Voices of Change: Lily Joy Winder vecht voor haar Indiaanse gemeenschap

Zelfs tijdens de meest uitdagende tijden in de geschiedenis is het belangrijk om diegenen in het zonnetje te zetten die hun dromen blijven volgen en stappen ondernemen om van de wereld een betere plek te maken. Elke maand eert Seventeen jongeren als Stemmen van verandering, degenen die een verschil maken in hun gemeenschap en de wereld als geheel.

---

Lily Joy Winder zal niet terugdeinzen. Als Diné en Southern Ute-activiste uit Albuquerque, New Mexico, zal ze niet stoppen met vechten in de strijd die haar voorouders decennia geleden zijn begonnen. Ze zal niet stoppen met doen wat ze kan om Indiaanse studenten in het hele land te helpen beschermen, die op hun scholen het slachtoffer zijn van een schadelijke verkeerde voorstelling van zaken.

"Ik ging naar een echt racistische middelbare school", vertelde Lily Joy, 20 Zeventien. "Het was veel van dag tot dag." Ze werd racistisch bestempeld en kreeg te maken met haatdragende onverdraagzaamheid van haar klasgenoten. Toen ze besefte dat haar jongere broer of zus binnenkort op deze school zou gaan studeren, wist ze dat ze iets moest doen om hun ervaring minder storend te maken. Ze richtte de Native American Student Union op en versterkte de stemmen van haar mede-inheemse studenten en de inheemse studenten die na haar zouden komen.

Toen de COVID-19-pandemie toesloeg in haar junior jaar, gebruikte Lily Joy haar platform op TikTok om met haar 30.000 volgelingen over de gevolgen van de pandemie voor inheemse volkeren en hoe ze kunnen doneren aan de hulp van Navajo Nation fondsen. "Terwijl al mijn andere vrienden rouwden om bal- en staatswedstrijden, belden we naar huis om te zien of we iemand verloren hadden", legde ze uit.

Tijdens het maken van inhoud leerde Lily Joy meer over de kwestie van inheemse mascottes op scholen. "Mensen bleven me berichten sturen over hoe ze zich onveilig voelden op hun racistische middelbare school, en dat resoneerde met mij", legde ze uit. Ze kwam in actie en stelde een Google-document samen van middelbare scholen met inheemse mascottes en bestaande petities om te verwijderen ze, en gebruikte haar TikTok-platform om het bewustzijn te vergroten - tot nu toe heeft de hashtag #PeopleNotMascots 3,1 miljoen keer bekeken. De beweging is uitgegroeid tot een website, Mensen geen mascottes, die Lily Joy lanceerde met haar vriendin en codeur Sofia Ongele. De site verzamelt petities per staat, waarin wordt opgeroepen tot middelbare scholen om hun inheemse mascottes te verwijderen en de verspreiding van Indiaanse stereotypen te stoppen.

Vervolgens zal Lily Joy, een huidige tweedejaars aan Stanford University, tijdens de wetgevende zitting van 2023 een wetsvoorstel indienen om inheemse mascottes in het hele land te verbieden. Haar activisme is niet alleen om scholen veiliger te maken voor studenten - het is om inheemse Amerikaanse mensen te vermenselijken en de seksualisering van inheemse vrouwen te stoppen. “Als ik ervoor kan zorgen dat één leerling zich veiliger voelt op zijn school, als ik zelfs maar één school kan laten verwijderen van onmenselijk gedrag karikaturen in hun gangen en klaslokalen, misschien zouden er minder allochtone mannen zijn die mijn aanranden zusjes,' zei ze.

Hieronder, Lily Joy Winder, onze nieuwste Zeventien Voice of Change, deelt meer over haar missie en wat haar drijft om voor haar mensen te vechten.

Hoe is je activismereis gegroeid sinds de middelbare school?

Lelie Vreugde Winder: In mijn junior jaar sloeg de pandemie van COVID-19 toe. Ik sprak op dat moment niet zoveel over inheemse volkeren, maar toen besefte ik hoeveel mensen geen inheemse mensen kenden. Ik herinner me dat ik met mijn moeder voor de tv zat en naar het stijgende aantal COVID-doden in de Navajo Nation keek. Dus ik ging naar mijn 30.000 volgers op TikTok en bleef praten over COVID, waarbij ik mensen vertelde om te doneren aan de COVID-hulpfondsen van Navajo Nation.

