Omgaan met een verloren geliefde

In mijn laatste blog had ik het over het doorlopen van een traumatische ervaring. Mijn telefoon in het toilet laten vallen was echter niets vergeleken met wat ik een paar dagen later zou meemaken.

Een tijdje nadat ik met een vriend terugkwam van het studentencentrum, kreeg ik een telefoontje om me te laten weten dat mijn oma net was overleden. Ik had nog nooit zo'n pijn gevoeld als toen ik de telefoon ophing. Ik wist niet wat ik moest doen. Ergens tussen de waterval van tranen die uit mijn ogen kwamen en het gekreun van pijn, was de volgende emotie die ik begon te voelen schuldgevoel.

Waarom had ik ervoor gekozen om niet naar school te gaan?

Waarom ben ik niet dichter bij huis gebleven, zodat ik in haar laatste dagen meer tijd met haar had kunnen doorbrengen?

Toen ik besloot om te gaan studeren, was ik me altijd bewust van de voor- en nadelen. Een groot nadeel was dat als er thuis iets zou gebeuren, het voor mij niet gemakkelijk zou zijn om er meteen te komen. Toen ik erachter kwam dat mijn grootmoeder was overleden, was het eerste wat ik wilde doen mijn moeder knuffelen en op dat moment was het

onmogelijk.

Ik hou heel veel van mijn grootmoeder en het kostte me wat tijd om te beseffen dat ik moest stoppen zo streng voor mezelf te zijn. ik weet dat zij was blij omdat ik blij was aan de Hampton University en hoewel we elkaar niet elke dag zagen, bleef onze liefde voor elkaar sterk. Ik heb nog nooit iemand verloren die zo dicht bij me stond, en de rouwproces is er met de dagen niet makkelijker op geworden. Ik ga altijd graag naar huis, maar mijn reis daar afgelopen weekend voor de begrafenis was niet erg licht. Maar omringd zijn door familie en vrienden (mensen die ook echt van mijn oma hielden) gaf me een klein beetje beter.

Een dierbare verliezen tijdens je studie is niet gemakkelijk. De pijn die je voelt door het verlies van die persoon moet nu worden toegevoegd aan de stress die je al hebt van schoolwerk. De enige manier waarop ik dit tot nu toe heb doorstaan, is door de geweldige ondersteuningssysteem Ik heb hier op school. Toen mensen het nieuws hoorden, kreeg ik meteen ZO veel steun en sympathie. Mijn beste vrienden hier waren er altijd, klaar om te luisteren of een schouder te bieden om op uit te huilen. Ik wist meteen dat ik niet alleen was; er zijn veel mensen op de campus die hetzelfde hebben meegemaakt als ik nu doormaak. Het belangrijkste om te onthouden is dat je geliefde niet zou willen dat je voor altijd verdrietig bent, achterop raakt op je werk of zo overstuur bent dat je je niet meer om alles bekommert, inclusief school. Ze zouden willen dat je doorgaat en hen trots blijft maken terwijl je nog op aarde bent. Ik blijf mezelf pushen en hard werken om al mijn doelen te bereiken, omdat ik weet dat ik alles kan bereiken, vooral omdat ik nu een nieuwe engel heb om over mij te waken vanuit de hemel.

Wanneer ik thuiskwam voor een pauze, rende ik rechtstreeks naar de kamer van mijn grootmoeder om haar te laten weten dat ik thuis was. De manier waarop haar gezicht zou oplichten als ze me zag, gaf me een speciaal gevoel. Als mijn pauze voorbij was en het tijd was om te vertrekken, ging ik weer naar haar kamer om te zeggen: "Ik hou van je", en in plaats van "Tot ziens" zeiden we altijd: "Tot ziens!" Hoewel mijn grootmoeder er fysiek niet meer is, weet ik dat ze dat altijd meende en ik geloof oprecht in mijn hart dat we elkaar op een dag zullen ontmoeten opnieuw.

Ik hou van je grootmoeder. Tot ziens!
Paige