Dageraad: het is het einde van de weg

Het is 2 maart 2009. 1:41 uur. Ik zat op mijn bed, gezwollen ogen, diepbedroefd, in mijn kleine en nogal rommelige slaapzaal. Ik zit hier nu, 01:43 uur, te luisteren naar de cd die opa me heeft gegeven, verlangend naar een harde omhelzing met twee handen en een augurk, wat jongensadvies van oma, het hoge geluid van Jamie die "Tisttterrrr" zegt, een flauwe grap van papa en "Da mama houdt van jij".

Maar hier ben ik. 1:44 uur. Alleen. Met gedachten aan al die dingen die een flauwe glimlach op mijn rode en gezwollen gezicht brachten.

Uit elkaar gaan is nooit leuk, en op de universiteit wordt het alleen maar moeilijker omdat je zo ver weg bent van de mensen die er altijd zullen zijn, wat er ook gebeurt. Of jij nu de breuk deed, hij, of een wederzijdse overeenkomst, het is klote. Ik weet niet precies in welke categorie de mijne valt. Ik begon het met een "Als je me zo gaat behandelen, ben ik klaar" en toen voegde hij eraan toe: "Ik denk dat we toch een pauze nodig hebben". Dus ik ga mezelf beter laten voelen en zeggen dat ik het heb gedaan.

Ik schijn berucht te zijn voor het vinden van echt goede jongens, wat dit waarschijnlijk nog moeilijker maakt, omdat er een aanzienlijk tijdsverschil is tussen het uiteenvallen. Deze is wel anders. Ik verloor geen vriend, ik verloor mijn beste vriend.

Tijd Dageraad, Tijd.

Dit kan een paar uur of voor altijd duren. Voor nu accepteer ik het liefdesverdriet, ga verder.
Dus hier ben ik weer...

En als ik alleen vlieg, vlieg ik tenminste vrij

Ik heb de hele dag mijn ogen uitgekeken. Ik moet het doen zolang ik kan, want ik sta mezelf maar 3 dagen toe om hierover te huilen. Ik heb een nieuwjaarsresolutie voor mezelf gemaakt, en zelfs als het pijn doet, ga ik het volgen. Ik zal toestaan ​​dat een jongen me gelukkig maakt, maar ik laat mijn geluk NIET bepalen door een jongen. Dus voor nu zal ik gewoon ademen, naar Papa's blauwe gras luisteren en genieten van mijn "30 Day Heartbreak Cure"-boek dat Jenna me leende. Ik heb de eerste stap gezet om 01:54 uur, door het Skype-gesprek met Randy waar ik naast slaap elke nacht af te sluiten. Ik moet dit doen, voor mij. Ik heb nu veel om me op te focussen. School (morgen rekentoets, ugh), cheer-try-outs, etc. Als hij besluit dat hij me niet terug wil, dan is dat maar zo. Ik zal ervoor zorgen dat hij er spijt van krijgt.

Dus nu om 01:56 uur. Ik ga iets productiefs doen in plaats van in mijn bed te liggen, klaarwakker, mezelf de kans te geven om het uit te huilen. Misschien begin ik met de schoonmaak.

Het is toch een nieuwe start? Kan net zo goed de grond raken met een schone kamer.

Welkom bij het begin van het einde van mijn liefdesverdriet.

"Vandaag houd ik genoeg van mezelf en respecteer ik mezelf genoeg om aan het genezingsproces te beginnen. De komende dertig dagen zet ik mezelf in om te leren en te groeien en te onthouden hoe ik mijn vermogen kan vieren om nog sterker en beter vooruit te gaan dan ik voorheen was. In de tussentijd zal ik dankbaar zijn voor elke traan die ik huil, want elke traan is mijn verdriet dat mijn geest verlaat, om te worden vervangen door liefde, vreugde en de genade van innerlijke vrede."

- De 30 dagen Heartbreak Cure