Toen kwam juni, toen de raciale afrekening in 2020 plaatsvond. Mijn vader is Afro-inheems, dus hij is zowel zwart als inheems. Ik voelde dat het mijn verantwoordelijkheid was om te praten over Black Lives Matter, raciale kwesties en inheemsheid. Veel mensen luisterden. Mensen wilden leren. Ik had dingen te zeggen, dus van daaruit groeide ik een platform van ongeveer 200.000 volgers.

Hoe heb je People Not Mascots gelanceerd?

LJW: Terwijl ik het had over verschillende Native-kwesties, kwam ik steeds terug op de Native-mascotte-kwestie. [Nadat] ik een Google Doc-spreadsheet met petities had gemaakt, ging ik naar TikTok en vroeg mensen om me petities te sturen - ze stroomden met honderden binnen. Ik was zo verbaasd. Sofia Ongele heeft de People Not Mascots-website gecodeerd, zodat we contact konden opnemen met vertegenwoordigers van de staat en alle petities en bronnen konden verzamelen. Het is enorm succesvol geweest met duizenden bezoekers van elk continent die actie ondernamen op de website. Mensen konden petities naar hun scholen brengen en pleiten voor de reden waarom ze een inheemse mascotte moesten laten verwijderen.

Ik begon meer te leren over vermiste en vermoorde inheemse vrouwen en ontdekte dat een derde van de inheemse vrouwen wordt verkracht. Ik had het gevoel dat ik niet genoeg deed voor de inheemse bevolking. Ik had het gevoel dat ik niet genoeg deed voor de epidemie van vermoorde en vermiste inheemse vrouwen. Dat was heel moeilijk, maar toen besloot ik dat als ik ervoor kan zorgen dat één leerling zich veiliger voelt op zijn school, als ik er ook voor kan zorgen dat ook maar één school verwijder onmenselijke karikaturen in hun gangen en klaslokalen, misschien zouden er minder allochtone mannen mijn seksueel misbruiken zussen. Als je dat niveau van ontmenselijking hebt - en als dat een van de grootste vormen van representatie is - zullen er meer mannen zijn die inheemse vrouwen niet met respect behandelen.

Dus ik bleef werken en probeerde een goede invalshoek te vinden met People Not Mascots. Ik heb me aangemeld voor een programma genaamd Rise Justice Labs, in de veronderstelling dat ik meer zou leren over het wetgevingsproces. Maar toen raakte ik zo bemoedigd en dacht: 'Waarom doe ik dit niet zelf?' Dus nu werken People Not Mascots en ik aan federale wetgeving die we in de legislatuur van 2023 zullen introduceren. Het is super opwindend - zelfs het invoeren van deze wetgeving zou een enorme overwinning zijn. Het was gisteren tijd om zo'n wetsvoorstel goed te keuren.

Wat motiveert je om te blijven spreken voor je gemeenschap?

LJW: Dit is de erfenis van mijn volk. Ik ben opgegroeid in een gezin waar mijn beide ouders zijn opgeleid. Mijn vader is een professor in de rechten en ik ga naar Stanford. Het is niet alleen mijn voorrecht om dit werk te doen, maar het is ook mijn plicht als iemand die de middelen en het platform heeft gekregen die mij zijn gegeven. In mijn gemeenschap stel je jezelf voor aan je clans voordat je jezelf voorstelt met je naam, omdat je je gemeenschap bent voordat je jezelf bent. Ik denk dat dat iets is dat voor veel Amerikanen schokkend is, maar voor mij is het logisch. Zo ben ik opgevoed. Het is inherent aan mijn volk. Het is inherent aan mijn werk. Dat is wat mij op de been houdt.

Wat is je grootste prestatie op je activismereis (tot nu toe) geweest?

