"Ik zag mijn vriend sterven"

Hoe ga je ermee om als het ondenkbare gebeurt? Selena (16) vertelt over haar liefde en verlies.

Op 3 maart ging ik langs de sportschool van de school om mijn vriend, Wes, veel succes te wensen - het was de laatste basketbalwedstrijd in zijn ongeslagen seizoen. "Ik hou van je," zei hij terwijl we elkaar omhelsden. 'Ik hou ook van jou,' zei ik terwijl ik hem een ​​kus gaf. Het zou de laatste keer zijn dat we die woorden zouden zeggen.

Toen ik Wes voor het eerst ontmoette op een feestje aan het einde van de achtste klas, kregen we meteen een band over sport - hij speelde voetbal en basketbal; Ik speelde softbal - en we

(Selena en haar vriend Wes)

de hele zomer contact gehouden. De dag nadat school in de herfst begon, liepen Wes en ik door de gang toen hij eruit flapte: 'Ik vroeg me af of je mijn vriendin zou zijn.' Hij was zo verlegen, hij kon me niet eens aankijken! En ik was zo blij dat het me een volle minuut kostte om ja te zeggen.

Wes en ik waren meer dan een stel - we waren beste vrienden. We zouden praten over onze toekomst, maar we wisten dat het waarschijnlijk was dat we op verschillende hogescholen terecht zouden komen, dus we genoten gewoon van elke minuut samen.

De avond van de grote wedstrijd stond Wes in vuur en vlam en scoorde punt na punt totdat we in de verlengingen gelijk stonden. Toen, met nog maar enkele seconden op de klok, schoot Wes - en scoorde! We hebben gewonnen! De hele school haastte zich naar de rechtbank om het te vieren. Ik was nog maar een paar meter verwijderd toen onze ogen elkaar ontmoetten en hij naar me glimlachte. Ik was zo trots!

(Studenten van de Fennville High School kijken toe terwijl medici Wes proberen te reanimeren.)

Toen gleden plotseling Wes' voeten onder hem vandaan en hij zakte op zijn rug in elkaar. Ik bevroor. Er was iets heel erg mis. 'Hij is uitgedroogd,' zei iemand, terwijl de coaches zich door de menigte duwden om hem met ijspakken te bedekken. Ik zag zijn vader over hem heen staan ​​schreeuwen: "Adem, Wes, adem!" Hij ademt niet??? Ik dacht. Ik viel op mijn knieën en begon zijn naam te schreeuwen. Ik voelde me verdoofd van paniek toen ze Wes op een brancard naar een ambulance droegen. Ik rende er achteraan naar het ziekenhuis.

De wachtkamer in het ziekenhuis was stampvol en stil, afgezien van het geluid van zacht gehuil. Na een uur en 15 minuten kwam er een predikant binnen en vertelde ons dat de dokters alles hadden gedaan wat ze konden - Wes was dood. Ik begon zo hard te jammeren dat mijn hele lichaam pijn deed. Ik had het gevoel dat ik ging overgeven. Ik wilde weg van iedereen, uit die kamer, maar ik wist dat ik afscheid moest nemen.

Toen ik Wes zag, was hij zo bleek dat ik zijn aderen kon zien. Zijn ogen waren een beetje open en ik bleef ernaar staren, alsof ze elk moment helemaal open zouden kunnen gaan en alles in orde zou komen. Ik hield zijn hand vast en zei: "Ik hou van je." Maar ik wilde nog zoveel meer zeggen. Ik zou een roman kunnen schrijven over alles wat hij voor me betekende: de kleine complimenten die hij me elke dag gaf, de... zoals hij het altijd opmerkte als ik mijn haar veranderde, de manier waarop hij naar me keek in een menigte alsof we een geheim. Hoe moest ik hier doorheen komen, vroeg ik me af, wanneer Wes de persoon was die me overal doorheen hielp?

(Wes Leonard van de Fennville High School scoorde de overwinning vlak voordat het noodlot toesloeg.)

Later vertelden de artsen ons dat Wes een hartstilstand kreeg vanwege een vergroot hart, een zeldzame aandoening zonder echte waarschuwingssignalen. Het is nog maar een paar weken geleden dat hij is overleden, en alles herinnert me nog steeds aan hem: ons liedje op de radio, het restaurant waar we naartoe gingen voor ons jubileum, de schildpadketting die hij voor me meebracht uit Hawaï. Maar het enige wat ik kan doen is dankbaar zijn voor de tijd die we hadden. Ik realiseer me dat als je van iemand houdt, je gewoon moet proberen altijd blij met hem te zijn. Maak goede herinneringen in plaats van de slechte - want wat er ook gebeurt, dat zijn degenen waar je op terug wilt kijken.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd als "I Watched My Boyfriend Die" in het mei 2011 nummer van Zeventien. Klik hier abonneren op het tijdschrift.

MEER:

"Beseffen dat ik een meisje was dat gevangen zat in het lichaam van een jongen, was niet zo moeilijk als dat uitleggen aan mijn identieke tweelingbroer"

"Mijn blanke ouders zullen nooit begrijpen hoe het is om zwart te zijn in Amerika"

"Ik heb mijn Senior Prom overgeslagen om naar kantoor te rennen"

Fotocredit: AP-foto