1Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Tegen de tijd dat ik op de middelbare school zat, had ik het grootste deel van mijn leven in een soort uniform doorgebracht. Ik droeg er een voor de katholieke meisjesschool waar ik naar toe ging, voor mijn tennisteam en voor de cheerleaders. Op een avond in mijn tweede jaar, terwijl ik juichte bij een voetbalwedstrijd, keek ik naar de tribunes en realiseerde ik me hoe robotachtig al mijn klasgenoten gekleed waren. Elk meisje leek dezelfde trui over dezelfde tanktop met dezelfde spijkerbroek te dragen. Ik dacht bij mezelf: "Mijn God, we zijn uit school en nog steeds in een uniform. Wat doen wij?"
Rond diezelfde tijd begon ik gefrustreerd en verward te raken over de reden waarom wij cheerleaders niet voor ons eigen sportteam juichten, maar alleen voor de jongens van onze broederschool. Ik herinner me dat ik een man hoorde die het voetbalteam ophitste voor een grote wedstrijd en zei: "Laat je niet afleiden door die domme cheerleaders." Dat was mijn breekpunt. Ik was klaar met iedereen aan te moedigen die me niet respecteerde. Er was een stemmetje in mijn hoofd geweest dat me vertelde dat er iets niet klopte en ik was eindelijk klaar om er aandacht aan te schenken. Voor het eerst begon ik me af te vragen wat ik wilde. Het bleek dat ik niet dezelfde outfit wilde dragen als elk ander meisje. Misschien wilde ik uitgaan in een lange cape en gevechtslaarzen of een jurk en een leren jack dragen. Ik nam het "moeten" uit mijn leven (je zou dit moeten dragen of je zou dit moeten zeggen) en het was een geweldig gevoel!
In de zomer tussen tweedejaars en juniorjaren begon ik kringloopwinkels te verkennen en ontdekte ik mijn liefde voor vintage kleding. Ik ging naar het centrum van Chicago en ontmoette geweldige mensen uit alle verschillende lagen van de bevolking. Ik vond het geweldig om mensen echt hun eigen stijl te zien rocken. Ik danste mijn hart uit in clubs en maakte me geen zorgen meer over 'het goed doen'. Die zomer heb ik zelfs mijn haar afgeschoren. Het was eng maar zo bevrijdend!
Mijn uiterlijk is in de loop der jaren vele malen veranderd, maar ik ben altijd blijven luisteren naar dat stemmetje in mijn hoofd. Toen mensen zeiden: "Een meisje van een boerderij in Plainfield, Illinois, kan geen actrice zijn in Hollywood," zei mijn stemmetje: "Waarom niet?"
Tegenwoordig luister ik elke keer naar die stem als me een project wordt aangeboden dat op papier geweldig klinkt, maar gewoon verkeerd aanvoelt. Geloof in je eigen instinct. Weet dat het oké is om nee te zeggen tegen dingen die niet goed voor je zijn. En wees dan bereid om het werk te doen om het pad te vinden dat bij je past. Het is misschien eng, maar ik beloof dat het op de lange termijn zijn vruchten zal afwerpen. Als je erkent wat je echt wilt, is alles mogelijk. Dus gooi het "uniform" dat je tegenhoudt weg en begin je leven voor jou te leven.
Lees nog meer advies van celebs in ons augustusnummervan Zeventien, nu in de kiosk! U kunt zich ook abonneren op het digitale nummer hier.