LJW: Mijn broer of zus is momenteel de president van de Native American Student Union op mijn middelbare school, wat zo bemoedigend is. Ze hebben een president opgesteld voor volgend jaar. Omdat de Native American Student Union werd opgericht, werden er zoveel andere affiniteitsgroepen voor studenten gevormd. Werk maken dat je kunt doorgeven is duurzaam werk en dat is geweldig. Dat vond ik zo opwindend om te zien. Wanneer u pleit voor uw gemeenschap, helpt u niet alleen uw gemeenschap, maar helpt u ook anderen. Zoveel mensen een verschil laten maken als reactie op de oprichting van de Native American Student Union, maakt deel uit van de kern van wat ik doe. Weten dat ik echt impact had, betekent alles voor mij. Ik deed dit allemaal om een ​​veilige plek te creëren voor mijn broer of zus, dus het feit dat ze niet zoveel racistische ervaringen hebben gehad, betekent dat er concrete veranderingen gaande zijn. Die verandering zien geeft me ook hoop op verandering op grotere schaal.

Wat is de grootste uitdaging waarmee je te maken hebt gehad tijdens je activismereis?

LJW: Er zijn twee grote uitdagingen. Op dit moment is het erg moeilijk om mensen om zich heen te krijgen, omdat er zoveel is om om te geven. Er gebeurt veel en het is moeilijk voor mensen om om de 2 procent in het land te geven. Maar de 2 procent is mijn familie. Het is alles waar ik aan denk. Ik wil dat mensen om me geven. Ik had een gesprek met een andere activist en vroeg: 'Hoe zorg je ervoor dat mensen om je geven?' Hij stelde voor om een ​​Instagram te maken met het gezicht van vermiste en vermoorde inheemse vrouwen. Ik zei dat we dat doen. Ik heb mijn tijd gehad om te denken dat niemand zich om deze kwestie zal bekommeren. Wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat mensen om ons geven? Als mensen niet als mensen zien, hoe kunnen we deze aantallen vermisten en vermoorden dan verlagen? Hoe zorg je ervoor dat mensen je in de eerste plaats als mens gaan zien? Het is soms alsof je in een leegte schreeuwt.

De tweede moeilijkste uitdaging is wanneer mensen me niet serieus nemen. Of ze twijfelen aan mijn intelligentie. Dat is mijn hele leven gebeurd. Ik ben een inheemse vrouw en ik zou de enige bruine persoon zijn in mijn AP-lessen. Ik kreeg dezelfde cijfers [als mijn leeftijdsgenoten] en werd altijd afgerekend omdat ik niet slim was. Ik ben op het punt gekomen dat ik mezelf kan valideren en ik weet wat mijn capaciteiten zijn. Maar het is moeilijk als jij degene moet zijn die tegen jezelf moet blijven zeggen: 'Je kunt dit.' Er is mij vaak verteld iets niet te doen, of dat ik de dingen die ik doe niet zal kunnen bereiken. Maar ik doe het toch. Ik heb een beetje eigenwijsheid nodig om het hoofd boven water te houden. Als je wordt gepositioneerd als een bedreiging, dan voelen mensen de behoefte om je neer te halen. Ik heb me kunnen wenden tot mijn gemeenschappen, tot familie. Ik ga niet terugdeinzen, en het is naïef en dwaas van iemand om te denken dat ik dat zou doen.

Hoe bescherm je je mentale en emotionele gezondheid?

LJW: Ik moet soms een stapje terug doen en nee zeggen tegen andere dingen. Mezelf de ruimte geven om dat te doen, heeft echt geholpen. Ik ga hardlopen. Ik heb een heel goed ondersteunend netwerk. Ik probeer prioriteiten te stellen om mezelf niet te overbelasten en probeer het stokje door te geven wanneer ik kan.

Welk advies zou je hebben voor jonge mensen die hopen betrokken te raken bij activisme?

LJW: Als je echte zaden plant, creëer je echte verandering. Je zult zien dat rimpelingen in golven veranderen als je iets met de juiste reden doet. Waar je op focust, groeit. Mentoren zijn essentieel voor bewegingen. Jongerenactie is heel belangrijk, maar ik denk dat actie tussen generaties de krachtigste is. Als je echt om iets geeft en het doel is om je gemeenschap te verbeteren, en je jaagt daarnaar en dat is je Poolster, dan kun je niet fout gaan. Geniet van de reis.

Wat betekent het voor jou om erelid van Voice of Change te zijn?

LJW: Ik sta op de schouders van mensen die dit werk al tientallen jaren doen. Ik weet dat ik het werk kan doen dat ik nu doe omdat mijn voorouders mij in gedachten hadden toen ze hun werk deden. Een stem van verandering zijn, is een stem van velen zijn.