Hoe om te gaan met een bezoek aan huis

Hoe graag ik dit weekend ook niet naar huis wilde, ik wist dat ik moest. Het was de grote Notenkraker-uitvoering van mijn kleine zusje - en de eerste die ik zou niet binnen zijn. Samen met mijn zus zouden al mijn overgebleven vrienden die thuis nog moeten afstuderen, dansen in een optreden dat is zo dichtbij naar mijn hart.

Het was raar om in het publiek te staan ​​in plaats van op het podium. Het deed me het dansen missen dus veel. Rond deze tijd van het jaar, elk jaar zou mijn leven worden verteerd door dans. Bloedige tenen, veel zweet en soms tranen - strevend naar een perfecte prestatie.

Toen ik in het theater aankwam, ging ik meteen backstage. Ik kwam zoveel bekende gezichten tegen en kreeg keer op keer dezelfde vragen, en...
over opnieuw! (Hoe gaat het op school? Hou jij ervan? etc.) Maar ik vond het niet erg - het voelde gewoon goed om terug te zijn! Ik wenste iedereen succes, hielp met kostuums en haar, en keek vanuit de coulissen toe met een goede vriendin van mij, Liz - zij studeerde vorig jaar bij mij af. De meiden hebben weer een prachtige show neergezet!

Voor de volgende show zat ik in het publiek. Voordat de voorstelling begon, haalden Liz en ik herinneringen op aan de voorgaande jaren; we dansen al 13 jaar samen! Toen de gordijnen opengingen, kreeg ik de rillingen. De kleine meisjes die ik vroeger lesgaf, waren niet zo klein meer! Ik kon niet geloven hoe verbazingwekkend ze hebben allemaal gekregen!

Na de show was het terug naar QU! Ik kwam die avond pas om 11 uur terug... en had nog 3 uur werk te doen! Oh, de kunst van het uitstellen...

Vergeet niet te dromen!

Diane

PS: Hier is een foto van mij aan het werk als Arabische koningin in de Notenkraker vorig jaar!