Anique schrijft over heimwee

Het is een worsteling om zo dicht bij huis te zijn en toch weg te zijn op de universiteit. Terwijl je volledig ondergedompeld wilt worden in wat er in je leven gebeurt (schoolwerk, vrienden, jongens, activiteiten), lijkt het bijna onmogelijk, althans voor mij op dit moment.

Een vriend van mij die ik naar de lagere, middelbare en middelbare school ging, was dit weekend het slachtoffer van een zinloze schietpartij. Gisteravond ging ik hem bezoeken in het ziekenhuis en ik ben blij te kunnen zeggen dat het goed met hem gaat, maar ik ben boos. Boos op niet alleen de mensen die deelnamen aan de schietpartij, maar ook boos op mezelf. Ik voel me helemaal opgegaan in mijn eigen wereld en dat ook omdat ik zo dicht bij mijn huis en gemeenschap ben dat ik verplicht ben daar te zijn.

Ik mis mijn zussen, Socks en mijn moeder, maar ik heb het gevoel dat naar huis gaan er vaak voor zorgt dat ik een deel van dit zogenaamde "studentenleven" mis. Soms komen er gedachten bij me op om over te stappen naar een school verder weg, maar het idee vervaagt snel omdat ik weet dat Howard de place to be is voor Afro-Amerikaanse studenten journalistiek, en dat ik zoveel coole heb ontmoet vrienden. Was er maar een zustercampus in Chicago, of beter nog in Mexico. Ik denk dat deze gevoelens allemaal deel uitmaken van mijn groei- en aanpassingsproces (ik hoop dat het haast maakt).