een sms vlak voordat hij stierf" in de uitgave van mei 2008 van Zeventien. Klik hier abonneren op het tijdschrift.
MEER:
"Ik zag mijn vriend sterven"
"Mijn blanke ouders zullen nooit begrijpen hoe het is om zwart te zijn in Amerika"
"Vroeger noemde ik andere meisjes 'sletten' - totdat ik het meisje was dat werd gespeeld"
Fotocredit: Hoffelijkheid
