Mijn beide stiefouders zuigen

Oke dus Rob was niet eigenlijk mijn stiefvader, en Karen niet eigenlijk mijn stiefmoeder. Maar tijdens de middelbare school raakten ze zo ingeburgerd in mijn dagelijks leven dat iedereen anders dacht. De scheiding van mijn ouders was nog steeds rauw, en in mijn tienerjaren spartelde ik tussen hen in op een grillig, emotioneel gemanipuleerd schema, afhankelijk van de wekelijkse good guy-bad guy casting.

Mijn moeder was anderhalve kilometer verder verhuisd en woonde op dat moment bij haar serieuze vriend, terwijl mijn vader veel tijd met zijn "goede vriend" Karen, zich niet bewust van het feit dat ik goed op de hoogte was van hun intieme relatie. Beide huizen en de kilometerslange route ertussen hadden een magnetische aantrekkingskracht van woede en wrok die op me drukte terwijl ik heen en weer werd geschoven.

Mijn moeder leek de meest voor de hand liggende eerste keus: ze was altijd de 'gemakkelijke' ouder geweest, de niet-disciplinaire, de spoiler. Het eerste onafhankelijke wat ze had gedaan, was mijn vader verlaten en hem vervangen door een even dominante, egocentrische man die Rob heette. Rob was tien jaar jonger dan zij met een middelbareschooldiploma en een twijfelachtige geschiedenis. Hij woonde thuis en werkte bij Starbucks totdat hij bij moeder introk. Rob zou mijn bitchy, 13-jarige houding niet tolereren, waardoor ik hem alleen maar meer ging haten. Terwijl hij adviseerde en bekritiseerde als een onbevoegde ouderfiguur, balde ik vaak mijn handen om weerstand te bieden aan het afrukken van zijn grungy paardenstaart.

Bij papa waren de spanningen niet veel lager. Mijn moeder had mijn vader en mij en ons huis verlaten, en tussen de bedorven herinneringen aan het enorme, koloniale huis in een buitenwijk, wentelde mijn vader zich. Tot Karen langskwam. De tegenpool van Rob, Karen en haar suikerzoete, godvrezende ziel probeerden alles om me gezellig te maken, tegen me te praten als een van de meisjes. De waarheid was dat ze maar ongeveer vijftien jaar ouder was dan ik en ik vond haar empathie neerbuigend en zielig. Mijn vader zou ronduit onbeschoftheid nooit hebben getolereerd, dus in plaats daarvan negeerde ik haar inspanningen en maakte ik grappen over haar tegen mijn vrienden.

Uiteindelijk werden de ruzies met Rob zo erg dat mijn moeder me passief probeerde te ontmoedigen om langs te komen. In mijn gedachten was Rob de vijand en had hij gewonnen.

Wat het nog erger maakte, was dat mijn moeder wist hoeveel ik hem haatte, in de hoop dat het een fase was. Maar ik hoopte niet op de hereniging van mijn ouders. Ik haatte Rob omdat hij misbruik maakte van de vrijgevigheid van mijn moeder (ze kocht een gebruikte auto en appartement voor hem) en zich vervolgens opdeed als een soort patriarchale held. Kortom, omdat ik dezelfde persoon was als mijn vader, en omdat mijn moeder te blind was om het op te merken.

Ondertussen moedigde Karen me aan om "open te staan" en mijn gevoelens over de scheiding van mijn ouders te delen. De paar keer dat ik het probeerde, vertelde ze het aan mijn vader, wat leidde tot meer onhandig emotionele, eindeloze gesprekken waarin hij huilde om het verraad van mijn moeder. ik deed niet emotioneel willen zijn, deed niet wil niet meer huilen; mijn jeugddroefheid was geëvolueerd tot tienerwoede en ik was het beu dat deze volwassenen mij hun problemen opdrongen.

In plaats daarvan maakte ik een truc om zo ver mogelijk van die spanning weg te komen, door mijn hoofd te begraven in boeken en buitenschoolse activiteiten, alles om me uit de huizen te houden. Toen ik 17 was, gedroeg ik me als een bijna onafhankelijke volwassene, met mijn eigen auto, een vast werkschema, een volle lading lessen, vroege inschrijvingen op de universiteit en een blik op New York gericht.

Karen en mijn vader zouden het nooit volhouden. Ze was minstens twintig jaar jonger dan hij en geen idee waar ze aan begon met een emotioneel en mentaal radeloze man van middelbare leeftijd. Hij beweert nog steeds dat ik haar heb weggejaagd. Nou, ik was niet verdrietig om haar te zien gaan.

Ik ben nu het huis uit, maar mijn moeder en Rob zijn nog steeds samen. Ik blijf daar als ik de biefstuk bezoek en complimenteer beleefd. Ik heb nog steeds geen idee wat mijn moeder in hem ziet en ik vervloek zijn groeiende paardenstaart regelmatig. Maar als er één ding is dat ik heb geleerd van het opgroeien met deze twee, tussen verschillende andere stiefouderachtige figuren, moet je soms aardig spelen, maar je tong achter hun rug uitsteken.

Heb je een geweldig verhaal dat je wilt zien op Seventeen.com? Deel het nu met ons door een e-mail te sturen naar [email protected], of dit formulier invullen!